Mega Mindy...

Nu de kleintjes nog steeds klein maar niet meer piepklein zijn wordt het tijd voor een mand met verkleedkleren. Wij hadden die thuis ook en speelden er vaak mee. Later vonden mijn eigen kinderen dat ook leuk en jullie raden het al.... ook de kleintjes vonden het een goed idee. Ze kregen van iemand een mega Mindy pak maar dat pak was nodig aan reparatie toe. 

Een van de eerste dingen die we deden toen ze hier kwamen, was de naaimachine op tafel zetten om e.e.a. te repareren. We zochten de goede kleuren naaigaren en haalden het stof van de machine ;-) Ze mochten zelf naaien wat ze superspannend vonden.

In een van de zakjes vonden we nog wat geld. Dat kwam later goed van pas bij het winkeltje spelen. Nadat alle naden gerepareerd waren werd het pak meteen gepast. Kleinste meisje kon het aan en veranderde in een super Mindy. Groter meisje werd deftige dame met een kleren van mij en een mooie hoed. Oh en natuurlijk schoenen met hakken want dat hoort bij een deftige dame.

Puntenslijpen...

Bij het voorbereiden van de logeerpartij van de dametjes hoort ook het slijpen van de kleurpotloden. Al zo lang ik me kan herinneren vind ik dit een fijn klusje om te doen. Vroeger op school mocht je, als je punt afbrak, naar voren komen en zelf je potlood slijpen met de puntenslijper die juf op haar tafel had bevestigd. Het was een groen met zilver gespikkeld apparaat. Bovenop zaten twee dingetjes die je bij elkaar moest knijpen en dan ging er aan de zijkant iets open waar je je potlood in kon steken. Op het moment dat je de knijpertjes losliet zat het potlood vast en kon je draaien. Mooie grote krullen probeerde ik te maken. Oh, wat kon ik daar blij van worden. En die geur...... heerlijk! :-)

Nu, heel veel jaren later heb ik zelf ook zo'n puntenslijper. Niet precies die van juffie, maar wel een die werkt volgens hetzelfde principe. Ik heb een enorme pot met kleurpotloden en ik vind het heerlijk de punten te slijpen. En soms denk ik weer aan de eerste keer dat ik dit deed. Bij juffie in de klas. Het klemmen van het kleurpotlood, het draaien aan het wieltje, de geur van het slijpsel en dan de mooie scherpe punt als beloning. Ik had ooit een elektrische puntenslijper maar die heb ik weggegeven. Nooit spijt van gehad ;-)

Invulling...

Op de een of andere manier had ik drie blogs nodig om te komen waar ik nu ben. Het lukte niet om alles in één keer op te schrijven. Mijn hoofd was te vol met verdrietige, mooie, gelukkige, superfijne, ellendige en ook gewone dingen. Op de foto hieronder zie je alle stukjes van de puzzel. In het eerste deel legde ik de hoeken, daarna de zijkanten, de stukken met de rechte kanten en nu mag de rest ingevuld gaan worden. 

Ik begon alvast met het opzoeken van leuke spulletjes voor de week die komen ging. Het zou een feestweek worden want de kleindochters zouden komen logeren. Ze zijn dol op knutselen. Ik deed hier en daar vast wat dozen open. Dozen met kleurrijke inhoud. Zoals de puzzelstukjes hierboven op de foto. Lapjes vilt, knijpers, gekleurd papier, lijm, stickers, schoolbord, krijt, veertjes, kralen, wol en nog veel meer. Dit keer regende het de hele week en voerden we alles uit. Ik zal jullie er later van laten zien. Alles stukjes van de puzzel vielen precies op zijn plek maar voordat de dames kwamen moest er iets anders gebeuren. Ook daarover later meer.

Zijkanten...

Ik blijf nog even hangen bij de metafoor van de puzzelstukken. Naast de vier belangrijke hoekstukken die gevormd werden door waar ik gisteren over schreef zijn er nog de stukken met de rechte zijkant. Ook die heb je nodig om een rechthoek te maken. Zij horen het leven, bij mijn leven en staan voor de rest van de mensen om me heen. Zo zou een buurvrouw een van die stukken kunnen zijn. Of de mevrouw verderop in de straat. Of iemand die groet als je de post uit de brievenbus haalt. Gewoon groet vanuit zichzelf, niet omdat jij dat eerst doet. Een van de puzzelstukjes van het leven zou ook de kassajuf van de plaatselijke supermarkt kunnen zijn. Of de mevrouw in de bibliotheek die aan komt lopen met een grote glimlach en zegt: dit boek Moet jij lezen want ik weet zeker dat je het mooi vindt.

Mensen met rechte zijkanten zijn niet altijd heel dicht bij je in je hart. Soms zijn het niet eens wat mijn ouders vroeger Kennissen noemden. Maar het zijn wel mensen die je net een beetje op kunnen tillen. Vaak zonder dat ze dat zelf in de gaten hebben. Ik bedenk me nu dat het woord kennissen langzaamaan vervangen is door vrienden de laatste jaren. Ik ga het opnieuw invoeren want veel van de zogenaamde vrienden zijn echt niet meer dan kennissen. Mensen met een rechte zijkant, zoals de puzzelstukken op de foto, zijn samen met de hoekstukjes het frame waarbinnen je je bevindt. Waarbinnen je leven zich globaal afspeelt. Het is fijn dat deze mensen er zijn. Ik ben er dankbaar voor.

Hoekstukken...

Ik dacht zo nog wat na over mijn vorige blog. Over de hoekstenen van de puzzel. Het zijn bij een jig saw wel vier maar als ik het vergelijk met mijn leven zijn het er meer. Een van de hoeken en in tijden van crisis onmisbaar, zijn natuurlijk mijn man en kinderen. Als je met de liefste man van de wereld getrouwd bent, heb je niet veel te wensen en dat doe ik ook niet. De kinderen en hun kinderen zijn me dierbaar. Mijn familie is me ook zo dierbaar. Nu mama er niet meer is, misschien nog wel meer. Mijn vader die zich zo wonderwel herpakt heeft het afgelopen jaar, mijn broer en zus en hun gezinnen. De polder waar ik geboren ben. In de schaduw van de molens van Kinderdijk. Waar zou ik zijn zonder de kalm grazende koeien, de lammeren, de tractoren met mest, de harde werkers, de kalme mensen die niet leven volgens het horloge maar meegaan in het ritme van het seizoen. Zij waren er altijd al en zullen er hopelijk nog lang blijven. Hoewel het de boeren tegenwoordig niet gemakkelijk gemaakt wordt.

-

En dan is er die tweede hoeksteen. Het oude huis waarin ik nu al langer woon dan ik nooit eerder in een huis deed. Het past me als een oude jas. 146 jaar oud. Het kraakt en piept maar is veilig en solide. In de schaduw van de oude Lindebomen. Ik zou willen dat ik het mee kon nemen naar de polder, voor volmaakt geluk. Dat is niet zo. Maar het is en dat zeg ik na heel veel jaren, goed dat het staat waar het staat. 

De derde hoeksteen wordt gevormd door de dingen die ik graag doe maar waar ik te weinig aan toe kom. Zo las ik afgelopen maand maar één boek. Wel een mooi en dik boek. Over de Amsterdamse regentenfamilie Six. Titel; Jan Six. Schrijver: Geert Mak. Een aanrader. Ik schrijf ook vaak en veel. Het is fijn om je geest te laten zoeken naar mooie woorden. Woorden die het prettig vinden om naast elkaar te staan. Woorden die samen mooie zinnen maken. Zinnen die op een later ogenblik verhalen worden. Hier op het blog, zomaar in een schriftje. Letters, woorden, zinnen.... Als ik te lang niet schrijft, word ik onrustig :-)
-
De laatste hoeksteen van de puzzel van mijn leven wordt gevormd door buitenzijn en tuinieren/groen. Elke dag naar buiten, wat lopen door de tuin (veel te weinig naar mijn zin) hier en daar wat onkruid wegplukken, glimlachen om een bloem die groeit buiten de gebaande paden (vooral stokrozen hebben die neiging). Buiten zijn. Hier in de randstad, waar het nooit stil is, waar het nooit donker is, is het fijn dat de zee om de hoek is.
-
Zolang deze stukjes van de puzzel er zijn, komt het allemaal wel goed.

Puzzel...

Een maand geleden was ik hier voor het laatst. En oh, wat is er ontzettend veel gebeurd sinds die tijd. Als je een blog hebt, is het altijd de afweging, wat je wilt delen en wat niet. Hoe persoonlijker hoe moeilijker het delen, is wat geldt voor mij en w.s. voor de meesten. Je weet immers nooit wie er allemaal meelezen. Aan de andere kant wil ik ook delen en geven. In makkelijke tijden en ook in tijden van zorg en verdriet. Wat verstandig is, in mijn geval, is dan op de pauzeknop drukken en herstellen. De rust terugvinden. Even pas op de plaats. En dat is wat ik deed. 

Op de foto zien jullie een puzzel. Dat is zo ongeveer hoe het er nu voorstaat. Alles is er nog, maar het is door elkaar geschud op alle denkbare manieren. Ja, en hoe maak je dan van alle stukjes weer één geheel? Door te beginnen met zoeken naar de hoekstukjes. Die zijn bekend. In mijn geval zijn dat: gezin/familie/polder, huis, lezen/schrijven en buitenzijn/tuin/blog.
-
Ik kijk naar buiten. De zon schijnt. Het groen begint aan de bomen te komen. De vogels fluiten. Het is lente en ik ben er nog. Hoera!