Wandelen #7...

Waar haal jij je inspiratie vandaan om de dingen te maken die je maakt? Dat is een vraag die mij vaak gesteld wordt. Meestal kijk ik dan wat hulpeloos en zeg ik dat ik overal inspiratie vandaan haal. En dat is echt zo. Jullie zullen dat vast ook zo ervaren. Soms is dat een vorm, dan weer een kleur, of iemand die iets zegt in een gesprek. Zo zag ik na een lunch met mijn dochter op weg naar de parkeerplaats deze boomstam. Hij lag op zijn kant en was duidelijk omgezaagd. Dochter zag een omgezaagde boom, ik zag het lijnenspel en besloot dat te gebruiken in een vakantieboekje. Lijnen trekken uit de losse pols om daar later je verslag van de vakantie op te schrijven. Zoals ik vroeger vaak gedichtjes schreef in de trein of in de bus. Een beetje wiebelig :-). Inspiratie is dus overal. Soms treft het je. Soms niet. Het is wat het is. En dit keer vond ik inspiratie in een omgezaagde boom.

Maar goed, we zouden gaan wandelen (ik ben ook zo snel afgeleid hè?) Dit is een foto die ik maakte op 1 mei. Jaja, ik loop een beetje achter, ik weet het en ik vind het ook nog eens helemaal niet erg, haha. Dit is best een bijzondere foto want dit hek is eigenlijk nooit open. Als je van het laantje met de knotwilgen komt en je steekt de weg over kom je op dit wegje terecht. Ik kan me zomaar voorstellen dat in vroeger tijden de mensen uit het veld (zoals ze hier het gebied buiten de bebouwde kom noemen) hier in hun goeie goed liepen. Op weg naar de kerk. Nu was de hovenier er bezig op de begraafplaats.

Teruggaan in de tijd betekent ook dat je nog een keer kunt genieten van al het moois. Zo was ik op 10 mei op de dijk aan het wandelen en trof het me dat het fluitenkruid bijna tot heuphoogte groeide en bloeide. Herinneringen aan jaren geleden kwamen in mijn hoofd. Ik had een hele lieve vriendin. Ze is helaas niet meer onder ons. Zij hield enorm veel van het fluitenkruid en was op 15 mei jarig. Dan bloeide alles dat het een lieve lust was. Na haar overlijden zijn we nog heel lang met de vriendinnengroep naar haar graf gegaan om er fluitekruid te brengen en herinneringen aan haar op te halen. Ze was echt een lieverd. Ook zij wordt nog steeds gemist.

Dit is bij de boom waar ik zo graag op het bankje zit om naar de rivier te kijken en wat weg te dromen. Overdag is dat bijna onmogelijk omdat er vrijwel altijd fietsers/toeristen zitten. Net als bij onze vorige woonplaats we nooit voor zeven uur naar het strand gingen omdat de mensen van ergens anders er dan waren. Deze foto nam ik om even voor zeven uur in de avond op tien mei. Het was heerlijk rustig en zo fijn! Wat kun je gelukkig zijn met niks. Echt!

Twee dagen later liep ik er weer. Water trekt mij altijd aan. Ik hou van de levendigheid die de rivier met zich meebrengt. Het water stond best hoog zie ik nu. De fruitboom was zwaar van de laatste bloesem en onderaan de foto zie je de steiger met de trap naar het water. Zou er vaak gezwommen worden in de rivier vroeg ik me af? Inmiddels ben ik ingehaald door de tijd en weet ik dat het antwoord ja is. Er wordt heel veel gezwommen. Meestal in de vroege ochtend.

Zomaar weer een wandeling waarbij me wat kleine dingen opvielen. Een dorp van niks en gelegen in de bocht van een kleine en kronkelige rivier. Eeuwenlang liepen hier mensen over de dijk en als ik er al lang niet meer ben zullen er nog waarschijnlijk nog steeds mensen lopen. Ik mocht er vandaag en veel andere dagen van genieten. Van de rust, de stilte, de bomen, het fluitenkruid, het bankje, de bloesem en het water. En daar ben ik erg dankbaar voor.

Journal van de maand juni....

Ooit, many moons ago... Om precies te zijn op 1 januari bedacht ik dat het een leuk idee zou zijn om het bloggen weer op te pakken en hier elke dag een berichtje te plaatsen. Haha, we zien hoe dat afgelopen is. Want ik loop echt gigantisch achter met schrijven. Is dat erg? Welnee! Als ik op 31 december hier mijn laatste berichtje schrijf heb ik mijn doel bereikt toch? En het is nog maar pas juli. Dus dat komt echt wel goed. Er zijn zoveel dingen waar ik nog over wil schrijven of wil vertellen dat ik echt nog lang niet om onderwerpen verlegen ben. Het leven van alledag is gevuld met allerlei avonturen. Van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat. Vandaag schrijf ik over het juni journal. En wel de eerste zes dagen daarvan. We gaan eens zien...

Dit keer koos ik voor een geel thema. Geel papier kreeg ik genoeg van mijn vader. Die kocht ooit een partijtje voor me. Aan de binnenkant van de eerste bladzijde een driehoek. Gevouwen van een blok van de wibra of zeeman? Ik weet dat echt niet meer. Het ligt er al lang want geel is niet mijn favoriete kleur. Aan de binnenkant plakte ik een bladzijde van een flow kalender uit ik denk 2016. In het jaar (dit jaar dus) dat ik beloot geen nieuwe spullen meer te kopen moet ik het doen met wat ik in de kast vind. Langzaamaan komen ook dit soort dingen bovendrijven. Keep your face always toward the sunshine and the shadow will fall behind you ~ Walt Whitman. Mijn zwager was die dag jarig en ik kreeg volkomen onverwacht een leuk boekje van een dorpsgenoot over het plaatselijke dorpshuis. In de tweede kamer werd opheldering gevraagd over de mondkapjesdeal van Sywert van Lienden. De rechterbladzijde heeft een afbeelding van een kanarie. Ik kreeg ooit een kalender van mijn vader en bewaarde die. Voor nu denk ik. Ik plakte de afbeelding gedeeltelijk vast met washi tape en je kunt rechts ook alvast de flap zien van de envelop die ik voor de dag daarna gebruikte. We slaan daarom de bladzijde om...

Ziehier de envelop met de gezellige zonnebloemen! Tadaah! Daarin mijn verslag van 2 juni. Goede vriend B was jarig ( we zongen voor hem) en ik moest naar de garage voor de auto. Die mocht haar jaarlijkse onderhoudsbeurt. De garage is in de provinciestad waar wij ooit woonden en omdat we toch moesten wachten op de opening van de winkels, reden we nog even door ons oude straatje. Het huis was niet bijzonder maar de periode dat we daar woonden was mooi en goed. We hebben veel gelukkige herinneringen aan de tijd van toen. Nadat de winkels open gegaan waren kochten we een droogmolen. Die leuke nostalgische waslijn moet nog even wachten. De dag daarna schreef ik op het opgevouwen witte papier op de linkerbladzijde. Er was een spoeddebat in de tweede kamer over de uitgaven op het ministerie van Volksgezondheid en dan speciaal over de mondkapjesdeal die van Lienden sloot. En verder over de 5,1 miljoen aan uitgaven die niet te verantwoorden zijn. Hmm. De pagina rechts heeft een grote insteek waar het briefje van vier juni in zit. Ik plakte het vast met washi tape en versierde het met een oud garenkaartje van Stork's garenfabriek uit Hengelo. De man bracht die dag zijn eigen auto weg en kwam met die van mij weer terug. Aan het eind van de dag haalden we samen zijn auto weer op. We aten een pannenkoek op het landgoed hier verderop maar hij smaakte niet want het werd steeds warmer en warmer en eigenlijk was het geen weer voor pannenkoeken. We reden dus al snel weer naar huis. Op een gegeven moment was het hier in mijn werkkamer 26,2 graden. In de avond begon het te regenen en te onweren. Die dag werd de 100.000 ste prik gezet.

Zaterdag 5 juni was de oudste zus van de man jarig en gingen wij gezellig bij haar op de koffie. Eerst haalden we nog twee tuinstoelen op die ik van de foto gekocht had. Ze vielen in het echt niet heel erg tegen gelukkig. Ik wipte nog snel bij een kringloopwinkel binnen en vond hier en daar nog wel wat van mijn gading. Daarover later meer. In de middag bestelden we kaartjes voor een leuk concertje hier in de buurt en aten we een lekker broodje. Verder deden we niet veel van belang. Het verslag van die dag stak ik in de insteek die ik maakte van een papier waarop ik lijm. Ik lijm dus dingen en dat lijmen doe ik in een oud boek. Als het papier plakt dan vouw ik het dubbel en gebruik ik het als ondergrond om er iets leuks/nuttigs van te maken. Zoals deze side pocket waar ik dan mijn verslag van de dag tussen schuif. Ook vond ik nog een zakje met een zakdoekje voor vreugdetranen.

Aan de rechterkant het verslag van zondag 6 juni. We herdachten Dday. De dag die zo bepalend was. Aan alle jongemannen die daar het leven lieten op de stranden van Normandië. We dachten ook aan de dag dat klein meisje geboren werd. Twee jaar geleden. Ze mocht maar anderhalf worden en waren weer verdrietig. We dachten die dag ook aan de sterfdag van de beste vriend van een van onze kinderen. Hij had het moeilijk thuis en was veel bij ons. We beschouwden hem als een vierde kind. Ondanks alle mensen die zo veel van hem hielden, koos hij er toch voor om uit het leven te stappen. We waren weer verdrietig! Het slijt niet. Nooit. Hij is met het kleine meisje en alle anderen die niet meer hier bij ons zijn in mijn hart. Allemaal hebben ze daar een eigen en uniek plekje. Het leven gaat door zegt men dan. En dat is ook zo maar ze gaan allemaal wel in ons hart met ons mee. Ieder op hun eigen manier.

Goed, even diep ademhalen nu... het blijft een gevoelig onderwerp. Er gebeurden ook gewone dingen. Het loopje naar de brievenbus aan het begin van het dorp bijvoorbeeld. Een leuke wandeling. Het was stil op straat want het EK voetbal was net begonnen en Nederland speelde tegen Georgië. Ze wonnen met drie nu. Sywert van Lieden gaf een interview in Buitenhof. Ik keek het terug terwijl de man naar voetbal keek. Het was een zwak optreden met halve waarheden. Onder aan de streep heeft hij gewoon 9.000.000 gecasht over de rug van de belastingbetaler. Het zij zo! Tot zover de eerste zes dagen van de maand juni. Er gebeurde natuurlijk veel meer maar ik pakte er zomaar wat dingetjes tussenuit. Even een inkijkje in het leven van een ondanks alles, gelukkig mensenkind. Het was fijn je hier weer even te zien. Tot de volgende keer als je hier weer komt lezen!

Recept #3...

In de keuken staat een kast. Een grote. En die is helemaal gevuld met kookboeken. Af en toe pak ik een boek en snuffel er wat in. Ik probeer hier en daar eens wat en als het een lekker receptje is, deel ik het met jullie. Vandaag laat ik jullie een uitgave zien van het Voorlichtingsbureau van den Voedingsraad, in samenwerking met de Commissie voor Huishoudelijke Gezinsvoorlichting. Zij waren gevestigd aan de Koninginnegracht 42, in 's- Gravenhage. Niet zoals tegenwoordig het gemakzuchtige Den Haag. Niet een echt kookboek dus maar meer een veredelde folder.

Bij het leegruimen van het huis van mijn schoonmoeder (na haar overlijden) wilden haar kinderen alles weggooien. Zij hechtten geen waarde aan de spullen van moeder. Gelukkig vonden ze het goed dat ik hier en daar wat redde van de kringloop/ gemeentestortplaats. Zo mocht ik o.a. haar poesiealbum, haar servies en gebaksschalen hebben en zo nog wat kleine dingetjes. Omdat ze echt alles (ook fotoalbums) weg wilden doen mocht ik uitzoeken wat ik wilde. Sommige dingen heb ik in de loop van de tijd voor ze verkocht en het geld eerlijk verdeeld. Later hebben we ook nog eens een etentje van deze verkopen betaald. Zo zorgde moeder er na haar dood ook nog voor dat ze ons bij elkaar aan tafel bracht. Het is geen hechte familie en nu zij er niet meer is, valt de boel een beetje uit elkaar. Ze hebben geen ruzie, zeker niet. Maar ze hebben er denk ik geen behoefte aan om elkaar wat vaker te zien. Op deze manier kunnen we elkaar af en toe zien.

Ik kom uit een totaal ander gezin. Wij bewaren alles, delen veel en spreken elkaar minstens 1x per week. Heerlijk vinden we dat. Maar goed, daar gaat het nu niet over. We zijn zoals we zijn en dat is allebei goed. Terug naar waar ik over wilde schrijven. Een van de dingen die ik ook uit de boedel kon redden was haar kookboek. Ik zal het later nog wel eens laten zien. In dat kookboek zat nogal wat los spul. Zoals dat hoort in een veelgebruikt boek. Losse papieren, handgeschreven recepten, losse briefjes en folders. Waaronder deze. Hoe bijzonder is het dat juist ik, die twintig jaar tussen de tomaten woonde (niet letterlijk natuurlijk) deze flyer vond. Er staan best leuke recepten in. Waaronder een lekkere stoofschotel en stevige tomatensla met aardappelen. Heel simpel maar best lekker

Je hebt nodig: 500 gram koude gekookte aardappelen, 500 gram tomaten, slasaus of peper-zout-azijn-en olie of gesmolten boter, een gesnipperde ui, fijngehakte peterselie.

Hoe maak je de salade? Snij de tomaten en de aardappelen in plakken en doe er de gesnipperde ui doorheen.De sla op smaak maken met slasaus of een mengsel wat je zelf kunt maken van peper, zout, olie enz. Doe de salade over in een schaal en strooi er de fijngehakte peterselie overheen. Ik maakte dit receptje voor bij de BBQ. Het smaakte verrassend lekker. Het sausje was wat weinig maar ik kon het gemakkelijk vermeerderen.

En dan als laatste een foto van de achterkant. We zien dat de brochure (hè hè eindelijk vond ik het goede woord) gemaakt werd in december 1947 en 3 (drie) cent kostte. Toen ik dat zag bedacht ik me ook ineens dat heel veel mensen destijds waarschijnlijk nog nooit slasaus gezien hadden. Ik heb het nagevraagd bij mijn vader en hij zegt dat mijn moeder pas slasaus (van het merk Livorno) kocht in de jaren zestig. Ik kan me nog herinneren dat wij het over de sla deden. Het was veel zuurder dan Mayonaise. Ach, en zo ben je weer even terug in je kindertijd. Mijn moeder was een degelijke kok. Geen fritsefrats voor ons. Veel groenten uit de moestuin, een klein of geen stukje vlees en twee kleine aardappels per persoon. Geen snoep en als we echt 'honger' hadden kregen we een boterham met roomboter die ze maakte van de afgeroomde melk van de boer. Eigenlijk was ze haar tijd ver vooruit, die moeder van mij. En ook mijn schoonmoeder was zo. Ook in dat gezin geen fritsefrats. Hoewel zij wel bakte. Koekjes en cake. Misschien stond het recept daarvoor wel in het kookboek wat gered werd van de kringloopwinkel/stort en nu bij ons in de veel te volle boekenkast staat.

Een jaar geleden #4...

Vorig jaar was een memorabel jaar. Niet alleen door het uitbreken van het Covid-19 virus en alle ellende dat dat met zich meebracht, maar ook was 2020 het eerste volledige jaar dat we hier woonden. We pakten uit, verbouwden, schilderden en brachten de tuin op orde. We kregen veel mensen over de vloer en leefden volgens een strak schema. Dit jaar betaalt dat zich uit en kunnen we oogsten wat we eerder zaaiden. We zijn dankbaar voor al het moois wat op ons pad gekomen is. Omdat het jaar voorbij vloog en we al best veel dingen vergeten zijn blader ik zo af en toe even wat in de agenda van vorig jaar. Dit keer is de maand april aan de beurt. Zo lees ik dat op 1 april de kast in mijn werkkamer geplaatst werd. Oh wat was ik daar blij mee! Eindelijk konden alle spullen weer een plekje krijgen. We hoorden de eerste woensdag van april de kerkklokken voor de derde keer luiden. De grote klok van de dorpskerk en het kleinere klokje van de Roomse kerk. Het maakte veel indruk op me. De buurman kwam helpen met het snoeien van de perenboom. Het mocht niet baten. Hij redde het niet en werd omgezaagd. Ik fietste mijn eerste grote ronde om het dorp heen. Het was een overwinning want lang niet gefietst. Het ging moeizaam. Het werd Goede vrijdag en later Pasen. We vierden het samen. Kerken dicht, kinderen mochten niet komen en wij mochten al helemaal niet naar mijn vader. Daardoor vierden we des te meer de dankbaarheid van het gezond zijn.

De fair in het dorp ging niet door. Een jaar eerder was het deze fair die er voor zorgde dat wij hier nu woonden. Jammer maar misschien volgend jaar schreef ik in de agenda. We weten inmiddels dat het dit jaar ook niet lukte. Ik probeerde voor het eerst te beeldbellen met mijn zusje. Iets wat maar nauwelijks lukte. Denk aan de reclame van die jongen die met zijn oma belt... Zus vond het allemaal maar spannend. Ik kreeg van de buurman een uitgebreide rondleiding door zijn prachtige tuin met boomgaard. Ik liet daar eerder al eens fotos van zien volgens mij. De hovenier kwam praten over de indeling van de tuin. We doen het onderhoud zelf maar nu moeten er grote gaten gegraven worden en hij heeft daar machines voor. De hovenier is een jongeman uit het dorp. We zijn dol op hem want behalve uitermate deskundig is hij ook nog eens een harde werker en buitengewoon vriendelijk.

Koningsdag komt en gaat stilletjes over in woningsdag. We mochten in de rij voor lekkere ambachtelijke tompouchen bij de bakker aan de overkant van de rivier. Het was het wachten waard. De klok werd wekelijks geluid zoals ik hierboven al vermeldde. Het troostte en bemoedigde. De keukenman kwam voor de laatste keer. Er waren wat kleine dingetjes die nog gedaan moesten worden. We namen afscheid. Dankjewel keukenmeneer. Je was een topper en bedankt voor de mooie keuken.

Ondertussen werd de agenda leger en leger. Waar deze anders vol stond met afspraken, bleef het stil. Mijn vader zag ik niet meer. Ik sprak hem alleen over de telefoon maar we zijn allebei geen bellers en bovendien hoort vader slecht. De kinderen en kleinkinderen kwamen niet meer even gezellig langs en we hielden onze adem in want de een na de ander werd ziek hier in het dorp. Wanneer zouden wij aan de beurt zijn?

En ondertussen, terwijl wij de adem inhielden, bleven de vogels verliefd naar elkaar fluiten. Ze zongen dat het een lieve lust was. Elke keer weer stonden we er versteld van hoeveel verschillende vogels in onze tuin te zien waren. We waren buitengewoon onder de indruk van de bloesem overal. Af en doe reden we een rondje met de auto door ons nieuwe woongebied. Lopen kon nog niet. Ik had alle energie verspeeld na operatie, revalidatie, weer operatie, revalidatie, val van de fiets, verkoop van het huis, aankoop van een nieuw huis, verhuizen binnen veertien dagen, verbouwen enz enz

De lege bladzijden kijken me aan, de agenda ligt naast me op tafel. Ik voel weer de spanning die er toen was. De enorme hoeveelheid ontzettend zieke mensen. De zorgen, het verdriet. We voelden ons soms schuldig als we in onze mooie tuin zaten te genieten van een kop koffie want we wisten dat heel veel mensen in te kleine huizen zonder tuin geen kant opkonden. Het was een zorgelijke tijd. We wisten op de een of andere manier de maand door te komen en maakten ons op voor de maand mei. Maar daarover vertel ik in een volgend blog! Tussen de tekst plaatste ik foto's van collages die ik eerder maakte maar nog niet hier liet zien. Ze zijn gemaakt op A6 formaat!

De dorpsApp #5...

Dat dit een levendig dorp is waar van alles gebeurt heb ik hier al verschillende keren verteld. We hebben een app die groot genoeg is voor het hele dorp en daar elke dag wel wat leuke dingen voorbij. Hier en daar bewaarde ik een berichtje om met jullie te delen. Foto's zijn van degenen die de melding deden. Zo werden er gratis twee partytenten van 3x3m aangeboden. Dat daar flink op werd gereageerd hoeft geen vermelding. Degene die ze kreeg beloofde ze natuurlijk uit te lenen aan de rest van het dorp. Lief toch? De bezorging van kranten is hier echt een dingetje. Toen Karola het nog deed was er jarenlang niks aan de hand. Maar zij stopte en daarna is het nooit meer echt op orde gekomen. Zo is er regelmatig een soort kwartetspel op de app. Dat gaat dan als volgt: Ik heb een Telegraaf gekregen maar heb een abonnement op de Volkskrant. Wie wil ruilen? Of.. ik heb de Gelderlander dubbel. Iemand die er geen gekregen heeft? Dat soort dingen. En het leuke is, dat het altijd weer goed komt. Wij lezen een avondkrant die ook niet altijd precies op dezelfde tijd komt, maar de bezorger is persoonlijk bij iedereen langsgeweest om te zeggen hoe dat komt. Hij studeert in Utrecht en volgt onregelmatig college's of zo.

Wat behalve de krantenperikelen ook steeds terugkomt zijn weggelopen dieren. Ik heb nog nooit ergens gewoond waar zoveel dieren ontsnapten, wegliepen, kwijtwaren of hoe dan ook. In dit geval was het een kip. Zij bleek niet ver van huis want van de buren. Ze hadden juist een nieuwe dame aangeschaft die nog niet helemaal de weg wist in het dorp. Wel heel grappig hoe mensen daar dan op reageren. Soms heel flauw maar meestal spitsvondig en met humor.

De nieuwe eigenares van de partytenten (zie boven) moest denk ik plaatsmaken in haar huis want een paar dagen later bood ze een spaanse hamhouder aan. Ik kende die dingen wel maar wist niet dat ze officieel een Jamodor heten. Mooi woord: Jamodor. Binnen no time was hij verhuisd naar een nieuwe eigenaar die vervolgens de dame uitnodigde op het eten van lekkere beenham. Maar dan moest ze wel haar eigen tent meenemen. Haha. Jullie vinden dat misschien flauw maar ik moet daar vanachter mijn bureau stiekem wel een beetje om grinniken.

Verder werd er hulp gezocht door een van onze jongere inwoners. Zij zoekt iemand die haar kan helpen met het opstarten en eindigen van de dag. Dus wassen, aankleden enz. Een leuke meid en even dacht ik er aan om het te gaan doen (ik heb een zorgverleden) maar er was me al iemand anders voor. Zoals ik al eerder zei: het gaat soms snel op de app. Zo zoemde er een bijenvolk op een plek die niet echt handig was. Dus werd de vraag gesteld of er een imker kon langskomen om ze op te halen. Binnen een paar minuten was er een imker onderweg. Een van mijn buurmannen. Misschien zitten die bijen nu, as we speak, lekker van mijn bloemen te snoepen en krijg ik in ruil een potje honing van de imker. Dat zou heel fijn zijn want ik heb echt veel last van alle pluizen en pollen hier in de mooie Betuwe.

Plastic stoelen. Het waren er twee en je kon ze gratis af komen halen want de dag erna zouden ze in de kliko belanden. De eigenaar zou ze aan de straat zetten. Je raadt het al.... er kwamen meerdere mensen tegelijk op af en nu rouleren de stoelen per week. Zo grappig! En dan nog een opmerkelijk bericht. Nadat ik jarenlang advertenties op borden zag hangen van mensen die een oppas zochten, werd er hier een aangeboden. Ik ken het meisje en weet zeker dat alle kindjes gaan boffen met haar als de ouders een avond je weggaan. Ik sprak haar laatst en ze is helemaal volgeboekt en vindt dat heerlijk! Bonus voor de kindjes: ze kan heel goed voorlezen.

Weckpotten werden gratis weggegeven en ook daar duurde het geen minuut voor ze van eigenaar verwisseld waren. Ik eindig dit blog met een tuinset met acht stoelen. Daar had ik wel zin in. Maar voor ik mijn reactie geschreven had, waren ze al weg. En geloof me, ik kan razendsnel toetsen indrukken. Ze zitten heerlijk want degene die het snelst was, bood mij van de week een kop koffie aan. Zo gaat dat in dit mooie dorp. Ik dank jullie voor het lezen. Gezellig dat jullie hier langskwamen. Als je het leuk vindt mag je een reactie achterlaten. Weet dat dat zeer door mij gewaardeerd wordt. Tot de volgende keer!

Recept #2...

Door de jaren heen heb ik een flink aantal kookboeken verzameld. Ze passen allang niet meer in de boekenkast. Die is propvol. Aan weerszijden liggen nu ook al weer een paar stapels. En laatst kwam daar een nieuw exemplaar bij. De man kreeg het van een management collega. Ze zitten samen in een clubje. Deze vriend/collega is directeur van Open Doors. Ik kende dat nog van vroeger. Anne van der Bijl smokkelde bijbels naar mensen achter het toen nog bestaande ijzeren gordijn. Wat vonden we dat spannend. De zoon van deze Anne werd zendeling en werkte op verschillende plaatsen tot het voor hem te gevaarlijk werd. Zijn werkterrein bevond zich voornamelijk in Afrika.

Deze Jop (de zoon dus)woonde in Den Haag en maakte daar kennis met de Aziatische keuken. Een man nam hem onder zijn vleugels en leerde hem de finesses van de Indische keuken. Een mooi vormgegeven boek, met leeslint en behalve de vijftig recepten ook een goed beeld van wat er reilt en zeilt in India. We kennen inmiddels allemaal de Indische Corona variant maar daarvan is hier in het boek nog geen sprake. Ik zocht en recept wat ik met jullie wilde delen namelijk Butterchicken. Het is lekker om er veel van te maken en uit te delen. Voor 8 personen. Misschien zijn wij grote eters, maar hier ging de pan leeg bij 6 personen. Wat heb je nodig? 140 gram tomatenpuree (groot blik), 3 cm verse geraspte gember, 1 theelepel garam masala (hete kruiden), 1 theelepel zout, 1/2 theelepel suiker, 1/4 theelepel cayennepeper, 1 fijngehakte groene spaanse peper, 1 theelepel geroosterd en gemalen komijnzaad, 25 ml citroensap, 1 eetlepel verse koriander, 100 gram ongezouten roomboter, 1 1/2 kilo kipfilet of kipdelen zonder vel

Hoe maak je het klaar? Tomatenpuree en 100 ml water door elkaar roeren. Voeg daar gember, slagroom, garam masala, zout, suiker, chayennepeper, groene peper, komijnzaad, citroensap en verse koriander. Roer alles goed door elkaar. Voeg de kip toe met de roomboter. Al roerend het hele boeltje aan de kook brengen en lekker door laten koken op een klein pitje. Ik had haast en heb de kip apart gaar gebakken en later toegevoegd. Kipfilet in blokjes. Dat ging prima. Echt een lekker gerechtje. En een leuk kookboek. Echt een aanrader als je van de Aziatische keuken houdt en van de geschiedenis van India. Dus dank aan de gulle gever. Wij zijn er blij mee.

Wandelen #6...

Hoi, leuk dat je hier weer komt lezen! Van harte welkom aan alle nieuwe lezers. Ik ga vandaag wandelen en zou het leuk vinden als je in gedachten meewandelt. Maar eerst wandelen we even achteruit in de tijd. Twee maanden terug om precies te zijn. De natuur is laat dit jaar dus dat geeft niks.

Ik weet nog dat ik op Koningsdag een rondje maakte. Zomaar fijn, vroeg in de ochtend, alleen. Nou, de vogels waren al wel wakker maar verder was het verdacht rustig. Ik kon zomaar midden op de weg lopen. Zo fijn is dat, want de wegen hier lopen nogal af naar beneden aan de zijkanten. Dus loop je in het midden, waar het asfalt recht is, het fijnst. Hier en daar maakte ik een foto. Zoals van deze stoere oude knotwilg. Hoe hij nog helemaal dor leek en er toch al groen in zijn hart groeide. Met een beetje fantasie zie je er een hand in. Een geopende hand. Moet je wel verbeeldingskracht voor hebben hoor!

Een paar stappen verder overviel me ineens heimwee naar onze vorige tuin. Het was niet eens een echte tuin, maar meer een postzegel. In de achtertuin stond een hele oude Japanse kers. Elk jaar weer een feestje als hij in bloei stond. Meestal duurde dat maar een paar dagen want door de stevige wind van zee was de bloesem er zo af. Hier in het dorp staan ook verschillende van deze bomen. Deze lijkt het meest op het oudje bij ons vorige huis.

De omgevallen boom, waar de schapen zo fijn hun rug aan kunnen schuren als ze jeuk hebben leek dood maar kijk eens! Er zit toch nog leven in. En zelfs hele mooie bloesem. Als je dat dan ineens ontdekt, springt je hart een beetje op. Het is een onverwacht kadootje.

Bij de serie over de trappen en hekken naar het water van de kleine rivier heb je deze boom misschien al gezien. Hier staat hij vol in de bloesem. Straks komen er allemaal peertjes aan. Jummie!

Ach, de bloesem. Ik krijg er maar geen genoeg van. Het is zo mooi om alles te zien groeien en bloeien. Dat verveelt nooit wat mij betreft. Als het weer dan ook nog wat meewerkt heb je veel gouden momentjes onderweg. Dit waren er zomaar een paar. En ik wilde ze even met jullie delen. Dankjewel voor het in gedachten meelopen. Tot een volgende keer. Fijne dag hoor!

Kralen en knopen...

Hoewel het werken met papier momenteel mijn voorkeur heeft, ben ik ook niet afkerig van het werken met andere materialen. Door de verhuizing en later de verbouwing zijn de andere materialen wat op de achtergrond (lees: nog steeds op zolder in de verhuisdozen) geraakt. Momenteel vraagt de tuin veel tijd en heb ik bijvoorbeeld al tijden niet gebreid en gehaakt.

Ik heb wel vaker van die periodes gehad. Dat ik wel weer erg veel haakte en niets met papier deed. Net als ik soms tijdenlang een bepaald soort kaas op brood eet en daarna weer heel lang niet. Jullie zullen het wel herkennen.

Mijn missie is momenteel om elke week in ieder geval 1 verhuisdoos van zolder te halen en de inhoud op een bepaalde plaats te gaan gebruiken of neer te leggen. Zo heb ik bijvoorbeeld nog enorm veel quilts die best gezien mogen worden en een beter plaatsje verdienen dan een donkere doos op een zolder.

Wel is het zo als je je spullen anderhalf jaar niet gezien hebt, het soms wel weer een verrassend weerzien is. Zo vond ik deze kettingen terug. Ik heb er heel veel gemaakt in deze stijl en ook weer net zo snel verkocht op marktjes en via het winkeltje. Dit waren er nog een paar. Zij zijn nog steeds mooi vind ik. Ik ga ze gewoon weer dragen.

Door de speciale manier van rijgen blijven de knopen en kralen op zijn plaats en is de ketting ook niet zo zwaar om je hals. De knopendoos stond al klaar en al eerder vond ik mijn kralendoos terug. Zal ik toch maar weer eens een paar nieuwe kettingen maken?

Wie houdt me tegen? Niemand toch? Ik zie mezelf al zitten aan de tuintafel. Knopen en kralendozen voor me. Naald en draad in bijpassende kleur. Kopje thee met verse munt uit de tuin en af en toe een slokje te nemen. Het geluid van de vogels op de achtergrond.... Het klinkt als een goed plan toch? Eerst maar even de badkamer schoonmaken. Werk gaat voor het meisje zeggen ze hier in de buurt.... Fijne dag allemaal!

Malle dingen...

Dat we in een dorp wonen met nogal wat aparte vogels (mensen) beginnen we intussen een beetje in de gaten te krijgen. Hier en daar maak ik wel eens een praatje als ik aan het wandelen ben. Zo sprak ik met een vrouw die helemaal alleen en een beetje afgelegen woont. Zij woont in het veld zoals ze hier het buitengebied noemen. Deze dame gelooft dat er kabouters in haar tuin wonen. Ze praat met ze en legt eten voor ze neer. Is ze koekoek? Nou nee, die indruk wekt ze niet. Ze is een alleraardigste vrouw. Misschien zijn er mensen die haar een malle vrouw zouden noemen maar ach... dat vinden mensen van mij misschien ook wel, haha.

Terwijl ik nog wat nadacht over bovenstaande ontmoeting kwam het idee bij me op om een blogje over 'malle' dingen te schrijven. Ik heb wat foto's voor jullie verzameld. En let wel... ik vind ze niet mal, maar koester ze. Want hoe fijn is het dat we niet allemaal hetzelfde zijn. Ik begin met de foto van een briefje. Het hing op het bord met posters van de afgelopen verkiezingen. In mijn vorige woonplaats werden de borden de dag na de verkiezing weggehaald. Hier stond het weken later nog. Alsof ze weinig vertrouwen hadden in de uitslag ;-) Op het briefje staat de tekst: wij verkopen boemen en suikerspin en poffert bij kermiestein en speelgoet in.. alen zaterag en zondagen. Schattig toch? Het was zo'n klein briefje dat je het niet kon lezen als je er met de fiets of auto langsreed. Gelukkig was ik met de benewagen. Zou hij of zij veel klantjes gehad hebben? Het heeft best lang gehangen dus wie weet! Ik zal het even vertalen maar denk dat het eigenlijk niet nodig is. Er staat:dat ze bloemen, suikerspinnen, poffertjes en speelgoed verkopen op het kermis terrein.

Dan het huis met de kerstboom (zoals ik het altijd noem) De man die daar woont heeft de kerstboom van afgelopen jaar op zijn kop boven de deur hangen en als ik er langs loop moet ik altijd even grinniken. Hij heeft een tuin als een postzegel maar als je ziet wat daar allemaal aan beelden en ornamenten in staat kun je je alleen verbazen dat het allemaal past. Er is steeds wat nieuws te zien. Meneer is zelf ook nogal een kleurrijk type trouwens.

Hier een oprit met een heeeeel klein hek. Het komt ongeveer tot aan mijn knie. Het past niet helemaal over de breedte van het pad en het zwaait ook in één keer open naar rechts. Maar het valt me wel steeds op. Zou het een kabouterhek zijn? Wie weet...

Is het hier dan alleen maar bijzonder, gezellig en mooi? Natuurlijk niet. Het is hier net als overal op de wereld. Mensen maken ruzie (soms jarenlang) en doen nog veel meer gewone menselijke dingen. Maar die noem ik hier niet. Omdat niemand daar wat aan heeft. Ik ben nog elke dag blij dat ik hier mag wonen en heb zeer zeer weinig te klagen. Wel mag er één negatieve foto bij om te laten zien dat ook hier niet alles top is. Dit vind je na een middag mooi weer. Dan komen de mensen van heinde en verre om hier te fietsen in de streek. Recreëren dan op 'mijn' bankje aan de rivier en dumpen dan vervolgens het afval in de prullenbak. En daarnaast. Helaas. Twee keer per dag wordt de prullenbak geleegd. Maar nog is het niet genoeg. Meestal neemt een van de dorpelingen een vuilniszak om het even op te ruimen.

Veel vreemde of malle vogels hier in het dorp. Laat ze maar lekker zo blijven. Soms zie je soms echt een vreemde vogel. Toen ik er voor het eerst langsliep dacht ik.... zo zeg! die heeft een fijn plekje gevonden om een nest te maken. De tweede keer zag ik pas dat het een nepperd is. Iemand heeft een vogel in de boom gezet. Je moet goed kijken om hem te zien. Maar ik vind dit soort dingen grappig. En ook mooi! Zomaar wat malle dingen die eigenlijk helemaal niet mal zijn bij nader inzien. Ik wilde ze even met jullie delen. Waarvan akte!

Pretty papers 16 tm 20...

In het begin maakte ik deze collages omdat ik het wilde leren. Ook zocht ik een nuttige oplossing voor alle mooie papiertjes die ik niet in de prullenbak wilde gooien. Nu gebruik ik ze ook steeds vaker in de journals die ik maak. Meestal maak ik er een printje van zodat ik het masterboard later nog eens kan gebruiken. Inmiddels is het al een aardig stapeltje aan het worden. Vandaag laat ik er weer een paar aan jullie zien. Hier komen ze!

Ik plak eerst de papiertjes en zoek er als laatste (als een soort kers op de taart) een mooie quote bij. Zoals deze bijvoorbeeld. Uit je comfortzone stappen en iets maken wat niet in je straatje past, is heel leerzaam. En leuk om te doen vul ik dan aan. Het gebeurt regelmatig dat ik uit mijn comfortzone stap maar dat heeft me tot nu toe veel opgeleverd. Doorgaan dus maar ;-)

Dit was een collage die maar geen pretty paper wilde worden totdat... ik er een printje van maakte. Toen was het ineens wel een leukerd en mocht hij blijven. Soms heb je dat wel eens.

Mooie momenten thuis creeer je gewoon zelf. Dat hebben we het afgelopen jaar meermalen mogen ondervinden. En eigenlijk doen wij dat hier in huis nog steeds. We zeiden net tijdens de koffie nog tegen elkaar dat we helemaal geen zin meer in vakantie hebben sinds we hier op deze fijne plek wonen.

Hier heb ik twee knipsels met tekst met elkaar gecombineerd. Dat doe ik tegenwoordig wel vaker. Ook maak ik met de uitgeknipte woorden soms kleine gedichten. Ze zijn nog niet van een niveau dat ik ze hier wil delen dus dat laten we nog maar even zitten. De tekst van nu vond ik wel lollig. Verras je vrienden met....zelfgebakken appeltaart.

Twee quotes op de laatste collage: Make good use of Today en Er is diepte en lichtheid. Kies zelf maar wat je het meest aanspreekt. De kleurencombinatie is een beetje ongebruikelijk maar pakte wonderwel goed uit. Lekker zomers.

Wandelen #5...

Ik hoor jullie al denken.... moeten we nou alweer wandelen? Ik kijk nu quasi streng naar jullie, ja dat moet! Haha. Nee hoor, je moet helemaal niks. Maar het is wel goed voor ons lijf natuurlijk. Sinds 1 januari heb ik me deze gewoonte eigen gemaakt en in loop vrijwel elke dag een rondje. Even het hoofd leegmaken, plannen maken, dingen verzinnen. Af en toe neem ik een foto van wat ik onderweg zie. Zoals bijvoorbeeld van het fluitenkruid. 19 april j.l. zag ik het weer voor het eerst. Het zal er toen al wel geweest zijn, maar ik Zag het voor het eerst. Welliswaar achter prikkeldraad maar toch.

Het was op diezelfde dag dat ik deze foto nam. Het boompje is nog jong en hij moet nog leren hoe hij een echte wilg wordt. Zo een met een mooie volle pruik van takken. Zo een waar vogels een mooi nest in kunnen maken. Het begin is er. Jonge takken met pril groen er aan.

Net als bij dit jonge boompje. Ook hier aarzelende groene blaadjes die voorzichtig ontspruiten. Als je op de foto klikt, kun je hem vergroten en zie je links op de foto, iets boven het midden de telefooncel die ook tevens onze dorpsbibliotheek is. Ik heb zojuist weer een stapeltje boeken daar gebracht. Op de hoek van de straat zie je de magnolia nog bloeien.

Nog even wat bloesem van dichtbij. Ik krijg er nooit genoeg van. Het is zo mooi om te zien. Dit is appelbloesem in de boomgaard van de buurman. Daar staan wat mooie oude appelrassen. Deze bomen zijn meer dan 60 jaar oud. Is dat niet fantastisch?

Als laatste een foto van een boomgaard hier in de buurt. Het is zo leuk om het hele proces een keer gezien te hebben. In het vroege voorjaar als de bomen rusten, worden ze gesnoeid. Dan komt de bloesem en houden de fruitboeren hun hart vast. Nachtvorst is hun vijand als de bloesem aan de boom staat. Soms sproeien ze ter bescherming de knoppen en ook wel heb ik hier kachteltjes zien staan.

Elke dag weer prijs ik me gelukkig dat ik hier mag wonen. In dat malle kleine dorp aan de kronkelige rivier. Na alle 'gekte' en herrie van de afgelopen jaren waardeer ik de rust des te meer. Niet meer de oververhitting van de constante input van auto's, vrachtwagens, ander soortige herrie die het leven in de Randstad met zich meebrengt. Maar de stilte die maakt dat je je eigen gedachten weer hoort, die de menselijke maat weer terugbrengt, waar creativiteit gewaardeerd wordt. Waar buren nog naar elkaar omkijken, waar de vogels fluiten en de bijen twee keer per dag een Zoom/Zoem meeting houden bij de rozenstruiken. Die plek zit voor altijd in mijn hart. Die plek voelt alsof ik er altijd gewoond heb.