Gedicht #6...

Toen ik naar iets anders zocht, vond ik een mapje met gedichten. Overal en nergens uitgescheurd. Ik hou van poezië. Lang las ik samen met mijn allerliefste hartenvriend maar na zijn overlijden lukte het me niet om me te concentreren op wat ik las en vond ik er geen troost in. Eerder een schrijnend gemis. Nu, met het verstrijken der jaren, komt de liefde terug. Het mapje was ver weggestopt. Tussen wat boeken in de boekenkast die ik zeker niet snel zou willen herlezen. Maar toch wilde het gevonden worden. Ik bladerde er wat doorheen en vond dit vers wel toepasselijk bij de foto die ik van de week maakte nadat de wind hier behoorlijk had huisgehouden in de tuin. Het waaide niet zo hard als destijds bij de zee, maar er kwamen toch nog aardig wat taken los. Het vers heet: Wind mee en ik moest daarbij denken aan een gesprek wat ik laatst had met mijn zusje. We hadden toch altijd wind tegen als we uit school naar huis fietsten? Of herinner ik me dat nou zo verkeerd, vroeg ze? We dachten hard na en vonden allebei dat het leek of we altijd wind tegen hadden. Naar school en uit school. De rivierdijk was gewoon heel kronkelig en hoog dus ja... Dit gedicht heeft dus als titel: Wind mee en is van Karel Eykman. Het komt uit de bundel: Wat praat je (uitgeverij De Inktvis)

Ja, daar ga je- met de wind mee. Laat maar waaien- laat maar gaan. Met jas open is oké. Laat je lopen- met de wind mee. Je maakt zo mijlen- snel en vlug. Je jas de zeilen- de wind in je rug. Langs de wegen- waar je snel. De wind tegen- komt later wel. Overigens vond ik wat ik zocht! Uiteindelijk!