Hoekstukken...

Ik dacht zo nog wat na over mijn vorige blog. Over de hoekstenen van de puzzel. Het zijn bij een jig saw wel vier maar als ik het vergelijk met mijn leven zijn het er meer. Een van de hoeken en in tijden van crisis onmisbaar, zijn natuurlijk mijn man en kinderen. Als je met de liefste man van de wereld getrouwd bent, heb je niet veel te wensen en dat doe ik ook niet. De kinderen en hun kinderen zijn me dierbaar. Mijn familie is me ook zo dierbaar. Nu mama er niet meer is, misschien nog wel meer. Mijn vader die zich zo wonderwel herpakt heeft het afgelopen jaar, mijn broer en zus en hun gezinnen. De polder waar ik geboren ben. In de schaduw van de molens van Kinderdijk. Waar zou ik zijn zonder de kalm grazende koeien, de lammeren, de tractoren met mest, de harde werkers, de kalme mensen die niet leven volgens het horloge maar meegaan in het ritme van het seizoen. Zij waren er altijd al en zullen er hopelijk nog lang blijven. Hoewel het de boeren tegenwoordig niet gemakkelijk gemaakt wordt.

-

En dan is er die tweede hoeksteen. Het oude huis waarin ik nu al langer woon dan ik nooit eerder in een huis deed. Het past me als een oude jas. 146 jaar oud. Het kraakt en piept maar is veilig en solide. In de schaduw van de oude Lindebomen. Ik zou willen dat ik het mee kon nemen naar de polder, voor volmaakt geluk. Dat is niet zo. Maar het is en dat zeg ik na heel veel jaren, goed dat het staat waar het staat. 

De derde hoeksteen wordt gevormd door de dingen die ik graag doe maar waar ik te weinig aan toe kom. Zo las ik afgelopen maand maar één boek. Wel een mooi en dik boek. Over de Amsterdamse regentenfamilie Six. Titel; Jan Six. Schrijver: Geert Mak. Een aanrader. Ik schrijf ook vaak en veel. Het is fijn om je geest te laten zoeken naar mooie woorden. Woorden die het prettig vinden om naast elkaar te staan. Woorden die samen mooie zinnen maken. Zinnen die op een later ogenblik verhalen worden. Hier op het blog, zomaar in een schriftje. Letters, woorden, zinnen.... Als ik te lang niet schrijft, word ik onrustig :-)
-
De laatste hoeksteen van de puzzel van mijn leven wordt gevormd door buitenzijn en tuinieren/groen. Elke dag naar buiten, wat lopen door de tuin (veel te weinig naar mijn zin) hier en daar wat onkruid wegplukken, glimlachen om een bloem die groeit buiten de gebaande paden (vooral stokrozen hebben die neiging). Buiten zijn. Hier in de randstad, waar het nooit stil is, waar het nooit donker is, is het fijn dat de zee om de hoek is.
-
Zolang deze stukjes van de puzzel er zijn, komt het allemaal wel goed.