Ik blijf nog even hangen bij de metafoor van de puzzelstukken. Naast de vier belangrijke hoekstukken die gevormd werden door waar ik gisteren over schreef zijn er nog de stukken met de rechte zijkant. Ook die heb je nodig om een rechthoek te maken. Zij horen het leven, bij mijn leven en staan voor de rest van de mensen om me heen. Zo zou een buurvrouw een van die stukken kunnen zijn. Of de mevrouw verderop in de straat. Of iemand die groet als je de post uit de brievenbus haalt. Gewoon groet vanuit zichzelf, niet omdat jij dat eerst doet. Een van de puzzelstukjes van het leven zou ook de kassajuf van de plaatselijke supermarkt kunnen zijn. Of de mevrouw in de bibliotheek die aan komt lopen met een grote glimlach en zegt: dit boek Moet jij lezen want ik weet zeker dat je het mooi vindt.
Mensen met rechte zijkanten zijn niet altijd heel dicht bij je in je hart. Soms zijn het niet eens wat mijn ouders vroeger Kennissen noemden. Maar het zijn wel mensen die je net een beetje op kunnen tillen. Vaak zonder dat ze dat zelf in de gaten hebben. Ik bedenk me nu dat het woord kennissen langzaamaan vervangen is door vrienden de laatste jaren. Ik ga het opnieuw invoeren want veel van de zogenaamde vrienden zijn echt niet meer dan kennissen. Mensen met een rechte zijkant, zoals de puzzelstukken op de foto, zijn samen met de hoekstukjes het frame waarbinnen je je bevindt. Waarbinnen je leven zich globaal afspeelt. Het is fijn dat deze mensen er zijn. Ik ben er dankbaar voor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten