Wandelen #7...

Waar haal jij je inspiratie vandaan om de dingen te maken die je maakt? Dat is een vraag die mij vaak gesteld wordt. Meestal kijk ik dan wat hulpeloos en zeg ik dat ik overal inspiratie vandaan haal. En dat is echt zo. Jullie zullen dat vast ook zo ervaren. Soms is dat een vorm, dan weer een kleur, of iemand die iets zegt in een gesprek. Zo zag ik na een lunch met mijn dochter op weg naar de parkeerplaats deze boomstam. Hij lag op zijn kant en was duidelijk omgezaagd. Dochter zag een omgezaagde boom, ik zag het lijnenspel en besloot dat te gebruiken in een vakantieboekje. Lijnen trekken uit de losse pols om daar later je verslag van de vakantie op te schrijven. Zoals ik vroeger vaak gedichtjes schreef in de trein of in de bus. Een beetje wiebelig :-). Inspiratie is dus overal. Soms treft het je. Soms niet. Het is wat het is. En dit keer vond ik inspiratie in een omgezaagde boom.

Maar goed, we zouden gaan wandelen (ik ben ook zo snel afgeleid hè?) Dit is een foto die ik maakte op 1 mei. Jaja, ik loop een beetje achter, ik weet het en ik vind het ook nog eens helemaal niet erg, haha. Dit is best een bijzondere foto want dit hek is eigenlijk nooit open. Als je van het laantje met de knotwilgen komt en je steekt de weg over kom je op dit wegje terecht. Ik kan me zomaar voorstellen dat in vroeger tijden de mensen uit het veld (zoals ze hier het gebied buiten de bebouwde kom noemen) hier in hun goeie goed liepen. Op weg naar de kerk. Nu was de hovenier er bezig op de begraafplaats.

Teruggaan in de tijd betekent ook dat je nog een keer kunt genieten van al het moois. Zo was ik op 10 mei op de dijk aan het wandelen en trof het me dat het fluitenkruid bijna tot heuphoogte groeide en bloeide. Herinneringen aan jaren geleden kwamen in mijn hoofd. Ik had een hele lieve vriendin. Ze is helaas niet meer onder ons. Zij hield enorm veel van het fluitenkruid en was op 15 mei jarig. Dan bloeide alles dat het een lieve lust was. Na haar overlijden zijn we nog heel lang met de vriendinnengroep naar haar graf gegaan om er fluitekruid te brengen en herinneringen aan haar op te halen. Ze was echt een lieverd. Ook zij wordt nog steeds gemist.

Dit is bij de boom waar ik zo graag op het bankje zit om naar de rivier te kijken en wat weg te dromen. Overdag is dat bijna onmogelijk omdat er vrijwel altijd fietsers/toeristen zitten. Net als bij onze vorige woonplaats we nooit voor zeven uur naar het strand gingen omdat de mensen van ergens anders er dan waren. Deze foto nam ik om even voor zeven uur in de avond op tien mei. Het was heerlijk rustig en zo fijn! Wat kun je gelukkig zijn met niks. Echt!

Twee dagen later liep ik er weer. Water trekt mij altijd aan. Ik hou van de levendigheid die de rivier met zich meebrengt. Het water stond best hoog zie ik nu. De fruitboom was zwaar van de laatste bloesem en onderaan de foto zie je de steiger met de trap naar het water. Zou er vaak gezwommen worden in de rivier vroeg ik me af? Inmiddels ben ik ingehaald door de tijd en weet ik dat het antwoord ja is. Er wordt heel veel gezwommen. Meestal in de vroege ochtend.

Zomaar weer een wandeling waarbij me wat kleine dingen opvielen. Een dorp van niks en gelegen in de bocht van een kleine en kronkelige rivier. Eeuwenlang liepen hier mensen over de dijk en als ik er al lang niet meer ben zullen er nog waarschijnlijk nog steeds mensen lopen. Ik mocht er vandaag en veel andere dagen van genieten. Van de rust, de stilte, de bomen, het fluitenkruid, het bankje, de bloesem en het water. En daar ben ik erg dankbaar voor.