Rustig aan dan breekt het lijntje niet...

24 november. Rustig aan dan breekt het lijntje niet zeiden de mensen vroeger... Ik denk vaak aan die uitdrukking sinds ik hier woon. Hier gaan veel dingen op een holletje en vergeten men wel eens te genieten van het moois om zich heen. Vandaag kreeg ik deze foto's opgestuurd van iemand hier uit de buurt. Ze had al drie burn-outs achter de rug en was aan het eind van haar latijn/energie. Ik heb veel gesprekken met haar gevoerd. Ze stortte vaak haar hart uit. Nu voel ik mezelf verre van een therapeut maar soms is het genoeg als je alleen maar naar iemand luistert en dat deed ik dan :-)

Langzaamaan krabbelt ze toch weer op, fijn, want het is zo'n lief mens. Ze werkt inmiddels weer en als het haar te veel wordt gaat ze wandelen. Dat vond ze het aller lastigst. Om zomaar te lopen. Zonder doel. Langzaam te lopen en diep adem te halen. En dan ook nog om zich heen te kijken en te genieten van al het moois. Ze heeft me er vaak over verteld. Dat ze zich zo schuldig voelde dat ze het deed. En kijk nu toch eens... ze doet het gewoon. Vandaag was het een gewone rustige dag. Een die goed van pas kwam na de volle dag van gisteren. Ik pakte alvast wat cadeaus uit voor de bijna jarige kleindochter. Ik bakte een cake. Hij lukte wonderwel. Cake bakken is een soort van russische roulette met mijn oven en bakblik. Het is altijd weer spannend of het lukt.

Ik heb al eerder verteld dat oudste nu zonder vrouw is en dat ik zo trots op hem ben. Na een buitengewoon verdrietige periode heeft hij zich herpakt en niets is hem te veel als het om zijn meisjes gaat. Maar er zijn dingen die hij lastig blijft vinden. En als je iets niet kunt of weet dan app je naar huis. Mam, wil jij hapjes maken voor de verjaardag? Of vind je dat nog lastig? Ja, dat vind ik nog lastig maar daar verzin ik wel wat op, appte ik terug ;-) Vandaag verzon en maakte ik dus hapjes in het vooruit. Andere hapjes dan gewoonlijk, maar wel weer een uitdaging om er wat leuks/lekkers van te maken. En een motivatie omdat zijn vrienden (en hun vrouwen) mij nog van 'vroeger' kennen en nog steeds goede afnemers van lekkers zijn. Zo zeg ik het netjes toch :-)

En zo ging ik mijn gangetje. Af en toe even uitrusten, dan weer aan de gang. Rustig aan. Om het lijntje niet te laten breken. Tijdens een van die pauzes belde ik met een vriendin. Zij heeft ook een nieuwe knie en zo af en toe wisselen we onze voortgang van herstel uit. Zoals je dat doet met een vriendin. Lief en leed loopt dan volkomen door elkaar maar dat geeft niks. Toen de kookwekker afliep en de cake uit de oven kon, hingen we op. De plantjes kregen vandaag ook weer water, de dorre blaadjes werden verwijderd. Daarna maakte ik nog een kastje schoon en er draaide een bonte was.

Ondertussen luisterde ik wat naar de radio. Klassieke muziek en terwijl ik zo bezig was, liet ik de week passeren. Er was zoveel gebeurd. Zoveel indrukken. Zoveel stemmen, mensen, gebeurtenissen. Ik ben nog steeds wat 'sloom' in het hoofd. Of dat is omdat ik het niet goed opsla of dat het een andere oorzaak heeft, weet ik niet, maar ik vergeet veel. Of heb tijd nodig om een en ander te verwerken dat kan ook. Op zich is er prima mee te leven maar ik moet er echt op letten dat ik op tijd rust. Doe ik dat, dan gaat het goed. Zo'n dag als vandaag bijvoorbeeld. Ik keek er op terug en was blij dat hij er was. Het was een Goede dag, kon mijn moeder dan zeggen. Ach... mijn moedertje...