Uitslag weggever en verder...

Oei! Wat heb ik jullie lang laten wachten op de uitslag van de weggever. Shame on me! Het ging hier even helemaal mis. Gelukkig niet met ernstige gevolgen, maar het hield me wel weg bij de computer. Er is zoveel gebeurd dat ik even niet weet waar ik moet beginnen.

Laat ik beginnen met de foto's die ik je hier laat zien. Dat was toch wel heel bijzonder. Ik kreeg van Albèrtje een heel mooi cadeau in de brievenbus. Een supermooi gemaakt gastendoekje. In een mooie kleur grijs met een vrolijke rozenrand er aan. Oh, Albèrtje, je wist me precies op het juiste moment blij te maken. Het was een dag zoals je die soms hebt, alles gaat mis. Alles zit tegen.... Ik weet zeker dat jullie er ook wel eens zo'n dag tussen hebben zitten. Ik liep aan het eind van de middag naar de brievenbus. Misschien zou de krant er al zijn. Dan zou ik die lezen tijdens het drinken van een kop koffie. Even rust. Even ademhalen. De krant was er. Maar ook een pakje.

Een zacht pakje nog wel. Ik legde het op tafel en terwijl ik af en toe een slokje koffie nam (een bakkie troost) maakte ik het open. Ach, zo lief! Dat iemand dat voor je maakt! Dikke dankjewel hoor! Het handdoekje lag hier in de keuken op tafel. En iedereen die het zag zei oh en ah en bewonderde je rechte steekjes. Veel mensen zeiden ook meteen: Wat fijn dat er een lusje aan zit. Natuurlijk was ik dat van harte met ze eens. Het hangt nu op zijn plekje in de wc op de eerste verdieping en het staat beeldig! De mooie kaart staat hier rechts van mij. Naast het Nijlpaardje wat ik ooit in Egypte kreeg van mijn liefste hartenvriend. Dat is voorlopig een mooi plekje.

Ja, het zijn rare dagen hier. Veel zorgen en verdriet naast veel gedoe en drukte van praktische aard. Het zijn lastige dingen. Er moeten beslissingen genomen worden die ik liever niet neem. Er spelen familiedingen. Er zijn zorgen om gezondheid. Niet levensbedreigend en ook allemaal op te lossen maar dat kost tijd, tact en overleg. En het houdt me weg bij de laptop om aan jullie te schrijven. En dat vind ik dan voor mezelf weer lastig want dan verbreek ik iets wat ik me had voorgenomen (elke werkdag een blogje). Ik kan dan een belofte niet nakomen (al een poos niet) en dat gaat mij niet goed af.

Ik moet mezelf niet zo hard vallen zegt de man. En de buren zeggen dat ook. Zeg eens nee. Laat mensen dingen zelf uitzoeken (vechten). Leg de lat niet zo hoog zeggen de kinderen. En de kleintjes zeggen heel simpel dat ik niet alles tegelijk kan. Om dat laatste moet ik dan ook weer lachen. Het is niet alleen dit blog maar ook alle andere social media, het is gewoon niet meer bij te houden. Het is geen droefenis hier hoor. Het is alleen te veel alles bij elkaar. De dingen in het echte leven gaan nu even voor. De jam moet gemaakt, de bloemen gedroogd, de appels tot moes gemaakt, taarten gebakken, eten gekookt, was gewassen, enz enz. Ik vind vreugde en troost in het doen van die simpele dingen. Terwijl ik daar mee bezig ben, komen vaak ook de oplossingen voor de probleemdingen. Als die balans verstoord is, gaat alles schuiven. En dat laatste is momenteel het geval.

Wat ik eigenlijk zeggen wil is dat ik hier even een pauze neem tot een en ander weer wat op orde is. Ik verwacht over niet al te lange tijd maar net als met de coronabesmettingen weet je het nooit. We gaan het zien. Maar terugkomen doe ik zeker want ik vind bloggen echt leuk! En dan nu eindelijk de uitslag van de weggever..... tadaaa.... het zal geen verrassing zijn ;-) Merel wil jij je huisadres sturen naar tinekehendrikse@hotmail.com dan stuur ik je de kaartjes toe. Dag lieve allemaal. Niet ongerust zijn. Alles komt goed! En ik kom terug. Als de storm weer wat is gaan liggen. Tot dan! Pas allemaal goed op jezelf! Dagdag!

De dorpsapp #15...

De telefoon is weer vol berichtjes van de dorpsapp. Zullen we eens kijken wat er zich allemaal zo afspeelde in het kleine dorp aan de rivier? We beginnen met een oproep van een van de nieuwe buren. Zij kochten ongeveer gelijk met ons hun nieuwe huis. Wij kochten het huis van de dochter van de mensen waar zij hun huis van kochten. Het staat op een centraal punt in het dorp en we zien elkaar als we van het pad afrijden. Hun huis heeft een grote schuur waar de nieuwe bewoner een mancave van heeft gemaakt. Hij zocht spullen om e.e.a. in te richten. Hier op onze schuur hing een mooi bord voor hem. Wit met een rode rand. Een hand daarop met de tekst: Stop! It's mine. Hij was er mee in zijn nopjes en wij zijn het kwijt. Er is een tamme witte parkiet aan komen vliegen bij een oude dame in een van de huizen aan de dijk. Het is een aandoenlijk beestje. Doordat er alleen via pb gereageerd kon worden heb ik geen idee of de eigenaar zich gemeld heeft. Er wordt een dekenkist gratis aangeboden. Hij is binnen 2 minuten van eigenaar verwisseld. De parkiet blijkt een agopornis te zijn. Hij is niet meer bij de oude dame maar heeft bij de buurman asiel gekregen. Hij bevindt zich in de kattenmand. Ach gossie!

Iemand biedt een wasdroger aan. Oud, maar werkt nog prima. Waarvan akte! Er wordt een loslopend hondje gespot in de straat. De riem sleept achter hem aan. Het duurt even voordat de eigenaar reageert maar uiteindelijk wordt hij opgehaald. Het is wel een schatje, zo te zien.

Ik moet kiezen lieve mensen die hier komen lezen. Als ik alle foto's zou bewaren kwam ik niet aan een eind. Daarom kies ik hier en daar wat foto's uit en vertel ik de rest. Ik scroll verder door de app en kom een serie foto's tegen van glazen. Heel veel glazen. Groot, klein, diverse soorten en maken. Als je een goed bod doet, zijn ze van jou. Ook weer reactie via persoonlijk bericht dus ik weet niet hoe het afgelopen is. De postbode is blij verrast als een van zijn foto's wordt uitgekozen voor de kalender van National Geographic. Onze postbode maakt prachtige foto's. Regelmatig zie je werk van hem langskomen van hem bij het weer op tv. Hij noemt zichzelf de Betuwefotograaf. Let er maar eens op!

Volgende foto is van een kast. Ik laat hier 1 foto zien, maar op de app is ook dit weer een serie van heel veel. Van alle kanten is de kast gefotografeerd en worden de maten er bij gegeven. Voor 150 euro mag je hem meenemen. Er is weer gedoe over de krantenbezorging. Dat slaan we even over. Hoewel er grappige reacties tussenzitten. Weer wordt het idee geopperd om alle kranten maar aan het begin van het dorp te dumpen en hem dan zelf maar op te halen. Ook wordt er gemopperd over de internetverbinding. Die is zwak tot zeer zwak. Er wordt aan gewerkt. Hier en daar liggen de lijnen voor glasvezelkabel al onder de grond.

Mooie speakers zijn gratis op te halen bij iemand op de dijk. Nou, dat duurt ook geen twee minuten. De telefoon was amper teruggelegd na het lezen van het berichtje.

Diezelfde meneer biedt een dag later een Bose radio aan. Gratis! De man en ik lezen het berichtje en kijken elkaar aan. Hebben wij ook nog niet een paar van die dingen? We gaan naar de zolder en openen wat verhuisdozen. En jawel, daar zijn ze. We waren ze compleet vergeten. In onze vorige woonomgeving hadden we vaak muziek aan om het verkeerslawaai en de alom aanwezige buren wat te overstemmen. Of eigenlijk te dimmen. Ik weet niet goed hoe ik dat moet zeggen. Hier is dat niet nodig en wij waren deze dingen volkomen vergeten. Nu staan ze er weer en heel heel af en toen zetten we ze aan. Eigenlijk vinden we de muziek van de vogels veel mooier. Er kunnen weer 45 foto's en 103 berichten verwijderd worden van mijn telefoon. Dat lucht op, haha. Tot de volgende keer! Dan trek ik ook de winnaar van de augustus give away. Je kunt dus nog meedoen. Scroll maar even wat posts terug, dan vind je hem wel.

Dagboek 14 tm 20 augustus..

Steeds als ik hier de foto's deel van mijn dagboek, denk ik er aan hoe jammer het is dat ik in het kader van het inhalen en achterlopen, steeds maar een gedeelte van hoe het gemaakt is kan laten zien. Misschien dat ik ooit zo bij ben dat ik er wat meer werk van kan maken. Ik zou natuurlijk ook meer foto's hier kunnen plaatsten maar ik heb me ooit eens voorgenomen om het bij vijf stuks per post te laten. Daar probeer ik zo min mogelijk van af te wijken. Want ja, als je je al niet aan je eigen voornemens kunt houden, ha, dan wordt het niks hè? Goed, laten we maar snel beginnen met 14 augustus. Deze pagina's maakten dat ik het midden van dit dagboek bereikte. Zien jullie de draadjes in het midden?

14 augustus viel op een zaterdag zie ik en het was een buitendagje. Ik zette het bord aan de straat want het was lekker weer. Wie weet kwam er nog een klantje voor het winkeltje. En ja, die kwamen er, want het was heerlijk weer. Tussen de bedrijven door maakte ik de oprit weer onkruidvrij. We spuiten niet en trekken alle narigheid (of vuil zoals ze het hier noemen) er alles met de hand uit. Als het weer het toelaat doen we dat elke dag een halfuurtje en zo houden we de boel netjes. Ik deed boodschappen voor het weekend bij de AH 10 km hier vandaan en verder lekker buiten genoten van het zonnetje. Het was geen bijzondere maar wel een bijzonder fijne dag!

Het "boekje" in het midden was zo leuk om te maken dat ik er nog een paar maakte. Je gaat ze tegenkomen denk ik. Je kunt lekker veel in de vakjes stoppen maar ook gewoon in het midden schrijven natuurlijk. Deze naaide ik vast, de volgende bevestigde ik met een mooi versierde paperclip. Zondag 15 augustus was echt een hele luie dag. Het was nodig na alle inspanningen van afgelopen week. Als je buiten woont kun je altijd wel doorgaan maar soms ook moet je op tijd je rust pakken. Een relaxte dag waarin ik werkte aan mijn dagboek. En ik schreef ook nog dat dat hard nodig was omdat ik zo achterloop. Duh, understatement van het jaar. Maandag was een superfijne dag want de meisjes kwamen logeren en dan is het altijd feest. Om half vijf arriveerden ze met koffers vol kleding en knutselspullen.

En niet te vergeten de caviakooi met de dames cavia daarin. Het was een kofferbak vol. Nadat hun papa weer naar huis vertrokken was, maakten wij nog even een wandeling door het dorp. Even bij de paarden kijken want daar had oudste meisje een afspraak mee de volgende dag. Ook kwamen we puppy Hugo tegen, oeh dat was wel erg leuk! Kleinste meisje zag haar kans schoon en vroeg meteen of ze hem de volgende dag uit mocht laten. Nou, dat mocht hoor. We zochten en vonden de speeltuin. Er blijkt een hele leuke speeltuin te zijn hier in het dorp. Met echt mooi onderhouden toestellen. Zo'n klein prutsdorp en toch ontdekken we steeds nog weer nieuwe dingen. De zon was al lang onder toen de dames naar bed gingen. Ze sliepen als een roosje. Onze oudste dochter was vandaag jarig maar vierde dat met haar gezin in Spanje. We hebben, samen met de dametjes, uitgebreid voor haar gezongen. Het ingepakte cadeau laten zien en geproost op een mooi nieuw levensjaar.

Eindelijk was het dan zover... Klein meisje had er zo naar uitgekeken. Ze mocht op een paard rijden en ook nog op de weg. Hoe stoer is dat? Het gaat om een mooi maar oud paard. Het heeft artritis en het is goed voor hem om in beweging te zijn maar kan geen volwassen berijder meer verdragen. Klein meisje weegt nog geen veertig kilo en dat is ideaal. Winwin situatie dus. Eerst werd het beest verzorgd, ik stond er versteld van hoe ze dat deed. Ondertussen maakten ze kennis met elkaar. Daarna was het eindelijk zover dat ze op stap konden. Oh, je had dat koppie moeten zien. Ze mag zeker nog eens terug komen. Graag zelfs want de eigenaresse van Lamoertje (je schrijft het echt zo) was tevreden over de gang van zaken. Zusje ging ondertussen met mijn man de boomgaard van de buren in om pruimen te plukken. Die had ook de tijd van haar leven. En toen we aan het eind van de dag besloten dat we een bezoekje zouden brengen aan de grote M waren ze helemaal door het dolle. Ja, dat hoort er toch een beetje bij als ze komen logeren. Het was een vermoeiende maar fantastische dag. En ik hoef jullie niet te vertellen dat ze sliepen als een roosje. En wij ook!

Woensdag 18 augustus was er weer een paardenafspraak voor oudste meisje. Nu bij een ander paard. Daar mocht ze op rijden in de paardenbak. En ook nog eens zonder zadel. Nou, dat was me wat zeg. Ik vond het maar niks maar alles ging goed en paard en meisje vonden het allebei geweldig. Paard ging er helemaal van dansen volgens de eigenaar. Klein meisje ging dit keer ook mee want ze bleken daar ook een minipony met veulen te hebben. En....ook nog eens een nestje kittens. Wat me steeds weer opvalt is dat de mensen hier zo makkelijk en vriendelijk zijn. Je bent welkom, maakt een praatje, drinkt koffie, deelt dingen, ervaringen of goederen met elkaar en gaat dan weer verder met wat je aan het doen was. Heel bijzonder. De twee dagen daarna waren ook weer supergezellig. We wandelden met puppy Hugo, de cavia's mochten buiten spelen op het gras en we knutselden wat af. Het was heel lastig om ze weer te zien vertrekken. Maar ja, that's life. Het ging weer richting einde vakantie en ze moesten zich voorbereiden op het nieuwe schooljaar. Gelukkig loop ik heel erg achter met het delen van het dagboek en kon ik op deze manier nóg een keer nagenieten. Zo zie je maar. Elk nadeel heb se voordeel ;-)

Gedicht #6...

Toen ik naar iets anders zocht, vond ik een mapje met gedichten. Overal en nergens uitgescheurd. Ik hou van poezië. Lang las ik samen met mijn allerliefste hartenvriend maar na zijn overlijden lukte het me niet om me te concentreren op wat ik las en vond ik er geen troost in. Eerder een schrijnend gemis. Nu, met het verstrijken der jaren, komt de liefde terug. Het mapje was ver weggestopt. Tussen wat boeken in de boekenkast die ik zeker niet snel zou willen herlezen. Maar toch wilde het gevonden worden. Ik bladerde er wat doorheen en vond dit vers wel toepasselijk bij de foto die ik van de week maakte nadat de wind hier behoorlijk had huisgehouden in de tuin. Het waaide niet zo hard als destijds bij de zee, maar er kwamen toch nog aardig wat taken los. Het vers heet: Wind mee en ik moest daarbij denken aan een gesprek wat ik laatst had met mijn zusje. We hadden toch altijd wind tegen als we uit school naar huis fietsten? Of herinner ik me dat nou zo verkeerd, vroeg ze? We dachten hard na en vonden allebei dat het leek of we altijd wind tegen hadden. Naar school en uit school. De rivierdijk was gewoon heel kronkelig en hoog dus ja... Dit gedicht heeft dus als titel: Wind mee en is van Karel Eykman. Het komt uit de bundel: Wat praat je (uitgeverij De Inktvis)

Ja, daar ga je- met de wind mee. Laat maar waaien- laat maar gaan. Met jas open is oké. Laat je lopen- met de wind mee. Je maakt zo mijlen- snel en vlug. Je jas de zeilen- de wind in je rug. Langs de wegen- waar je snel. De wind tegen- komt later wel. Overigens vond ik wat ik zocht! Uiteindelijk!

Dagboek 10 tm 13 augustus...

Woensdag 10 augustus was een drukke dag. Ik was al vroeg uit de veren en eerder wakker dan de haan van een van onze buren. Ik schreef al eens over deze haan toch? Het is een enorm beest met een nog groter ego. Ergens achter de tuin van onze buren woont ook zo'n haantje de voorste. Ze hebben echte kraai battles met elkaar. Het stoort me niet. Het hoort bij het landelijke leven zullen we maar zeggen. Die woensdag kwam mijn aardbeienleverancier weer op visite. Dit keer kocht ik een kistje jam aardbeien van hem. Dat zijn aardbeien die niet perfect gevormd zijn. Of waar een zonnesproetje in zit. Het scheelt enorm in prijs en gezien de enorme hoeveelheden aardbeien die ik verwerk komt dit goed uit. Ik maakte ook sap van de reine Victoriapruimen uit de boomgaard van de buren. In totaal 8 liter. De buurvrouw kwam sperciebonen brengen en kon meteen een fles sap mee terug nemen. We ruilen en wisselen zo'n beetje alles van de tuin. Ook maakte ik wat paardrijafspraken voor klein meisje die de volgende week zou komen logeren. Er wonen hier veel paarden dus dat gaat hier heel gemakkelijk . Ze rijdt prima en de paarden vinden haar lief. Ik dronk twee keer koffie met buren. Een keer hier en een keer bij een andere buurvrouw. Die had ik al even niet meer gezien. Gelukkig was alles goed met haar.

11 augustus was een wat mindere dag. Ik had echt slecht geslapen door alle muggen op de slaapkamer. Ik vond er 11. Het leek wel alsof ze door de nieuwe horren doorgekomen waren. Uiteindelijk ben ik om vijf uur maar opgebleven. Om acht uur ben ik naar vader vertrokken om de boel daar te poetsen. Na een ochtend hard doorwerken was alles weer lekker fris en schoon. Ik kreeg van hem een tip van een winkel die gaat sluiten en kaartenmolens te koop heeft. Ik ging er heen om te kijken maar vond ze te duur. Geen probleem, er komt nog wel een keer iets dergelijks langs. Verder deed ik niet veel want ik was echt te moe om uit mijn ogen te kijken. Opmerkelijk nieuws was er vandaag over de voetballer Lionel Messi die verhuist van Barçelona naar Paris Saint German. Hij gaat daar in de komende twee jaren 70 (!) miljoen euro verdienen. Het is hem van harte gegund!

Regelmatig heb ik loze pagina's in mijn dagboeken. Ik zie dan wel wat ik daar mee zal doen. Soms maak ik een kleine collage en andere keren laat ik het zoals het is. Op de kleine pagina aan de rechterkant was precies genoeg ruimte om een negatief van een stickervel op te plakken. Alle stickers waren gebruikt en dit bleef over. Ik dacht dat het wel een leuk idee zou zijn om het te bewaren op deze manier. Het viel om de drommel nog niet mee om het er netjes op te krijgen. Misschien dat ik er op een ander moment nog eens wat kleine tekeningen in maak.

Donderdag 12 augustus was een rustig dagje. Ik maakte 15 potten jam. Op vrijdag (en als het mooi weer is ook op andere dagen) heb ik een winkeltje aan huis waar veel toeristen op af komen. Die kopen vaak een potje jam voor thuis. De sapjes gaan ook grif van de hand want vaak zijn het fietsers die dorst hebben. Er zijn hier geen hippe gelegenheden in de buurt waar je wat kunt drinken en dan gaat zo'n sapje er altijd wel in. Ik zet er altijd een paar in de koelkast zodat ze kunnen kiezen wat ze willen. Koel of koud.

Die donderdag was ik extra open en er kwamen veel fietsers. Het is altijd leuk om te horen waar ze vandaan komen. Ook de gasten van verschillende B en B's komen langs. Met de eigenaren heb ik afgesproken dat ze even een app-je sturen als men langs wil komen als ik officieel niet open ben. Maatwerk in het dorp. Altijd leuk! Er kwamen veel mensen en aan het eind van de dag zat ik zonder de kleine boekjes die ik al eens als weggever gaf. De jam was op en in had nog 1 klein flesje sap in de koelkast staan. Pfft. Werk aan de winkel dus. Tot zover in het augustusdagboek. Volgende keer verder. Ondertussen kunnen jullie nog meedoen aan de giveaway. Even terugscrollen dan vind je het wel. Ik ga een was aanzetten. Dagdag!

De tuin #4...

Ik realiseerde me vanmorgen ineens dat het best al lang geleden is dat ik iets van onze tuin heb laten zien. Laat ik dat maar inhalen. Als ik nu naar buiten kijk, is het een treurige zaak. Het is mistig, grijs en buitengewoon saai. Toen ik de foto's nam, scheen gelukkig de zon en dat leverde een leukere plaatjes op.

Mijn werkkamer is op de eerste verdieping en dit is wat ik zie als ik uit het raam kijk. Als ik recht naar beneden kijk, zie ik de bloemenborder die ik jullie al eerder liet zien. Dan komt het grasveld met de mooie koningslindes en aan het eind achteraan zie ik de mooie oude muur die we met de buren delen.

Toen wij hier kwamen wonen stonden er alleen vier leilindes en die waren al mooi dicht van structuur. We besloten daar een border omheen te maken met schaduwplanten want er komt daar niet heel veel zon. De grote bomen van de buren nemen veel licht weg en zelf hebben we aan het eind van het grasveld nog een pruimenboom staan. Daarom een schaduwborder.

We maakten deze border ongeveer 1,50 meter breed en zochten naar mooie planten om er in te zetten. Daarna was het afwachten wat wel en wat niet zou lukken/aanslaan. Het bleek een succes!

Er is eigenlijk niets doodgegaan bedenk ik me nu. Best bijzonder toch? Hier op deze foto's zijn de plantjes best nog klein maar al snel begonnen ze te groeien. De Betuwe heeft mooie kleigrond en daar groeit veel op. Alleen de rozenstruik heeft veel luis gehad. Het advies was om het niet te bestrijden maar gewoon te laten gebeuren. Hij zou niet veel bloemen geven maar de plant zou er wel sterker van worden. Ik had daar nog nooit van gehoord. Jullie? Geen mooie New Dawn rozen. Wie weet volgend jaar wel.

Ik wil jullie er nog op wijzen dat je nog mee kunt doen met de weggeefactie van augustus. Even een paar blogjes terugbladeren dan zie je het! Ik weet nog steeds niet hoe je een linkje moet maken. Dit keer geef ik een setje ansichtkaarten weg! Wil je nog meedoen? Dat kan dat zeker nog. Veel plezier vandaag met wat je gaat doen. Leuk dat je hier kwam lezen. Dagdag!

Ansichtkaarten #8...

Wat is het toch leuk om zelf ansichtkaarten te maken. Het is een klein werkstukje en je hebt al snel een stapeltje klaar. Al jaren maak ik zelf ansichtkaarten. Toen we in de provinciestad hier niet ver vandaan woonden, hield ik zelfs speciale kaartverkoopdagen. Ik maakte dan heel veel ansichtkaarten die ik in hoesjes stak en vervolgens in kleine multomappen deed. Zo konden mensen makkelijk heen en weer bladeren zonder dat de kaarten vies werden. Als ze wat leuks zagen konden ze ze er uit halen.

Het was in de begintijd van het drie D kaarten maken. Eind jaren negentig was dat. Oeh, dat klinkt als in een vorig leven. En dat was het natuurlijk ook! Ik ben er mee gestopt toen we gingen verhuizen naar het westen. Ik denk met veel plezier terug aan de dagen van toen. Het was erg leuk wonen daar in die kleine stad.

nog even over die dagen...Eerst bepaalde ik een datum en nodigde dan mensen uit om te komen kijken. Op mijn fiets ging ik dan die uitnodigingen in de brievenbus stoppen bij die en gene. Dwars door de stad en door regen en wind. Op de dag zelf was het altijd weer spannend of er mensen zouden komen en wie dat dan zouden zijn. Het was ook zo leuk om te zien hoe en op welke manier men de kaarten uitzocht.

Er waren er die gewoon pakten wat ze leuk vonden en later bedachten aan wie ze het zouden sturen. Die hadden een doosje waar de kaarten ingingen en waaruit ze pakken konden. Er waren ook mensen die echt met een lijstje kwamen en gericht zochten of er iets geschikts bij was.

Eerst maakte ik kaarten die ik vervolgens sorteerde op soort. Dus een multomapje met kinderkaarten. Een met babykaarten, een met kaarten voor verjaardagen en voor kerst en oud en nieuw en zo. Later heb ik dat veranderd en alles door elkaar in de mapjes gedaan. Zo kwamen ze meer op iedeeën en zagen ze soms kaarten die ze anders niet gezien zouden hebben.

Na de verhuizing heb ik het kaartenmaken niet meer opgepakt. Het was een andere omgeving waar ik niemand kende. Een nieuw tijdperk. Mensen gingen e-mails versturen en nog weer later appen. Toch denk ik er over om nog eens zo'n dag te organiseren hier in het dorp. Er worden hier nog best veel kaarten verstuurd heb ik het idee. Ik zal eens navragen hier en daar of er belangstelling voor is. Wie weet...

Wat ik me ook afvraag.... zouden er nog van die kleine multomappen te koop zijn? Ik zie ze eigenlijk nooit meer. In de winkels zie ik eigenlijk alleen die van het A4 nog in de schappen. Weten jullie dat of ze er nog zijn? Ik hoor het graag. Ondertussen zagen jullie nog een groepje van vijf stuks ansichtkaarten die ik met veel plezier maakte. Heb het goed vandaag! Bedankt dat je hier weer kwam lezen.

De dorpsapp #14...

Zullen we eens zien wat er allemaal weer te beleven viel op de dorpsapp? Het is grappig om te zien dat het hier zo stil wonen is maar er toch tegelijkertijd er zoveel activiteit is. Op de app is het in ieder geval nooit saai. We beginnen met een foto waarvan ik niet meer weet of ik hem al eerder liet zien hier. Voor de zekerheid toch nog maar even... Er was een boom omgevallen. Midden in de rivier. Nu, ik dit zo schrijf herinner ik me dat ik dit volgens mij al eerder vertelde?? Daarom maar snel verder...

En wel met dit houten bureau. Kleur taupe. Er mag een bod op gedaan worden. Dezelfde eigenaren van het bureau bieden behalve dit bureau ook nog een paar lampen, een oude stallamp, een dakkoffer, een broodkast, een dressoir, een bank, twee dekchairs, kinder voetbaldoeltjes, een loungebed, een kledingrek en een vloerkleed aan. Ik denk dat ik er niet bij hoef te zeggen dat deze mensen kleiner gaan wonen :-)

We lezen verder... Iemand vraagt een originele groene PTT/TNT brievenbus te koop. De knuffel die op vijf mei verloren was in de speeltuin ligt nog steeds te wachten op zijn vriendje. Ik kan me herinneren dat hij van een kindje van vrienden van nieuwe bewoners was. Hmm. Dat kind heeft ondertussen vast een nieuw vriendje denk ik. Twee nieuwe bewoners van het dorp worden toegevoegd aan de app en ook nog eens netjes geintroduceerd. Het regent berichtjes in de sfeer van hartelijk welkom enz. Oh, volgend bericht is ook leuk. Iemand vraagt of ze af en toe ergens een paar handjes pruimen mag plukken. In ruil daarvoor wil ze dan een potje pruimenjam maken. Graag reacties via PB want het hele dorp hoeft het niet te weten. En dan met naam en toenaam op de app schrijven. Het levert grappige reacties op. Onze bijna nieuwe buren vragen op begrip voor het afsluiten van de weg naar de stoep aan/naar de rivier. Zij zijn daar bezig aan de tuin met grote machines. Natuurlijk is daar begrip voor.

Komen we bij de volgende foto. Iemand biedt een mooie barokke spiegel aan. 60 x 60 cm en voor maar 40 euro. Ach, en dan weer een verdrietig hondenbericht. Iemand zoekt een nieuw tehuis voor een Leonberger reu van drie jaar. Wegens het overlijden van zijn baasje. Regelmatige verhuizingen hier in het dorp. Op 21 en 22 augustus is er leegverkoop van een huis. De mensen hebben 24 jaar in het huis aan de rand van het dorp gewoond en in die tijd ongelooflijk veel meuk verzameld. Ze hadden dan ook enorm veel ruimte om alles in op te bergen. Ze gaan terug naar de plaats waar ze ooit woonden, dat is fijn. Maar ook gaan ze in een appartement wonen en de spullen kunnen niet mee. Ik ging er een kijkje nemen en zag een verdrietig echtpaar voor het raam van hun huis. Voor hen vreemde mensen reden af en aan en snuffelden en rommelden door de spullen om te zien of er iets van hun gading bij was. Ik kreeg er een knoop van in mijn maag en ben snel weggegaan. Het voelde zo naar allemaal. Ik begrijp dat ze niet alles mee konden nemen maar op deze manier.Later sprak ik de mevrouw nog. Ze vond het lastig hoe het allemaal gegaan was, de kinderen (die hadden de verkoop georganiseerd) bedoelden het goed, zei ze. En ja, we kunnen echt niet alles meenemen.

Iemand biedt twee schattige konijntjes aan. Ik zie de app te laat en ze zijn al verwisseld van eigenaar voor ik met de ogen knipperde. Klein meisje wil graag konijntjes en deze vond ze echt te cute. Helaas pindakaas. De nieuwe bewoners (die waar ik hierboven al over schreef (knuffel), vragen om leuke restaurantjes in de buurt. Nou, daar komen heel veel reacties op. Voor veel andere nieuwelingen een eyeopener! 45 verschillende adressen worden genoemd. Naar aanleiding daarvan komt er meteen een bericht dat de dorpsbbq plaatsvindt op 11 september. Of we die dag alvast maar vrij willen houden. Er worden drie jongens gesignaleerd in het dorp. Ze spreken geen nederlands en komen plukken. Het wordt als verdacht aangemerkt. Oei, drie jongens nog wel. Met een kleurtje. Als dat maar goed afloopt. De politie werd gebeld want ze stonden bij die meneer door de heg te gluren. Deze man vertelde ook dat ze op de buurtapp stonden en daarna gingen ze weg. Om even later ergens in het gras te gaan zitten aan de kant van de weg waar ik hier al eerder over vertelde. De weg met de antilope in het asfalt. Het bleek allemaal erg mee te vallen. Ze kwamen pruimen plukken en konden het adres niet vinden. Gelukkig nam iemand even de moeite om ze aan te horen en bleek het dat ze vlakbij de plaats van bestemming waren. De fruitboer was al naar ze op zoek. Eind goed, al goed. Arme jongens. Even verder scrollen... Oh, hier is ook nog een leukerd. Iemand biedt gratis dakpannen aan. 180 stuks en er is maar 1x onder geslapen (!). Aangeraden wordt om ze te houden. Het kan hier stevig waaien en er gaat wel eens wat kapot. Nee, de eigenaar wil er toch vanaf. Voor 150 euro mag je ze hebben.

Na alle enerverende berichten eindigen we met een relaxstoel. Dat lijkt me een verstandig idee. Hij is gratis af te halen bij de moeder van de kapper. Hebben wij hier een kapper? Jazeker hebben we die. Hij is niet altijd open maar hij is er zeker wel. En hij schijnt ook nog eens heel goed te knippen. Vooral mensen met steil haar. Wie weet meld ik me nog eens bij hem. Voor nu stop ik weer met de berichten van de dorpsapp. Ik kan er weer 153 berichten van mijn telefoon verwijderen. Hoera!

Weggever van de maand augustus...

Ja echt! De weggever van de maand augustus is nog niet weggegeven. Shame on me! Nee hoor, zo weinig mogelijk negativiteit hier. We gaan het gewoon van de andere kant bekijken. Achterlopen met bloggen heeft ook zo zijn voordelen. Namelijk dat we a)nagegieten van wat was. b) wat tegoed hebben. Hoe fijn is dat? En omdat het een zomerse weggever is, heb ik een zonnig cadeautje voor jullie.

Het is een setje van vijf ansichtkaarten. Een mooi papiertje, wat plakken en knippen. Een randje er omheen om alles in te lijsten en wat lijnen op de achterkant tekenen. Meer is het niet. Simpel en basic. Zoals ik het het liefst zie en maak.

Het is een setje van vijf stuks. Vind je het leuk om ze te ontvangen? Reageer dan onder dit bericht. Niet bescheiden zijn. Als je al eens wat won, mag je gewoon weer meedoen. Dat maakt mij helemaal niks uit. Het is voor mij een gelegenheid om jullie te bedanken voor het feit dat je de moeite neemt om hier te komen lezen.

Want nog steeds ben ik blij met alle bezoekjes en keren dat jullie hier langskomen en even blijven hangen. Ik schrijf ook altijd met jullie in gedachten. Alsof jullie even langskomen voor een kop koffie of thee. Even aan de keukentafel en wat kletsen en daarna weer door... virtuele vrienden.

Aarzel dus niet om mee te doen alsjeblieft. Iedereen mag meedoen! Ook als je al eens iets gewonnen hebt. Ik zeg het maar voor een tweede keer hier. Niet bescheiden zijn, oké? Dat hebben we de vorige keer afgesproken toch?

Dus, heb je zin in deze ansichtkaarten reageer dan bij de comments hieronder. Als jullie dat nou doen, ga ik alvast op zoek naar een leuke namentrekker. Idee? Ik hoor graag van jullie!

Dagboek Augustus 2021. Dag 1 tm 9...

Hier is dan eindelijk mijn augustusdagboek. De eerste bladzijden daarvan. Jaja, ik loop gigantisch achter, ik weet het. Maar ik draag mijn lot blijmoedig, haha. Gek genoeg kon ik geen foto meer vinden van de echte eerste bladzijde. Geen idee of ik die gewoon niet gemaakt heb of dat hij al weer weggegooid is. Dat gebeurt soms zomaar bij mij. Regelmatig krijg ik bericht dat mijn limiet bijna bereikt is qua opslag en ja, dan gooi ik wel eens per ongeluk e.e.a. in de digitale prullenbak. Het dagboek ligt hier naast me. Er gebeurde niet veel en dus slaan we deze pagina gewoon om. Maandag 2 augustus was een dag als vele andere maandagen. Poetsen in huis, bedden verschonen, was aanzetten, een wandeling maken en dit keer deed ik dat in gezelschap van dorpsgenoot G. Hij is hier geboren en getogen en een geweldige verhalen verteller. Wie er nu wonen, daar kom ik vanzelf achter maar hij kan vooral goed vertellen over hoe het hier vroeger was. Wij noemen dat de wandeling met de stadsgids. Soms gaat zijn vrouw ook mee voor de gezelligheid. We maken weinig vorderingen want ja, er is veel te vertellen. O, ik zie dat ik ook nog pruimensap maakte. Het hield maar niet op met de pruimen. Ze bleven komen. Heerlijk en mij hoor je er niet over klagen.

Ik beschrijf de foto hierboven. Aan de linkerkant zie je de omvouw van de vorige bladzijde. Dat doe ik vaker bij slap of dun papier. De zijkant gaat snel scheuren en zo verstevig ik het een beetje. Aan de rechterkant maakte ik een band van de zijkant van een doosje van de nespresso koffiecups. Die cups zitten met zijn tienen in een doosje verpakt. Van een van de lange kanten knipte ik de ruttemetut af en plakte ik er mooi papier overheen. Links schreef ik het verslag van dinsdag 3 augustus. De stadsgids (zie hierboven) is ook mijn aardbeienleverancier. Hij kwam 8 bakjes mooie zomerkoninkjes afleveren. Heerlijk. Ik kreeg die dag eindelijk mijn tweede vaccinatie en reed daarna meteen door naar de provinciestad hier in de buurt. Daar kocht ik bij de Action een stapel kleine witte houten dienbladen. Oh en een kussen voor een van de tuinstoelen. Eén van de stoelen had nog steeds geen kussen en op de een of andere manier belandde ik steeds in die onconfortabele houten stoel zonder kussen. Dat heb je als je de koffiedame van dienst bent. Niet erg, maar met is het comfortabeler. Ik reed ook nog even langs de ambachtelijke slager en daarna snel weer naar huis. Na het avondeten leerde ik mijn kleinzoontje in Kaapstad hoe je een kikkertje moet vouwen. Dat was nog een heel avontuur. Maar het lukte! Hoera voor ons. Het verslag van vier augustus (mijn broertjes verjaardag) en vijf augustus schoof ik onder de bellyband van dienst. Die dus eerst een koffiecup doosje was.

Linkerpagina het verslag van vrijdag 6 augustus. Het waaide die dag heel hard en er waren felle regenbuien. De man was de hele dag op stap en ik had het huis voor mezelf. Ik keek wat naar de Olympische spelen en zag Sifan Hassan brons winnen, de hockeydames goud en de baanwielrenners Jeffrey Hoogland en Harry Lavrijsen ook goud winnen. Ja, zo lang is het al geleden dat ik schreef over een dagboek hier. Laat ik maar snel verder gaan... Rechts onderin een kleine decoratie die ik aan de rechterkant en de onderkant vastlijmde. Later stak ik daar nog een mooie oude kwartetspelkaart in. De pagina was van zichzelf al mooi en daarom versierde ik alleen de rand met wat stukjes papier. Een van de rondjes knipte ik door om er een soort tab van te maken.

We slaan weer een bladzijde om en zien links de achterkant van de vorige bladzijde. Die dus al mooi van zichzelf was en weinig versiering nodig had. Volgens mij is het een pagina uit een oude Daphnes Diary? Ik schreef daar mijn verslag van zaterdag 7 augustus. We werkten samen in de tuin tot het begon te regenen en daarna maakte ik miniboekjes. Die zijn steeds zo snel op. Gelukkig is het een feestje om ze te maken. Rechts zie je een kleinere pagina. Dat komt soms zo uit. Het geeft een speels effect. Het plaatje van de schooter komt uit zo'n block van de Action denk ik? Aan de andere kant (de achterkant van de scooter dus) vouwde ik een stukje van de pagina naar binnen zodat er een kaartje tussen gestoken kon worden. Op de roze pagina daarachter schreef ik over zondag 8 augustus. Ik had die nacht heel slecht geslapen en overdag te weinig energie om ook maar iets zinnigs te doen. Het leek wel herfst buiten en ik was blij dat de dag voorbij was. Dat heb je soms. Vroeger vond ik dat vervelend. Tegenwoordig onderga ik deze dagen maar en neem ik ze zoals ze zich voordoen. Je lichaam geeft zelf aan of er een tijd van doen of nietsdoen is.

En dan alweer de laatste pagina's voor vandaag. Links zie je ook weer een zijkant van volgens mij hetzelfde nespresso doosje. Nu met een oranje papiertje er omheen. Daarin heb ik een zelfgemaakte ansichtkaart gestoken waar ik mijn verhaal van maandag 9 augustus op schreef. Even lezen.... O ja, dat was de dag dat er een auto met een enorme aanhanger ons pad op reed en er niet meer af kon komen. Het loopt hier dood en dat wist hij niet. Hij dacht even te kunnen draaien maar nee. Het was een grote auto met een enorme kar en een kleine bestuurder. Echt een tenger manneke. Eerst ramde hij bijna mijn auto. Daarna die van de man (dat was een kleine ramp geweest want hij is erg zuinig op zijn bijna old timer) en reed vervolgens het rozenperk in waarbij hij verschillende struikjes plette. Tenslotte knakte hij ook nog twee struikjes van de heg. Toen ik verhaal haalde was de reactie dat hij niet gewend was om met zo'n grote kar te rijden en ook nog eens niks kon zien. Of ik hem niet even kon helpen. Pardon? Ik nodigde hem uit om eerst de schade maar te bezien. Nou, dat was hij niet van plan. Uiteindelijk kwam hij er uit. Maar toen ik later hoorde dat hij bij andere buren ook al schade gemaakt had, was ik er wel klaar mee. Ook bleek hij nog eens met een uitkering zwart te werken bij iemand in de buurt. Iemand (en ik was het zeker niet want dat vind ik kinderachtig) heeft hem aangegeven. Hij was not amused. Wat ik me goed kan voorstellen. Maar dat waren wij ook niet. Op de ansichtkaart zie je een printje van een van de jurkjes van Magic Mary. De papieren pop uit mijn jeugd. Zij had een magneet op haar buik en had kleertjes die daar op plakten. Ah, mary. Ze was zo leuk om mee te spelen. Rechts zie je een van mijn pretty papers. De collages die ik maak. Ik maak er dan een printje van om in een dagboekje toe te voegen. Tot zover het begin van het augustus dagboek. Ik hoop dat jullie het, ondanks dat het zo lang geleden was, leuk vonden er even in te kijken. Fijne dag verder...

Wandelen #12...

Bij het opruimen van de foto's op mijn telefoon, kwam ik nog een paar leukerds tegen. Ik wil ze graag met jullie delen en dat kan het best in de vorm van een wandeling door het mooie dorp waar ik zo gelukkig ben. Nu al weer anderhalf jaar. Ik zal even zeggen waar ik ongeveer loop. Vanaf het pad ben ik rechtsaf gegaan. Door de ongezellige straat naar de landweg. Even buiten de bebouwde kom kijk ik eindeloos ver van me af. In de jaren in de randstad heb ik dat het meest gemist. Daar kon je nergens verder dan tien meter kijken. Maar hier gelukkig wel. Ooit in de polder van mijn jeugd vond ik dat ook altijd het mooist. Dat eindeloze.. Maar goed, nu kijk ik even niet daar de verre verten maar naar beneden. Misschien heb ik deze foto al eerder laten zien, dan excuses, maar zo niet dat zien we hier een, op het eerste gezicht, zo'n reparatie in de weg. Een klein scheurtje wat gerepareerd is. Maar als je goed kijkt, zie je een soort hert. Zien jullie het ook? Het doet me denken aan oeroude muurschilderingen. Zoals bij de oude Egyptenaren geschilderd werden. Ooit mocht ik sommige in het echt zien. Zo mooi en indrukwekkend. En nu heb ik zomaar zo'n mooi hertje hier op de weg. Net buiten de bebouwde kom.

Even verderop zie ik nog zo'n spoor. Ik ben er nog niet uit wat ik hier van vind. Het is steeds weer iets anders. Het ligt er veel aan van welke kant ik kom. Is het een tak? Dat kleine dingetje links helemaal bovenaan zou ook een snavel kunnen zijn en dat grotere ding rechts een vleugel. Zou het een vogel kunnen zijn? Wat zien jullie er in?

Sinds ik hier woon, ben ik meer gaan letten op figuren, structuren en patronen. Als je net als ik niet heel snel wandelt, zie je de dingen langzamer. Zo zag ik ook deze boom. Het is de bast van een appelboom. Maar het zou zomaar ook de huid van een krokodil of een olifant kunnen zijn. Ik probeerde het na te tekenen op een strookje papier en het is inmiddels verwerkt in een van mijn pretty papers. Jullie gaan het vast een keer langs zien komen.

De boom staat op de dijk. Want als ik de landweg helemaal uitloop kan ik kiezen of ik de dijk op ga of de weg langs de provinciale weg op ga. Nou, dan is de keuze niet moeilijk. Alles is nog mooi groen op de foto. Het is ook al weer even geleden dat ik hem nam. Jaja, ik loop achter, maar ik haal wel bij hoor! Het verbaast me steeds hoe stil het hier is. En hoe groen het nog steeds is. Heel langzaamaan beginnen de bomen te veranderen van kleur maar nog steeds is er veel groen. Wat mooi hè om hier te mogen lopen? Het lijkt soms alsof ik in een sprookje loop.

Toch maar even weg uit sprookjesland, want de realiteit haalt je soms hier zelfs in. We moeten wel in de gaten houden of het fruit goed groeit toch? Even een kleine appelinspectie dan maar? Kijk ze eens groeien. Ik heb ze verteld dat ze goed hun best mogen doen. Ook dat ik dan lekkere appelmoes van ze ga maken en appeltaart en dat ze dan heel veel mensen blij zullen maken. Dat vonden ze fijn! Ze beloven goed hun best te gaan doen. Waarvan akte!