Wandelen #10...

Dit is alweer de tiende wandeling die ik met jullie maak hier. Lopen jullie in gedachten weer met me mee? We beginnen op de dijk niet ver van ons huis. We lopen de kleine stoep op en gaan linksaf. Het is 5 juli en het is droog. Zojuist regende het nog. Hier en daar zie je het nog terug op de bladeren en bloemen. Het is feest op de dijk, deze zomer. Door de vele regenbuien groeien en bloeien de hortensia's dat het een lieve lust is. Ik heb onderweg wel meer dan 100 foto's gemaakt. Alleen al op de dijk. En ze zijn allemaal bijzonder. Het is echt genieten nu. Natuurlijk ga ik hier die foto's niet allemaal met jullie delen. Dat zou te gek zijn. Zomaar een paar is genoeg. Zo zie ik deze struiken als eerste als ik op weg ga. Ze staan namelijk in de tuin van de buren. Zijn ze niet enorm?

Op de volgende foto zie je ook hortensia's. Welliswaar in een andere kleur en vorm, maar net zo mooi. Als ik heel eerlijk ben, vind ik deze mooier. Ze zijn wat meer bescheiden. Als ik deze planten zie moet ik altijd denken aan mijn vorige tuin. Daar groeiden ze ook. Ik heb ze altijd mooi gevonden.

Het is moeilijk om de andere kant op te kijken met al die mooie bloeiers maar toch doe ik het even. Want de lucht wordt al weer donkerder en er komt een nieuwe regenbui aan. Maar niet alleen dat... ik kijk ook even naar de waterstand in de rivier. Die is ook serieus hoger dan normaal. Niets om ons ongerust over te maken, maar door alles wat er in Limburg, België en Duitsland aan de hand is, kijk je er nu toch anders naar.

Ondertussen ben ik aan het eind van de dijk gekomen. Hier houdt hij op. Ik kan wel verder maar dan duurt het lang voor ik weer terug kan en dus neem ik de afslag naar links. Van de dijk af en met een grote boog weer richting huis. Onderweg hoor ik een hard geluid. Een enorme hoeveelheid ganzen zit verzameld op een groot grasveld. Wat maken ze een herrie. Zouden ze aan het overleggen zijn? Maken ze ruzie? Dat ze heel goed ruzie kunnen maken, zie ik in het voorjaar als de mannen vechten om een vrouwtje. Dat gaat er serieus aan toe. Misschien kunnen jullie de ganzen niet goed zien op de foto. Door er op te klikken maak je hem groter. Ze zitten zo ongeveer onder de bomengrens maar zijn een beetje in schutkleur.

De laaste foto maakte ik vlak bij huis. Naast het bord van de bebouwde kom. Daar zat moeders met haar kroost. Ze was intussen al gewend aan alle voorbijgangers en zag wel in dat ze haar niet echt kwaad wilden doen. Dagenlang heeft ze er gezeten. Waakzaam maar tegelijkertijd ontspannen. Op een dag waren ze weg. Zo gaat dat! Ik dacht nog wat na over moeders en kinderen. Over opvoeden en loslaten. Al mijmerende weg stond ik voor de deur van mijn eigen huis en kwam er een einde aan weer een mooie wandeling. Wat fijn dat jullie hier kwamen lezen. Jullie bezoek wordt zeer door mij gewaardeerd. Fijne dag vandaag!