De huisarts...

Maandag 16 oktober. Na een onrustige nacht met veel kramp en weinig slaap werd ik al vroeg wakker van alle auto's die langsreden. Achter onze keuken loopt een doorgaande weg die normaal gesproken al best druk is maar doordat er momenteel veel wegen afgesloten zijn extra verkeer te verwerken krijgt. Ik vertelde daar al eerder over. Als je dan in de stille hal naast de keuken ligt, hoor je al het verkeer extra hard langskomen. De tuinders en de mensen die in de kassen werken beginnen vroeg. Zo rond 6 uur en soms eerder gaan de eerste auto's langs met een piek rond zeven uur. Ik lees het weerbericht. Het gaat de warmste 16e oktober ooit worden. Wat fijn om dat te lezen. Maandag is hier schoonmaakdag en de lucht van schoonmaakmiddelen maakt me misselijk. Alles maakt me misselijk. Hopeloos is dat. Gelukkig kan ik naar buiten voor een wandeling. Ik ga nog niet ver maar wel steeds een stukje verder. Kleine stapjes vooruit. 

Hoewel het een warme dag is. heb ik een shirt, overgooier vest en jas aan en nog loop ik te rillen van de kou. Ik heb zoveel pijn dat alle energie daar naartoe gaat en er weinig overblijft om op temperatuur te blijven. Ik zie hier en daar mensen kijken, het ziet er vast vreemd uit. Zo'n mevrouw met haar jas tot bovenaan dicht :-) Gelukkig kijken de meesten niet. Dat is het voordeel van het lopen met een rollator. Je wordt dan gemakkelijk over het hoofd gezien. Oud wijffie en zo ;-) Om half twaalf ben ik weer thuis en kruip ik nog lekker even onder de dekens om uit te rusten. Dan gaat de bel om twaalf uur en raad eens wie er voor de deur staat? Na ruim drie weken? De HUISarts. Ja echt! Ze is er eindelijk. Ik had eerlijk gezegd de hoop al opgegeven. Ze biedt haar excuses aan maar ja, wat koop ik daarvoor. Ook haar 'advies' aangaande het eten komt nog ter sprake. Ook daar hebben we een gesprek over. Ik denk niet dat we ooit vriendinnen zullen worden. Laten we het daar maar op houden.

Over de oxycodon is ze duidelijk. Die moet ik gewoon blijven nemen want die heb ik echt nog nodig. En ook besluit ze dat ik een griepprik nodig heb. Ze pakt er al een uit de tas als ik daar een stokje voor steek. Nog meer rommel in mijn lijf, nee daar heb ik echt geen zin meer in. Bovendien is zo'n prik alleen maar goed voor de portemonnee van de huisarts. Nee echt niet. Ze pruilt wat en besluit het voor gezien te houden. Na haar vertrek val ik in een onrustige slaap met vele rare dromen. Niet stoppen met de oxycodon? Nou, dat zullen we nog wel eens zien. Ha! Goed oefenen met de fysiotherapeut, wandelen in het zonnetje en op tijd rust nemen helpt volgens mij beter dan al die chemische troep. Misschien ben ik eigenwijs maar het gaat hier wel om Mijn lichaam. En daar ga ik toevallig over. Nog weer even met het ziekenhuis gebeld en die zijn het gelukkig met me eens. Langzaamaan afbouwen en vinger aan de pols houden is daar het advies. En zo gaan we het doen. Waarvan akte. In de avond loop ik nog een laatste rondje. Veel mensen zijn buiten en genieten van het mooie weer en ik geniet (ondanks alles) met hen mee.