Versje van Toon (20)...

Zondag 20 mei. Op zondag altijd een liedje, gedichtje, versje of verhaaltje van Toon Hermans. Vandaag uit: fluiten naar de overkant. 

Geen woord

o, als ik toch eens zeggen kon
wat ik gewaarword als de zon
mijn aanraakt in het open veld
ik heb nog nooit één woord verteld
dat ook maar enigszins omschrijft
het gevoel wat in mijn hart verblijft
en mij de dingen in haar licht
laat zien met beide ogen dicht.

Mooie zonnige eerste Pinksterdag! :-)

De tuin (5)...

Zaterdag 19 mei. Gaan jullie mee? Dan wandelen we even door de tuin en kijken we naar alles wat er al weer groeit en bloeit. Er is zoveel veranderd. Zo zien we hieronder de kersenboom van de buren. Wat een bloesem staat er in he. Het is een heel oud boompje.

Ik zie dat ik de foto's niet echt op volgorde laat zien. Maakt niet uit. We gaan gewoon van hot naar her. Zo groot is het allemaal niet. Zelfs ik kan het lopen. Op de foto hieronder is het gras nog niet gemaaid. Inmiddels heeft de man dat al wel twee keer gedaan. Het is het enige wat hij aan de tuin wil doen. De rest is voor mij. De oude lindebomen zijn heel voorzichtig in het blad aan het komen Zien jullie?

Vraag me niet naar alle namen want die vergeet ik keer op keer. Het is mooi of niet mooi. Ik haal het onkruid weg en voor de rest deert het me niet echt hoe de planten heten. Dit hier beneden (viburnum?) groeit achter het huis. Voor staan ook wat van deze zelfde planten/ struiken.

We gaan even terug naar binnen en voor het keukenraam staan. Dit is mijn uitzicht als ik aan het aanrecht sta. Het lelijke schuurtje van de buren maar wel met de mooie seringenbomen ervoor. Ze wilden ze omhakken maar gelukkig heb ik dat kunnen voorkomen. Ze ruiken zalig.

Een beetje dichterbij misschien? Er staan drie seringenbomen en ze zien er zelf niks van. Zonde hè? Ik vind ze zo mooi. Achter de seringen staat nog een appel en een perenboom. Doen ze ook niks mee. Met de pruimen wel gelukkig.

Achter het huis onder de oude Japanse Kers komen de geraniums ook weer langzaam in bloei. De bloesem van de Japanse kers was er dit jaar extreem kort. Jammer hoor. De wind blies alles weg.

Ah en dan heel klein tussen de uitlopende hortensia verstopt zien we hier het gebroken hartje. Er waren meer plantjes maar die hebben de winter niet overleefd. In tegenstelling tot de hortensia. Volgens Leen onze trouwe steun en toeverlaat die twee keer per jaar komt snoeien en zo had ik hem veel te kort afgeknipt. Ik denk niet dat het nog wat gaat worden Tineke, zei hij somber. Gelukkig kreeg hij ongelijk ;-)

Em zo zie ik her ook nog wat wits zonder naam. Hoewel ze natuurlijk wel een naam hebben maar die weet ik dus even niet. Ik vind ze wel mooi. Ook zij waren met meer maar alleen dit plantje is er nog.

Als laatste de meidoorn. Hij staat een beetje scheef maar oh wat is hij weer mooi. Ik zie hem hier vanuit het raam als ik zit te schrijven. Het is meer dan geweldig. Ik krijg er veel opmerkingen over. Hij staat ook echt op een mooi plekje zo aan de straat.

Ik probeer elke dag even in de tuin te werken. Met wisselend succes. Maar elke dag een naadje is een hemdsmouw in een jaar werd mij geleerd. Ook vandaag werkte ik in de tuin maar niet al te lang. Want ik was nog wat moe van mijn bezoek aan de kringloopwinkel in het dorp hier verderop. Die bestond vandaag 1 jaar en vierde dat uitbundig :-) Misschien dat ik maandag nog een stukje kan doen in de tuin. Ik ben bezig met het verwijderen van mos tussen de steentjes vandaan. Met een aardappelschilmesje. Goed voor de hamstrings ;-)) Het is een heel project zal ik maar zeggen.

Lezen (5)..

Vrijdag 18 mei. Wat las ik zoal de afgelopen tijd. Ik ben in verschillende boeken bezig, ik schreef daar al eerder over. Overal liggen boeken. Daar waar ik ben lees ik wat ik vind. Soms tijdens het koffiedrinken een hoofdstuk. Of als ik wacht op visite. Of tot de wasmachine klaar is. Of terwijl het eten opstaat. Tot de man thuiskomt. Of zomaar als ik er zin in heb. Ik probeer in ieder geval elke dag minstens een uur te lezen. 

Zo zag ik op televisie Jan Six uit 1978. De televisie stond nog aan (ik vergeet hem wel eens uit te zetten als ik naar een andere kamer ga) en zo kwam het dat ik deze jongeman een buitengewoon spannend verhaal hoorde vertellen. Ik las eerder het boek over zijn familie (geschreven door Geert Mak) en mijn belangstelling was gewekt. Daar wilde ik meer van weten. De dag na de uitzending ging ik naar de boekhandel in mijn dorp en kocht ik het. En ik las het in één ruk uit.

Het boekje over de watersnood leende ik van mijn vader. Het gaat over wat het water aanrichtte in de polder van mijn jeugd. Ik las de namen van de families en herinnerde me dat mijn moeder vertelde dat ze iemand had zien verdrinken. Het geroep om hulp heeft haar nog jaren achtervolgd vertelde ze ons. Ze was ook nog maar 17 jaar.

Verrassend genoeg kwam ik in het boek ook een foto tegen van het huis van mijn opa en oma. Daar waar mijn moeder dus destijds woonde. In het water links had ze de man zien verdrinken. Wie de man op de foto is weet ik niet. Zij moesten destijds vluchten voor het water want het kwam over de kade (waar de man op staat) heen. Ze gingen naar familie in het dorp waar ik de eerste jaren van mijn huwelijkse leven doorbracht.

Met gemalen en de molens werd geprobeerd de polder zo snel mogelijk weer droog te malen. Want het gras moest groeien en de koeien grazen. Het lukte wonderwel zo lees ik in het boek. De tractoren werden gebruikt voor het inzetten van extra pompen. De man staat op het droge en ik vermoed dat mijn moeder en haar broers, vader en moeder ook weer terug in hun huis waren. Na de watersnood van 1953 werd het Deltaplan ontwikkeld. De dijken opgehoogd en versterkt. De Maeslantkering hier om de hoek en veel andere maatregelen zorgden ervoor dat mijn broertje met zijn gezin fijn en met droge voeten kan wonen in het huis van zijn opa en oma.

In 1995 moesten wij als gezin vluchten voor het water. De dijk bij Ochten stond op doorbreken. Gelukkig gebeurde dat niet en konden we na een kleine week weer naar huis. Maar dat is weer een heel ander verhaal :-)

50 jaar...

Donderdag 17 mei. Mijn moeder bewaarde alles. Onze schoolspullen, speelgoed, knutselwerkjes, treinkaartjes, kleding, alles alles alles. Eigenlijk werd er zelden iets weggegooid. Ze was erg netjes en georganiseerd en wist altijd precies waar alles was. Het huis was groot genoeg en niemand had last van de spullen. 

Totdat ze gingen verhuizen van het huis onder aan de dijk naar een appartement 200 meter verderop. Er werden wel wat spulletjes weg gedaan maar niet al te veel. Het waren vooral de spullen die je gebruikt in de tuin. We nemen alles mee zei mams heel beslist en zoeken laten rustig uit wat we willen houden en wat weg mag. Ik zie nog de verbijstering op het gezicht van mijn vader en broertje. Moest het echt allemaal mee? Het moet echt allemaal mee, zei mams. Op haar eigen speciale spreek me niet tegen toon :-)

Nog lang hebben ze zich omringd met opgestapelde dozen langs de wanden van het nieuwe appartement. Elke dag zochten ze een doos met spullen uit. Ook dat ging volgens mijn moeders regelmaat en orde. Doos na doos vond met inhoud een nieuwe weg. Naar de kringloop, de bazaar van de kerk, de rommelmarkt, naar vrienden, kennissen, familie en dus ook naar mij. Het waren allemaal spullen van toen.

Uiteindelijk begon ook ik de grote opruimronde te doen hier in huis. Ik ben zelfs ambitieuzer dan mijn moeder want ik doe het elk half jaar. Ik wil mijn kinderen er niet mee opzadelen als ik er straks niet meer ben. Tijdens het opruimen kwam ik ook de doos van mijn jeugd weer tegen en vond ik een programma van een ouderavond. Met daarop de datum van vandaag.

Een ouderavond die ik me als de dag van gisteren kan herinneren. Ook al is het 50 (!) jaar geleden. Elk kind deed iets die avond en ik mocht met drie vriendinnetjes Muziek maken. Iets wat ik het liefst deed destijds. We oefenden dat het een lieve lust was en het klonk werkelijk prachtig. We kregen groot applaus. Ik zie nu dat we het laatste onderdeel voor de pauze waren. Misschien had dat er mee te maken :-) Het zal best een opgave geweest zijn voor sommige ouders om al dat gedoe aan te horen. In ieder geval wel voor mijn vader. Die was altijd zo onrustig.

Ik lees alle namen van toen en vraag me af wat er van ze geworden is. Van de meesten weet ik het wel. Zolang hun ouders op het dorp zijn blijven wonen hoor ik het nieuws meestal wel. Een enkeling is compleet uit het zicht verdwenen. Ik zou ze kunnen zoeken via Social Media maar ach....

Er is er eigenlijk maar 1 waar ik echt benieuwd naar ben en dat is de Duitse jongen die bij ons in de klas kwam. Hij woonde met zijn moeder bij zijn oma en opa. Na een jaar was hij weer weg. Hij was een stille jongen en zag er altijd zo verdrietig en alleen uit. Ik hoop dat hij gelukkig is geworden.

Zomaar, door het vinden van dit programma, was ik even terug in de tijd. Ik kan bijna niet geloven dat het vijftig jaar geleden is. Vijftig jaar !!!! Het voelt als gisteren. Het voelt tijdloos. Dank lieve mams voor het bewaren. Ik bewaarde ook veel maar gaf het aan de kinderen toen ze een eigen huis hadden. En nu ze zelf kinderen hebben delen ze de inhoud met hen. En vertellen daarover aan mij. En zo is de cirkel weer rond.

Zo'n dag waarop...

Woensdag 16 mei. Vandaag was het zo'n dag waarop ik heel druk bezig was maar zonder zichtbaar resultaat. Het was een dag van losse eindjes, van dingen die gedaan moesten worden, van tuttemerut. Het blijft maar liggen, je stelt het maar uit en als het dan gedaan is denk je.... waarom wachtte ik er toch zo lang mee? ;-) Ik denk dat de foto's bij dit blog ook wel tekenend zijn bij dit blog van vandaag :-) Zo zien we de laatste twee stukjes van het stuk chocolade wat ik kreeg van mijn dochter toen zij en haar partner gingen skiën in Sankt Anton. Wij mochten op kleine man zorgen. Wat een feest! 

Deze kaartjes liggen hier al heel lang. Ik stopte ze in een zakje en verkocht het in mijn 'winkeltje'. Het zijn leuke cadeaulabeltjes.

De mooie kaarten hieronder won ik op Instagram. Het zijn planeten en heel mooi geschilderd. Het blijkt dat Sandra (die ze schilderde) uit hetzelfde dorp komt als ik. Ze kende mijn broertje. Het is al even geleden dat ik ze won maar ik wilde ze toch laten zien.

De foto hieronder maakte ik ook al een tijdje geleden. Het is zo'n gezellig hoekje vinden jullie niet? Je kunt het zien bij het jeugdtheater Koperen Kees hier in het dorp. Ik vertelde daar volgens mij al eens een keer over.

Verder kocht ik een vachtje voor naast het bed. Het oude kleedje was echt versleten. De vacht is nep hoor. Onze Zuid- Afrikaanse kleinzoon noemt het een skaapie. Lief hè.

Ik ging vandaag weer naar fysiotherapie, deed boodschappen, de was, de strijk, ruimde het huis op. Kocht dubbelzijdig plakband (ja nog meer), werkte wat in de tuin en las wat in een boek. Of eigenlijk in meerdere tegelijk. Ze liggen overal. En daar waar ik ben, lees ik verder.

Ik ruimde het mozaïek van kleinste meisje op. Het lag hier nog op tafel en ook heb ik meteen de speelgoedkast maar weer eens opnieuw ingericht. Het speelgoed groeit met de kleintjes mee en af en toe verhuist er wat. Ieder kleintje heeft zijn eigen afdeling. Als de kleinste klaar is met spelen gaat het naar de kringloop of naar een ander kindje en wordt het van bovenaf weer aangevuld. Zo is het steeds weer een verrassing wat ze aantreffen.

Het was een fijne dag vandaag en dat zette ik ook maar eens op het bord met de letters. Ik kocht het ooit bij de nieuwe supermarkt hier in het dorp. En waarom was het zo fijn? Nou, mede omdat ik de ontbrekende puzzelstukjes weer terugvond.

Ze lagen achter de kookboeken van Jamie Oliver. Alle puzzels zijn inmiddels compleet (of had ik dat al eerder verteld? Ik weet het echt niet meer. Nou ja, ze zijn weer compleet en er wordt al weer volop mee gespeeld.

Ik verfde nog wat kaartjes en toen was de dag om. Gevuld met kleine dingen maar het geeft veel rust in het hoofd dat het allemaal weer gedaan is. Zo pak ik langzaamaan de draad van het 'normale' leven weer een beetje op. Hoera!

Klein en onbeduidend...

Dinsdag 15 mei. Ooit wilde ik groots en meeslepend leven. Ik droomde er vaak van als kind. Maar ik had er het karakter niet voor. Mijn leven is klein en onbeduidend. Noodgedwongen en hopelijk tijdelijk aan de ene kant maar aan de andere kant zit het toch ook wel weer vol wonderen. Kleine wonderen maar toch.... Zo vind ik elke morgen bij het wakker worden wat kleine wondertjes aan het voeteneind van het bed. Ze waaien heel zachtjes door het raam naar binnen in de stilte van de nacht. Het zijn er nooit meer dan een stuk of zes en zelden zijn het er minder. 

Op social media (twitter) las ik op de site van Bibliotheek dat clown Bassie gaat stoppen. Mijn kinderen groeiden er mee op. Een van hun avonturen speelde grotendeels af in Schoonhoven. Wij woonden destijds aan de overkant van de rivier en mijn zoontjes dachten als we daar waren altijd dat ze elk moment Bassie en Adriaan langs zouden zien rijden. Jarenlang werd de serie herhaald en misschien nog wel. Ik vertelde ooit aan mijn kinderen dat ik hun moeder nog had verpleegd. Dat vonden ze buitengewoon spannend. Zij dachten namelijk dat Bas altijd een Bassie was. Lief!!! Einde van een tijdperk.

En na elk einde is er weer een nieuw begin. De vrienden van de kinderen worden papa en mama. Het leuke is dat ook wij steeds een geboortekaartje van ze krijgen. Zo ook voor klein meisje van wie we de papa al zo lang kennen. Nadat zijn vader jong overleed beschouwden we hem zo'n beetje als vierde kind.

Hij was een flierefluiter en wisselde vaak van meisje. Ik kan jullie er verhalen over vertellen maar dat doe ik maar niet want hij leest hier mee ;-) Hij trouwde uiteindelijk een allerliefst meisje en woont nu in het noorden van het land. Ik maakte een tasje met leuk spul voor hun kleintje in de hoop dat ze lang en gelukkig mag leven. Ik zag foto's en ze ziet er allerliefst uit, dat kleintje van ze. Zoon gaat komend weekend naar ze toe en neemt dan het tasje mee.

Laatst dronk een van mijn ex- cursisten een kop koffie hier. Ze werkt in het dorp en komt zo af en toe even buurten. Ik geneerde me een beetje want ik had niks bij de koffie. Oh wat vond ik dat rot. Zij vond het niet erg en ik kreeg een paar dagen later een kaartje van haar om me te bedanken voor de gezelligheid. Lief toch! :-)

Het laatste (overigens niet door mij gemaakte) knuffeldoekje op de foto hierboven is in het tasje voor kleine baby gegaan. Dat geeft mij het plezier een serie nieuwe te maken. Ik ga eens zoeken waar de naaimachine is. Het lijkt me een mooi klusje om buiten in de tuin te doen.

Als ik in de vroege ochtend naar buiten kijk vanaf de ontbijttafel zie ik het mooie kunstwerk van de meisjes en moet ik steeds even glimlachen. Het heeft niet geregend sinds ze hier waren en zo kan ik steeds nog even terugdenken aan vorige week :-)

Na het ophangen van de was buiten zag ik iets minder leuks. Namelijk dat de gaten letterlijk in het huis vallen nu. Onder de deur is het hout helemaal verrot. Er zijn meer plekken aan de achterkant van het huis die vervangen moeten worden. We sparen hard en over een poosje is het zover dat we gaan repareren. Of eh... dat doet de jonge timmerman voor ons natuurlijk. Want wij zijn niet handig :-)

Allemaal kleine en onbeduidende dingen. Met elkaar vormen ze mijn wereld. Niet groots en meeslepend zoals ik ooit wilde. Maar wie het kleine niet eert is het grote niet weerd zei mijn oma altijd. Ze had gelijk.

Moederdag...

Maandag 14 mei. Ik herinner me de tijd dat wij als gezin naar oma gingen op moederdag. Naar de moeder van mijn moeder. Mijn moeder ging met mijn zusje achterop op de fiets en ik op mijn eigen fietsje er naast. Mijn vader was dan al eerder vertrokken om naar oma te lopen met de kinderwagen met mijn broertje er in. Het was drie kilometer maar dat was niet erg want we reden op een stille weg. Langs de molens. Eerst de eerste, de tweede en als je de tweede molen voorbij was zag je de derde molen al weer in het zicht komen.

De vierde molen kwam als laatste. Daarna gingen we met de pont naar de overkant. In de week werd je overgezet door de molenaar of zijn vrouw maar op zondag mocht je het zelf doen. Mijn vader was supersterk en kon het gemakkelijk alleen maar het was altijd fijn als hij mij vroeg om te helpen. Ik voelde me dan heel groot. Aan de andere kant van het water was het nog maar 200 meter naar het huis van opa en oma. We dronken koffie met warme melk. Steevast met een vel erop. Brr. Na de tweede koffie reden we weer naar huis. Wij kinderen kregen ranja.

Nadat oma gestorven was vierden we moederdag thuis bij mijn moeder. Ook toen we allang getrouwd waren en weet ik waar woonden, kwamen we toch altijd met moederdag naar huis. En nu is mijn moeder er niet meer. En wonen mijn kinderen allemaal ver weg. Doordat we zo lang weggingen naar mijn moeder (en schoonmoeder niet te vergeten) heeft er bij ons geen traditie van moederdag kunnen groeien. Soms vind ik dat jammer want ik heb het spul graag om me heen.

Maar ja, een zoon aan de andere kant van het land, een dochter op vakantie in het zonnig land in het zuiden en het derde kind nog verder weg valt er niet veel te vieren. Van dochter kreeg ik wel bloemen. Via een bezorger van Top bloemen. Dat vond ik heel lief van haar. Dat ze er op vakantie nog aan dacht, bedoel ik. De jongens stuurden een lief berichtje en dat was ook fijn. Ik heb een mooi stel kinderen waar ik veel van hou en zij van mij. En dat laten ze me het hele jaar weten en ik aan hen. Daar hebben wij gelukkig geen speciale dag voor nodig.

Vanmorgen bij het wakker worden dacht ik nog even aan mijn moeder en haar moeder en aan vroeger. Het was soms best gedoe (met baby's en slaapjes) maar toch een mooie traditie om naar ze toe te gaan en ze te verwennen. Met het overlijden van de moeders is er toch een einde aan een tijdperk gekomen. En heel diep in mijn hart vind ik dat misschien best een beetje jammer.

Versje van Toon (19)...

Zondag 13 mei. Op zondag altijd een versje, liedje, gedichtje of verhaaltje van Toon. Dit keer uit Ringele Ringele Roze.


Geluk

Het heeft geen enkel nut
te juichen of te morren
je ziet de bloemen die je plukt
toch mettertijd verdorren
de grote kunst schuilt altijd weer
in 't omgaan met je kansen
als het geluk jouw kant op komt
dan moet je ermee dansen.

Fijne zondag! Dagdag!

Alweer...

Zaterdag 12 mei. Er stond vandaag weer een ritje naar de molen in Vlaardingen op het programma. Veel van wat ik er kocht gaf ik weg als cadeautje en er was geen meel meer om te bakken. Naast de molen, in de molenwinkel, is veel te koop. We combineerden het aan een derde bezoek aan de winkel van de twee heren met mooie kleding voor de man. We waren vorige keer nog wat vergeten. 

In de vroege ochtend waren de auto's al gewassen en van binnen schoongemaakt, de boodschappen waren gedaan en het gras was gemaaid. Heel veel haast hadden we niet toen we eenmaal in de stad waren. Bovendien was er wat te vieren (de krukken hoefden niet meer gebruikt)

Dat deden we met een boterham in de stad. De bediening liet het behoorlijk afweten. Het duurde en duurde en duurde. Net toen we weg wilden gaan kwam er iemand. Daarna duurde het heel lang voor we onze bestelling op konden geven en nog langer voor het echt op tafel kwam.

Toen het er eenmaal kwam was het meer dan een maaltijd en hoefden we de rest van de dag niet meer te eten. En ach... de zon scheen heerlijk, we zaten buiten en hadden alle taken van die dag al gedaan. Haast was er niet dus eigenlijk was het helemaal niet zo erg al ik hierboven liet lijken. Ik ben zo gewend geraakt aan het hoge tempo in de streek waar ik nu woon dat ik mezelf af en toe echt toe moet spreken.

Time to say goodbye...

Vrijdag 11 mei was een drukke dag. 3 uitstapjes waren gepland. Het eerste bezoek bracht ik aan het ziekenhuis. Na de ingreep van een paar weken geleden was het nodig om te controleren of ik vooruitgang had geboekt. Het was altijd een mijl op zeven om naar het ziekenhuis te gaan want er was eigenlijk maar een weg er naartoe maar die zat vrijwel altijd verstopt. Over de snelweg gaan was enorm omrijden. Maar gelukkig is er nu een nieuwe, kortere en snellere route. Ik moet er nog even aan wennen en ben steeds te vroeg voor mijn afspraken :-)

De knieën bekeken, bevoeld en getest. Het is nog niet wat het zou moeten zijn maar gelukkig al wel verbeterd ten opzichte van de vorige keer. Hoera! Dan is alle moeite en pijn niet voor niks geweest. Hoera ook voor het ziekenhuis. Zij zorgen zó goed voor me. Niets is ze teveel. Echt top! Nog een hoera en wel voor de nieuwe fysiotherapeute.

Het tweede bezoek had met het eerste te maken. Ik was rond koffietijd klaar in het ziekenhuis en op weg naar mijn tweede adresje. Onze voormalige overbuurman (ze woonden jaren in ons kleine straatje) was zo lief om mij zijn extra set krukken uit te lenen. Hij kreeg ze nu terug want ik heb ze niet meer nodig. We kletsten gezellig bij in de flat waar hij en zijn vrouw nu wonen.

Wat me ontroerde waren de onderzetters die op tafel lagen. Ik maakte ze destijds als cadeautje voor het nieuwe huis. Ze gebruiken ze na 8 jaar nog steeds. Ach toch! We vinden ze nog steeds mooi zei de buurman. Waarvan akte! :-)

Na de lunch vertrok ik weer en nu voor een bezoek aan mijn vader. Hij was blij verrast me weer te zien. Ik vertelde hem het goede nieuws uit het ziekenhuis en over het inleveren van de krukken. Nu de rollator nog, zei ik. Ik heb goede hoop dat je die voor de vakantie terugkrijgt. Hij hoopte het met mij. Eind juli gaat hij gezellig met mijn zusje een week naar een hotel en dan kan hij er zelf mooi gebruik van maken. Dat doen ze al zolang mama overleden is. Jut en jul noemen ze zich zelf.

Bij thuiskomst vond ik een envelop met inhoud van lieve vriendin. En dat is niet voor de eerste keer. Echt zo lief van je Florina. Dank je wel. Uit de grond van mijn hart. Ik ben er zo blij mee. Florina woont in een dorp niet ver van mijn vader. Ze voelt, hoewel ik haar nog nooit in het echt ontmoet heb, een beetje als thuis.

Het was zeven uur in de avond toen ik de voordeur open deed. Ik had net koffie gemaakt toen ook de man thuiskwam. We dronken gezellig samen een bakkie en vertelden hoe onze dag was geweest. Het was een drukke maar fijne dag!

Hemelvaartsdag 2018...

Donderdag 10 mei. Het was een heerlijke hemelvaartsdag. De zon scheen en iedereen had goede zin. Er waren behalve, het gaan naar de kerk, heel veel activiteiten om vandaag de hort op te gaan hier in de streek. Een daarvan is de opening van het strandseizoen. Ooit gingen de man en ik er naartoe. Wat een drukte was dat zeg. Kramen met spullen, strandtenten, bier en muziek. Heel veel bier en heel veel muziek. Het was overweldigend. Leuk om het een keer meegemaakt te hebben maar voor ons niet voor herhaling vatbaar :-)

Wij vertrokken daarom uit de drukte naar de grote stad hier dichtbij. Gek genoeg is het daar meestal rustiger dan in ons dorp. We gingen voor een lunch naar het park waar we zo'n beetje vaste gast aan het worden zijn. Maar weet je.... de omgeving is mooi, het personeel vriendelijk, het eten superlekker en het is ook nog eens 'om de hoek'. Waarom zou je er dan niet naartoe gaan?

Volgende week bestaat Parkoers nieuwe stijl een jaar en ik vind dat ze het hartstikke goed doen. Binnen is het gezellig maar zodra we kunnen lunchen we buiten. En zeg nou eerlijk... is dit niet een mooi plekje? Schilderij aan de boom en handgeborduurde kussens op de bank. Ik zeg... niks meer aan doen :-)

Aan de andere kant van het water en dus in het park zelf kun je allerlei mensen langs zien komen. De meesten lopen hard of wat daarvoor moet doorgaan. Laten we meteen stellen dat ze allemaal stuk voor stuk harder kunnen lopen dan ik maar toch... het ziet er soms zo moeizaam uit dat ik bijna wil applaudisseren en aanmoedigend naar ze wil roepen als ze een rondje voltooid hebben en voor de tweede of soms derde keer langskomen.

Je ziet hardlopers, skaters, wave boarders, wandelaars, fietsen, scootmobielen, rolstoelen, een enkele politieauto, sjouwers met BBQ's, hele families met tassen vol eten, vogels, meeuwen, zwanen, ganzen, merels en weet ik wat allemaal nog meer. Nee, het is er nooit saai. We hebben er weer van genoten.

Rommelig...

Woensdag 9 mei. Zo rustig als de dag van gisteren verliep, zo rommelig was het vandaag. Het begon er al mee dat de batterijen van mijn iPad en telefoon leeg waren en ik bovendien ook nog was vergeten de stekker in de laptop te doen. Dat was dus een van de eerste dingen die ik deed. Overal stekkers inpluggen. De wasmanden puilden uit en ik moest nodig boodschappen doen want zo'n beetje alles was op.

Om 1 uur had ik een afspraak bij de fysiotherapeut en om kwart over 1 een afspraak bij de podoloog. Oei! Dat had ik even niet gezien. Na wat heen en weer bellen mocht ik eerder bij de podoloog komen. Hoera! Ik haalde de zooltjes op die vorige week aangemeten waren. Ik probeerde er op te lopen maar dat viel nog niet mee. Het zal wennen worden.

Ik had echt het gevoel dat ik omviel. Nu heb ik dat gevoel wel vaker het laatste half jaar maar dit was wel weer een dingetje erbij. Gelukkig hoefde ik niet alles te betalen (ik ben aanvullend verzekerd) en na het pinnen van het eigen risico kon ik naar beneden naar de fysiotherapie. Deze therapeute gaat met vakantie en komende drie keren word ik behandeld door haar collega. Ik zie er tegenop naar die collega te gaan. Raar is dat toch.. Ik moet vertrouwen hebben. Of weer leren krijgen kan ik beter zeggen na de ervaring met therapeut nummer 1.

De boodschappen werden gedaan en de koelkast weer gevuld. Zo kon ik tenminste weer lekker gezond koken. Ik voel me altijd zo ongelukkig als ik geen groente en fruit in mijn buurt heb ;-) Aan het begin van de avond viel de stroom uit. Geen radio, tv, computer, wasmachine of welk apparaat dan ook maar. Ik besloot lekker te gaan lezen. Wat kun je anders. Ik moest even denken aan de tijd in Cairo. Dar viel ook vaak de stroom uit. Omdat het dan binnen donker was door de kleine ramen ging ik dan op bed liggen om te slapen. Gek genoeg deed ik dat alleen daar. Hier kun je altijd wel wat anders doen en slaap ik zo min mogelijk overdag.

In de loop van de avond kwam de stroom er weer op en was alles weer zoals daarvoor. Nog later in de avond kwam de man ook weer thuis en dronken we samen nog wat terwijl we de dag bespraken. Morgen is een vrije dag. Hemelvaartsdag. Een dag om naar uit te kijken. Het belooft mooi weer te worden en dat is voor veel mensen hier in de buurt fijn want het is opening van het strandseizoen en ja, dat is natuurlijk veel minder leuk als het regent. Toch?

De foto's bij dit blog zijn verzamelingen die ik zo af en toe maak voor het leuk. Ik leg dan random wat dingen bij elkaar. Het meeste zweeft hier zomaar wat rond. Omdat het er toevallig is. Als je het dan bij elkaar legt en er een foto van maakt, ziet het er ineens heel anders uit.