Zaterdag 7 oktober. Slecht geslapen. Ik moet er erg aan wennen dat ik geen nietjes meer in mijn benen heb. Het is net of ze een beetje eigen leven leiden. Er zit weinig stuur op zal ik maar zeggen. Ik was vaak wakker door de kramp in mijn knieholten. Er zit dan maar een ding op en dat is een rondje door het huis lopen. Gelukkig heb ik een groot huis en kan ik de route nog eens wisselen. Maar een toestand blijft het om hier binnen de vier muren te vertoeven en klaarwakker te zijn in het midden van de nacht. Het is niet anders. Steeds ging ik terug naar bed om weer een dommeldutje te doen. Om zeven uur vond ik het welletjes en heb ik gewassen (nog steeds bij de kraan) en me aangekleed. Dat wassen is nog een mijl op zeven want ik heb weinig evenwicht en dat is lastig bij het aankleden. Op een been staan bijvoorbeeld is lastig. Maar ook kan ik de knieën nog niet goed buigen. Ik ben steeds blij als het weer gelukt is. Nog tijdens het ontbijt ging de bel van de voordeur en stond mijn broertje voor de deur. Hij is ook altijd vroeg wakker en dacht... ik heb een drukke dag maar ga eerst bij mijn zus kijken. Is dat niet lief? We drongen koffie en kletsten wat. Het bed van de thuiszorg is behoorlijk gammel maar gelukkig kon hij er een paar schroeven wat vaster aan draaien zodat ik niet meer het gevoel had er elk moment door te kunnen zakken. Broer heeft veel humor en bracht me zowaar aan het lachen. Wat voelde dat goed.
Toen de bel van de voordeur voor de tweede keer ging, stond hij op om plaats te maken voor de fysiotherapeut. Nieuwe oefeningen. Dit keer moest ik bij de trap gaan staan en met mij linkerhand de leuning stevig vasthouden. Met de rechterhand steun zoeken bij de muur. Nu moest ik om de beurt mijn voeten rechtstandig op de onderste trede van de trap zetten. Want ooit moet ik natuurlijk die trap weer op en dit zou de eerste stap op weg daarnaartoe zijn. N is een hele goede therapeut. Een van het menselijke soort zal ik maar zeggen. Maar zijn oefeningen zijn niet kinderachtig. Toch is hij zo iemand waar je je best voor wilt doen en dat deed ik ook. Met veel pijn en moeite (letterlijk) lukte me dat 5 keer met elke voet. Yeahhhh. Wat een overwinning. Weer een stapje vooruit. We namen nog even de oefeningen van vorige keer door en daarna mocht ik terug in bed. Poeh! Wat een sessie was dat.
Het zitten op een stoel is nog steeds lastig. Het maakt niet uit of ik hoog of laag zit. Het heeft te maken met de achterkant van de bovenbenen. Die gaat na een paar minuten pijn doen. Toch blijf ik het proberen en het lukt steeds beter. Ik ben dit keer in de kamer gaan zitten waar de man gezellig naar voetbal aan het kijken was. Of eh gezellig was het niet heel erg geloof ik. Nederland- Wit-Rusland. Een draak van een wedstrijd. Steeds stond ik even op om een rondje te lopen met de rollator.
Hoogtepunt van vandaag is dat ik de wasmachine aangezet heb en daarna de droger en jaja, de was opgevouwen heb. Naar boven brengen en in de kast opbergen is nog een brug te ver maar toch heb ik dit alvast weer gedaan. Ik heb nog steeds veel te veel pijn maar maak wel steeds een stapje vooruit. Morgen komt er weer visite en daarom op tijd naar bed gegaan. Veel wakker in de nacht. Ik probeer dan te denken aan alle lieve mensen om me heen. Zoals N de toegewijde fysiotherapeut, Broer die vroeg zijn bed uitkomt om een koffie te komen drinken. De mensen die kaartjes sturen en bloemen. De mensen die schrijven, app-en, mailen en telefoneren. Het is zo fijn als je weet dat ze aan je denken. Daar denk ik dan zo aan en kom de nacht door. Ik sliep zowaar een beetje uit. En wel tot half acht. En dat voor een zondag. En dat terwijl de dronken tokkies weer massaal langsfietsten, liepen of zal ik zeggen zwalkten... Als je daar doorheen slaapt wil dat wel wat zeggen toch? Want oh wat maken die lui toch een herrie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten