De dorpsapp...

Lieve help wat gebeurt er veel in dit kleine dorp. Te veel om alles te laten zien hier. Ik heb daarom weer een selectie gemaakt. Allereerst deze schattige poppenwagen. De eigenaresse werd er te groot voor en had haar moeder gevraagd hem op de app te zetten, de wijsneus. Binnen 1 minuut was er een gegadigde voor. Veel apps met vragen over het komend dorpsfeest. Vragen als: heeft iemand een stokpaard en een sneeuwwitje jurk in maat 140 te leen voor de playbackshow? Daarover later meer. Er was een mooi concert in het kerkje. Daar reageren wat bezoekers van het concert op. Er liep een poes op de dijk en men was bang dat zij haar huis niet meer kon vinden. Gelukkig viel het mee. Ze woonde maar een paar huizen verderop. Iemand 'moppert' dat er nog een auto in de openbare oplader zit. Gelukkig werd die ook weer snel verwijderd door de eigenaar die zo plaats maakte voor een nieuwe auto. Er rijden relatief veel stekkerauto's hier in het dorp en nog niet iedereen heeft een eigen stopcontact.

Er werd gevraagd om een usb-aansluiting. Een dubbele. De overbuurman van de vrager bleek er een te hebben. Hopla, hij hoefde alleen de straat over te steken. Er werd een rolstoel te leen gevraagd voor iemand die een operatie aan de grote teen had ondergaan. Drie rolstoelen werden aangeboden. Ze kon kiezen. Inmiddels loopt deze mevrouw alweer fit door het dorp. Dan de vraag of er een imker is die bijen kwijt is? Er is een hele zwerm aan de zwier. Niemand meldt zich. Maar gelukkig is er een imker die nog een plekje over heeft waar ze mogen wonen. Eind goed, al goed. Er blijken veel imkers te zijn hier in het dorp. Er meldden zich wel een stuk of zeven stuks dat het hun bijen niet waren. Er is een stiltebijeenkomst in het kerkje. Gratis lezing enz. Er wordt huiswerkbegeleiding gevraagd voor de Oekraiense kinderen. Twee middagen na schooltijd. Het werd binnen 5 minuten geregeld. Hoera! Er werd een binnendeur met beslag aangeboden. Ook die vond een nieuw plekje en ook dit wipstoeltje verwisselde van eigenaar.

Er worden nieuwe bewoners toegevoegd aan de app en ook zie ik regelmatig mensen van de app afgaan omdat het ze te veel wordt (het zijn best veel berichten soms) of verhuizen. Een vitrine kast vindt een nieuwe eigenaar, en ook deze leuke driewieler met kiepbakje. Dat laatste is belangrijk want dit is een dorp van auto's met groot laadruim, karren en aanhangwagens. Er moet veel vervoerd worden (vooral groen en zand/stenen en dan is het motto: jong geleerd is oud gedaan.

Ook het wat grotere exemplaar is na twee keer knipperen met de ogen van eigenaar veranderd. Het gaat soms zo snel dat ik het niet kan volgen. Het gemopper over de West Betuwse krant is niet van de lucht. Niemand heeft er een gekregen. Later blijkt dat de bezorging door twee vriendjes gedaan wordt. Ze dachten van elkaar dat ze aan de beurt waren. Het kwam allemaal goed. Hoewel wel een dag later. Iemand vliegt met een drone over de tuinen aan de achterkant van het dorp. Het blijkt een jongen te zijn die zijn drone aan het uitproberen is. Hij moet het allemaal nog leren. Dikke excuses van zijn kant worden aanvaard. Ja, zo zijn ze hier. Grote vergevende harten. Al 20 jaar wordt er braderie voor de grote dorpskerk gehouden. Het schijnt een gezellige happening te zijn. Met spelletjes voor de kleintjes en een wedstrijd om de lekkerste taart van het dorp te bakken. Marokkaanse tuinstoelen worden gratis aangeboden en gaan naar het huis waar eerder de bijen een nieuw tehuis vonden. Er wordt een damesfiets gevraagd voor een student (en gevonden).

Het koor in het dorp verderop (waar ook dorpsgenoten meezingen) vraagt om nieuwe leden. De bezetting is na de coronaperiode niet meer helemaal up to date. Een van de jongensteams van de locale voetbalclub neemt deel aan een wandeltoernooi ter nagedachtenis aan een overleden lid. Het jongetje was nog maar tien jaar toen hij overleed. De opbrengst gaat naar KIKA en naar Make a wish. Ze verkopen ook cake voor dit doel. Je kunt je via de app opgeven. Ze komen de cake dan later thuis bezorgen. Er zijn superveel mensen die een cake willen en dat begrijp ik wel want ze komen bij een goede bakker vandaan, haha. Zoals ik al eerder vertelde hierboven, komen er naarmate de tijd verstrijkt meer berichtjes binnen voor spullen voor de playbackshow. Nu wordt er weer een haaienpak gevraagd. En gevonden! We krijgen deze week ook het boekje met het programma van de feestweek in de bus. Samen met een blauw witte vlaggenlijn. De kleuren van de dorpsvlag. Zo kunnen we allemaal ons huis versieren. Pippi Langkouspruiken worden gevraagd en gevonden. Een hobbelpaard wordt ook gevonden. Alsook een prinsessenjurk in maat 158.

Iemand biedt gratis uien aan. 1 kilo per zak. Ze zijn heerlijk. Maar niemand wil ze gratis hebben. Iedereen gooit een klein bedrag in de brievenbus van die mensen. Ik zei al eerder... de mensen zijn hier echt aardig. En ja, hoe kan ik dit bericht anders eindigen dan met een weggelopen hond. Echt (ik schud nu lachend mijn hoofd). Hoeveel honden kunnen er weglopen in een dorp? Nou, veel dus. Tot zover. Ik zet even de reacties onder de berichten uit. Geen speciale reden maar het is waar ik even behoefte aan heb. Ik zie wel wanneer ik ze weer aanzet. Voor nu een hartelijk groet van mij voor jullie. Dagdag!

Moederdag, tuin, collage, huis en de schilder...

En toen was het ineens moederdag! Hier in ons gezin is geen traditie van moederdag in de klassieke zin van het woord. Lang gingen we met moederdag naar mijn moeder en zo ontwikkelden we geen eigen traditie. Wel stuurde mijn dochter een boekje naar me met een hele lieve kaart. De kaart, met heel veel persoonlijke woorden daarin, staat hier in het raamkozijn en elke keer als ik er naar kijk, word ik een beetje emotioneel. Want ja, als moeder hou je veel van je kinderen en verder doe je eigenlijk maar wat. Je denkt mee, stimuleert ze, stelt grenzen, helpt ze zoveel je kan, laat los als de tijd daar rijp voor is, verhuist ze keer op keer van studentenkamer tot een uiteindelijk echt grotemensen huis. En dan hoop je maar dat je het goed gedaan hebt. Tenminste zo deed ik het tot nu toe. Als je dan die kleine baby's op ziet groeien tot mooie jonge zelfstandige mensen, kun je eindelijk een beetje achterover leunen en ontspannen. Je ziet ze zelf ouders worden en herkent dingen van jezelf. Zij nemen dingen van je over in de opvoeding van hun kinderen en dat is grappig om te zien. Verder laat ik het hier even bij... Dit boekje mag ik in gaan vullen en terug geven aan mijn oudste. Ik moet daar maar eens goed voor gaan zitten.

Een dag na moederdag maakte ik deze foto van de tuin van de buren. Zien jullie in het midden van de foto hoeveel kroppen sla hij geplant heeft? De groene groeien als kool en de rode bijna net zo hard. Dat wordt heel heel veel sla eten ben ik bang. Hij plant veel te veel natuurlijk maar deelt graag en gul met iedereen die het maar wil. Sla zonder beestjes en luizen want brrrr. daar heb ik een trauma aan overgehouden.

Ik maakte weer een collage in mijn plakboek. Wat een fijn werkje is dat toch om te doen. Dit keer in zwart wit. Nostalgische plaatjes van een tijd die nooit meer terugkomt. Hier en daar ook nog wat plaatjes van lucifersmerken die ik van mijn vader kreeg.

Hij kwam, bleef een week of vijf en vertrok daana weer om een ander huis te schilderen. Ik vertelde daar al eerder over. Deze vriendelijke en bescheiden man, verdient een eigen foto vind ik. Ooit vertelde ik hem dat ik een blog heb. Hij wist niet wat dat was. Na uitleg vroeg ik hem of hij ook in een blog wilde. Nee, dat was teveel eer. Ik ben maar een gewone schilder was zijn antwoord. Nou, dan maak ik een mooie foto van je als het klaar is. Dat vond hij leuk. Hij vroeg zich af of hij dan een bekende Nederlander zou worden... Nou, daarin moest ik hem teleurstellen. We hebben er allemaal hartelijk om gelachen. Maar hier is hij dan. De geweldenaar die het malle rare blauw en het grauwe beige verving door mooi grijs en bijna helder ecru.

En zo ziet het er dan van een afstandje uit. De foto is wat donker want jullie zien de donkere wolken ook wel boven het huis. In de garage is mijn winkeltje en mijn werkkamer is linksboven. Voor een van de ramen staat het boompje. Dat is het raam waar ik op uitkijk als ik jullie zit te schrijven.

Groen, paars, geel en blauw...

Het is soms wel eens lastig een titel voor je blog te verzinnen. Ik schrijf vaak over dezelfde onderwerpen en dan is het lastig om origineel te zijn. Vandaar de ietwat gezochte titel van vandaag.

Laten we beginnen met het groen. Het groen van de aardbeien die mijn vader in de tuin zette. Ze groeien dat het een lieve lust is en op een goede dag zagen we de bloemen bloeien. Nog even geduld en er zouden heerlijke aardbeien geoogst kunnen worden.

Dan het paars. We delen met onze buren de oude kerkmuur. De kant die wij zien is de kant waar de zon het meest op schijnt. En dat is ook meteen de kant waar het onkruid, nee geen onkruid, deze mooie bloemen groeien.

Ooit wist ik de naam van deze mooie bloemen maar ben hem inmiddels weer vergeten. Misschien weet een van jullie het wel. Het doet er eigenlijk ook niet zo toe. Het zijn gewoon lieffies.

Dan even iets heel anders. We gingen 14 mei naar de provinciestad waar we ooit woonden. Daar werd Kerk 's Anders gehouden. Samen met de Ethiopië actiedag. Many many moons ago waren dat twee aparte evenementen. Op de Ethiopië dag stond ik elk jaar met een kraam vol zelfgemaakte spullen. En elk jaar was dat weer een feestje. De Kerkendag heb ik samen met de man mede vormgegeven. Ach, dat was zo'n leuke tijd. We waren er al in geen jaren geweest en waren erg benieuwd wat er overgebleven was van het oorspronkelijke format. Dat bleek nog verrassend veel. Het was echt een feestje om iedereen weer te zien en te spreken. De vaders en moeders van toen (met kinderen op de basisschool) liepen daar nu met kleinkinderen die soms verrassend veel op hun vaders of moeders leken. Ja, het was echt fijn om weer even terug te zijn. Tot zover het uitstapje in dit blogje. Terug naar de kleurtjes.

We missen er nog twee. Geel en blauw. En jullie kunnen vast bedenken waar deze kleuren mee te maken hebben. Met Oekraine en de oorlog daar. Kleinste meisje bleek een activiste-in-de-dop en maakte hartjes om uit te delen aan mijn klanten in de winkel. Je mag ze zelf geven zei ik toen ze er een keer was. Ze kan nog niet heel goed schrijven maar ik vond de tekst wel sterk. De voorkant van het hartje is dus geel blauw gekleurd. Maar ik vond de achterkant interessanter om aan jullie te laten zien.

De dorpsapp...

Elke dag zijn er weer nieuwe berichten te lezen op de dorpsapp. Ik zocht er een paar voor jullie uit. Deze o.a. Alle kerken in Nederland luiden tussen 17.15 en 17.30 uur de klokken voor de situatie in Oekraïne. Ook de dorpskerk in ons dorp. Iemand zocht een metaaldetector om de grondpin van haar droogmolen op te sporen. Tijdens de aanleg van het nieuwe terras was het gat waar de molen staat volledig verdwenen. Ik zal jullie de grappige reacties besparen, dit blog zou te lang worden. Uiteindelijk kwam er hulp en inmiddels is alweer menig was aan de molen gedroogd. Er liep een jongetje op straat. Hij wist dat hij Wouter heette maar verder niets. Hij was gezellig uit het dorp hier verderop komen fietsen op de driewieler. Moeder was erg ongerust aan het zoeken en gelukkig kon ze kleine man heel snel weer in de armen sluiten en heel hard knuffelen. Een oude man werd gezocht. Een beetje in de war in het hoofd was hij de verkeerde kant op gelopen. Gelukkig werd ook hij snel gevonden. Iemnand bood een hele stapel 30 x 30 cm tegels aan. Moesten wel snel opgehaald worden. Nou, dat was binnen een tweetal minuten gefixed want de buurman wilde ze hebben.

Iemand zag een konijntje lopen op straat en dacht te weten van wie het beestje was. Dus werd het over het hek terug in de tuin gezet. Goed bedoeld, maar helaas woonde het beestje daar niet. De jonge eigenaar bleek een paar huizen verderop te wonen. Het rammetje had al vast wel zijn pleziertje gehad en de mevrouw waar het konijn terecht kwam biedt nu gratis kleine konijntjes aan. Allebei haar konijnen bleken zwanger. Oh dear! Er werd een zwarte hoodie gevonden in de speeltuin. Nieuwe, grotere dorpsvlaggen kunnen besteld worden. 70 euro per stuk. Er wordt ook gepolst of er interesse is in een kleine vlag voor op de boot. Hoe dat afgelopen is weet ik niet want reacties waren via PB. Vaak komt van het een het ander. De vraag voor de vlaggen op de boot werd afgewisseld met het aanbieden van twee kleine zwemvestjes voor kindjes van 20 - 30 kilo. Drie minuten later waren ze verkocht.

De fanfare deed een bericht uitgaan dat de verkochte plantjes opgehaald konden worden. Al eerder kon je ze bestellen. Je kon kiezen uit een lange lijst met moois. Rechtstreeks van de kweker. Nog weer een heleboel berichtjes waar jullie niet veel lol aan beleven. Ik scroll verder... oh dit is leuk! We hebben er weer een nieuwe theetuin bij in het dorp. Daarover later meer want ik bracht er een bezoekje aan. Gezien de grote stroom fietsers en wandelaars bij mooi weer is een derde theetuin geen overbodige luxe. Meteen de eerste dag al waren alle stoeltjes bezet. De ontbijtjes van moederdag waren een succes. Veel lovende reacties van tevreden moeders. Er werd een adresje gevraagd waar je een aanhanger kunt brengen voor een onderhoudsbeurt. Ook daar kwamen veel antwoorden op. Mensen helpen elkaar graag hier in het durp. Er werden collectanten gevraagd voor het longfonds. Ook dat was geen probleem om die te vinden.

Oei en dan weer een verontrustend bericht. Ik schrik er steeds weer van. Dit keer ging het over een verdwenen meisje. 11 jaar. Ze kwam terug van het turnen en had haar pakje nog aan onder haar joggingpak. Omdat het meisje (statushouder) nog maar pas hier woont was aanvankelijk het idee dat ze verdwaald was. Een grote zoektoch leverde niks op. De brandweerkazerne werd geopend om e.e.a. te coordineren. Later kwam het bericht dat haar fiets bij een station was gevonden en het meisje zelf waarschijnlijk naar de grote stad Utrecht was gegaan. Nog weer later (het was inmiddels in de nacht) kreeg de lokale politie het bericht door van collega's daar dat ze was gevonden. Wat een opluchting. Het verhaal er achter zullen we waarschijnlijk nooit horen. Hoeft ook niet. Update: ik hoorde gisteren dat ze was meegenomen door iemand die al een paar keer in aanraking was gekomen voor dergelijke dingen. Wat leven we toch in een rare zorgelijke tijd, vinden jullie niet?

En ja hoor! Weer een ontsnapt konijn. Jullie kunnen raden hoe de reacties hierop waren. Ik laat ze voor wat ze zijn. Dan een bericht van een gezellige kater die bij iemands poezen op visite komt. Ook daar hilarische reacties op. Hij heeft een zeer pootje en is behoorlijk vermagerd. Ze vraagt zich af of hij van iemand is, anders belt ze de dierenambulance. De kat bleek van iemand te zijn en is zo mager omdat hij een speciaal dieet volgt wegens nierproblemen. Eind goed, al goed. En dan eindig ik dit blog maar in stijl met nog een konijnenbericht. Dit keer in de vorm van een knuffel. Hij lag midden op straat en zit inmiddels op een paaltje in diezelfde straat. Opgeluchte vader meldde dat hij hem al aan het zoeken was. Iedereen kon weer rustig slapen. En met die woorden eindig in dit blog. Want ik schreef het aan het eind van de avond. Ik ga nu ook rustig slapen.

De schilder is er/ de schilders zijn er...

Na lang wachten was daar dan eindelijk de schilder. Na een valse start eerder, ging het nu dan echt beginnen. Wat hadden we daar naar uitgekeken. Maar eerlijk gezegd ook een beetje tegenop gezien. Want eerdere sessies met schilders waren niet altijd goed voor onze bloeddruk. In onze vorige woonplaats was het werk puik en van zeer hoge kwaliteit maar was de schilder (hoewel ik het goed met hem kon vinden) een handvol. Het binnenwerk hier in dit huis is gedaan door de dorpsschilder. Netjes maar niet de topkwaliteit van de vorige schilder. We gingen met deze nieuwe schilder weer een nieuw avontuur beginnen.

En een avontuur werd het. Een zeer aangenaam avontuur om precies te zijn. Een ontzettend aardige bescheiden man meldde zich. Hij begon om zeven uur in de ochtend en om vier uur was het gedaan. Koffie van half tien tot tien uur. Lunch van half 1 tot 1 uur. Om half drie een paar minuten zitten voor een sapje.

De ochtendkoffie werd gezamelijk gedronken aan de keukentafel. De lunch werd buiten genuttigd met eigen brood en eigen thee. Het sap mocht neergezet en werd daarna gedronken. Ook buiten. Het weer was er perfect voor. Wat dat betreft hebben we het heel erg goed getroffen. Het spannende was dat hij zich in de ochtend niet eerst bij ons meldde zodat je soms ineens oog in oog met hem stond met je slaperige hoofd. Dan deed ik het gordijn open en stond hij daar ineens. We zijn inmiddels zo gewend aan het feit dat niemand bij ons naar binnen kan kijken, dat dit wel weer een aha momentje was. Gordijnen van binnenuit dichtlaten dus maar de ramen wel op de kantelkiepstand zodat hij meteen aan de slag kon. In de middag verdween hij ook altijd weer zonder gedag te zeggen. En in de tijd daartussen zei hij ook niet zoveel. Ook weer zo'n kalme Betuwenaar.

Na een paar dagen vertelde hij dat ern een leerling zou komen helpen. Hij loopt al wel twee jaar mee maar moet nog veel leren was zijn commentaar. De jongen kwam en was ook weer ontzettend aardig. Wel keek hij heel veel op zijn telefoon, praatte hij in zichzelf en vertelde hij honderduit over de auto die hij gekocht had. De auto was er al maar het rijbewijs moest nog gehaald worden. Hij had hem voor een klein prijsje ergens in het oosten van het land gekocht. Zijn vader zou alleen terugrijden en de jonge schilder met zijn moeder in de nieuwe auto daar achteraan. Om kort te zijn: moeder reed nogal hard en werd door de verkeerspolitie aan de kant gezet. De eerste boete was al binnen zonder dat hij er ook maar 1 km in gereden had. Oh dear. Ik ben bang dat we hem er wel een heel klein beetje mee hebben geplaagd. Een heel klein beetje maar hoor. En hij kon er goed tegen. Later bleek dat de jongen een rugzakje droeg (zo noemde hij het zelf) Hij had ADD en weet ik wat allemaal nog meer.

En als deze lieve mensen dan zo'n week of vijf (want ja zo lang duurde het) in en om je huis lopen, worden ze een beetje familie. En omdat ze zo goed hun best doen om jouw huis mooi te maken, bak je eens iets lekkers en al je dan ziet hoe ze daar van genieten, doe je dat nog eens en nog eens. Alles bij elkaar was ik aan het eind van die schildertoestand ruim twee kilo aangekomen door al dat gesnoep. Gelukkig is dat er inmiddels wel weer af. De malle blauwe kleur die totaal niet bij het huis en de omgeving paste is vervangen door mooi grijs. Daarover later meer. Op de foto's zien he al de eerste opzet zoals dat genoemd wordt. Het blauw is mooi grijs met een iets groene tint die mooi bij de omgeving aansluit. Het grauwige ecru is vervangen door een wat frissere kleur ecru. Het huis heeft een echte facelift ondergaan.

Zo'n vijf weken mochten we delen in hun aanwezigheid. We moesten even aan ze wennen maar al snel voelden ze vertrouwd en gingen ze hun gangetje en deden wij dat ook. We namen afscheid van elkaar maar niet voor lang. De jonge schilder ging ergens anders in de Betuwe aan de gang. Maar de oude schilder zagen we de dag daarna alweer bezig aan een andere klus hier in het dorp. En ook nog eens vlakbij ons huis. Hij schildert het huis met het nieuwe rieten dak! Leuk hè? Zo maken we nog regelmatig een praatje over het weer en zo. Hij heeft een schitterend uitzicht daar boven op het steiger aan de dijk. Oh en de jonge schilder haalde in één keer zijn rijbewijs en rijdt nu trots rond in zijn 26e hands auto. Hoera!:-)

Papierwerk...

Er lag een berg papierwerk op me te wachten. Nu is er papierwerk en papierwerk. Een heel groot verschil tussen beide bergen. Daarom maar eerst de vervelende papieren ter hand genomen. Ze zitten meestal in blauwe enveloppen en in enveloppen waar het logo van de gemeente of het energiebedrijf op staat. Ja die. We kennen ze allemaal toch? Even doorwerken en toen was het weer gedaan. Het valt eigenlijk altijd allemaal best mee.

Daarna mocht ik spelen. Met dat andere papierwerk. De leuke papiertjes die ik weer verzameld had uit oude tijdschriften, free printables, boeken, zomaar papiertjes die hier rondslingerden. Ze lagen al in een bakje te wachten en steeds hoorde ik ze roepen. Pak ons en plak ons alsjeblieft. En dan riep ik terug: nee nee nu nog niet. Jullie zijn nog niet aan de beurt. Maar nu was het zover. Ik maakte weer wat collages in de plakboeken. Ik begon met geel/ecru. Ik moest er echt eerst weer even inkomen. Dat heb ik altijd. Het is net of mijn vingers de materie weer moeten herkennen. Een tijdlang maakte ik eerst een klein proefje in een notitieboekje. Misschien moet ik daar weer eens aan beginnen want dat hielp goed.

Na het geel de zwart-wit-grijze combinatie. Die lukte al veel beter. Niet dat hij perse mooier werd, maar het ging al weer wat vlotter en met minder geschuif en gepuzzel. Uiteindelijk werd het toch best een aardig geheel. Of nee, dat laatste juist weer niet. Nou ja, jullie snappen het wel toch?

De groene collage ging weer als vanouds. Lekker vlot. In een paar minuten was het gepiept. Het was meteen ook de laatste collage van die sessie want er lag nog weer ander papierwerk op me te wachten. Weer heel anders dan bovenstaand maar ook best aardig om te doen.

Mijn vader had me wat lege postzegelalbums gegeven en die kon ik mooi vullen met als die zegels die in bakjes en lades lagen te liggen. Het was even een klusje maar tof om te doen. Ik luisterde ondertussen naar wat podcasts, dronk eens een kop koffie en zo kwam ik een paar uur verder weer met een paar rijk gevulde albums voor de dag. Wat een genot om zo een stapeltje van die albums te kunnen pakken en meteen te zien wat er allemaal is. Als ik ooit eens ruim in mijn tijd kom, zal ik ze op kleur sorteren. Maar voorlopig is dit ook al een hele stap vooruit.

Ondertussen heb ik al een en ander gemaakt met de postzegels. Ik zal het t.z.t. aan jullie laten zien. Voor nu is het wel gedaan met het papierwerk. Er ligt nu nog e.e.a. aan stof op me te wachten. En ook daar kan ik weer kiezen tussen stof om te verwijderen en stof om wat leuks van te maken. Eerst het schoonmaakstof maar. En die laatste foto? Ja, ik kon het niet laten. Toch een beetje natuur. De foto is gemaakt op 2 mei. Zien jullie hoe hoog het water in de kleine rivier staat? De wilgen staan gewoon met hun voetjes in het water. Gelukkig vinden ze dat niet erg. Nou, ik ga echt stoppen nu. Dagdag!

Koningsdag, Moederdag en zo meer...

Dit blog begint zowaar een beetje op een dagboek te lijken, vinden jullie niet? Ik zoek wat in mijn fotoalbum naar plaatjes waar ik wat over wil vertellen en deel dat met jullie. Dit keer weer een beetje een losse eindjes blog. We beginnen met de oogst.

Al eerder vertelde ik over de lavas (het maggikruid). De buurman heeft een grote plant en gebruikt er niet veel van. Dus mag ik plukken zoveel ik wil. Bij mij gaat het na het wassen in de droogoven en van de hele grote bos blijven dan een paar potjes over. Ik verkoop ze in mijn winkeltje en van het geld doen de buren en wij samen iets 'leuks'.

In de derde week van april viel deze flyer in onze brievenbus. Het programma voor koningsdag. Het zag er leuk uit. Maar ook nu weer een beetje terug in de tijd. Heerlijk vinden wij dat. Het programma begon pas om 15.00 uur. Dat alleen al is een verademing. In mijn vorig dorp begon de kleedjesmarkt soms al voor 7 uur. Dit past beter bij mijn ritme. Je kunt dan alle dingen doen die je wilt doen die dag en dan zo halverwege de middag naar het dorpscentrum vertrekken. We zongen het Wilhelmus terwijl we keken naar het hijsen van de vlag. Daarna ging de optocht met versierde fietsen van start. Zo leuk! De fanfare voorop en de kleintjes er achteraan. Het was echt feest. Sommigen van hen sprongen daarna van de fiets om meteen daarna hun spullen te gaan verkopen op de vrijmarkt. Dit dorp is verdeeld in vijf sectoren (daarover later meer als ik vertel over het grote feest) Er wordt door het jaar heen van alles gevierd en dat kost geld. Daarom heeft elke straatgroep een verkoop van lekkers op Koningsdag. Het startkapitaal zullen we maar zeggen. Hapje hier, snackje daar. Jummie jummie! Want geloof me hier wordt lekker gekookt. Spelletjes werden gedaan aan het begin van de avond. Ook hier konden de straten alvast punten voor later in het jaar verdienen. Ook dat was bij tijden hilarisch! Het was aan iedereen te merken dat men blij was om weer te kunnen vieren.

Genoeg over koningsdag! Al snel volgde een neiuwe flyer. Dit keer voor moederdag. We hebbenop de schilder na niet één winkel hier in het dorp, laat staan een restaurant. Maar koken dat ze hier kunnen. Echt, ik sta daar iedere keer versteld van. Dit keer meldde zich een nieuw talent. Een jongedame die met moederdag een box thuis kon bezorgen. Jullie zien zelf wat voor lekkers er in zat. De foto doet geen recht hij is te geel. Kreeg ik zo'n doos? Nee helaas niet. We doen niet echt aan moederdag. Het is hier het hele jaar moederdag roepen mijn kinderen altijd. Je kunt altijd bij haar terecht. Ik moet daar altijd hartelijk om lachen en laat het verder maar.

Kunnen jullie je nog herinneren dat ik foto's liet zien van het rieten dak wat geplaatst/gemaakt werd? Nou dat is af. En is het niet heel mooi gworden. Ik plaats de foto met toestemming hoor. Wat ziet het er weer mooi strak uit, vinden jullie niet? Het is een feestje om langs te lopen. Rietdekken is echt een ambacht. Je moet het in de praktijk leren.

En dan als laatste een foto van mijn eerste echte eigen aardbeien. Zien jullie de bloemen? Inmiddels zijn de planten flink gegroeid en oogsten we de eerste zomerkoninkjes. Mijn vader bracht de stekken mee en kijk nu toch eens. Tot zover lieve mensen. Ik had maar even tijd om aan jullie te schrijven. De plicht roept. Er moet een opdracht afgemaakt worden en een voorstel geschreven voor een nieuwe opdracht. Wel heel leuk om te doen, dus voelt het niet echt als een plicht hoor. Tot de volgende keer (zwaai nu naar jullie) Dagdag!

Afscheid van de lente...

Ik vond nog een paar echte lentefotos in mijn album en bedacht me dat ik er toch nog een blogje over wilde schrijven. Daarna houd ik er mee op. Zullen we nog een keer achteruit wandelen? We worden er best goed in met zijn allen toch? Hier een foto van de schaapjes. Ze hebben hun dikke winterjas nog aan. Ik schrijf schaapjes maar eigenlijk zeggen we hier in huis altijd skaapies. Omdat onze kleinzoontjes uit Zuid- Afrika ze zo noemen. De skaapies dus. Inmiddels hebben ze hun dikke winterjas verruild voor een luchtiger outfit. Ik zie ze bijna elke dag grazen en ze zien er zo tevreden uit. Als er niemand in de buurt is, roep ik wel eens wat aan ze. Dit keer deed ik dat ook en het caramelkleurige schaap gaf antwoord. Zien jullie het?

Als het vanuit de grote buitenwereld ons dorp inrijden zien we deze bomen als eerste. Is dat een mooie entree of niet. De mensen die eigenaar zijn van deze mooie bomen hebben met veel aandacht en liefde een oude boerderij gerestaureerd en daarna de bomen geplant. Er lopen wat paarden.. het is er gewoon heel mooi. En de mensen die er wonen ook nog eens superaardig.

We zijn weer in het buitengebied. Ik liet deze akker al eens eerder aan jullie zien. Toen was hij nog helemaal kaal. Inmiddels is de grond verder bewerkt en zie je dat er gezaaid is. Het was vroeg op de avond toen ik hier langskwam en ik werd getroffen door het licht/ de lichtval en voelde dankbaarheid voor het feit dat ik daar mocht lopen. Steeds weer is er iets nieuws te zien om me heen. Als ik wat beter naar de foto kijk, zou het ook zomaar in Frankrijk kunnen zijn. Vinden jullie niet?

Als laatste nog een keer de omgevallen boom waarover ik jullie later meer zal vertellen en het fluitenkruid. Ik ben er zo dol op. De mooie bloemenschermen, het ongetemde groeien. Het frisse groen. Ik weet niet wat het is. De combinatie van alles bij elkaar denk ik. Goed. Nu is het klaar. Geen bloesemfoto's meer voor dit jaar. Het moet een keer stoppen, haha.

Dank jullie wel dat jullie weer gezellig mee wilden wandelen door mijn blog/fotoalbum of hoe je het ook maar noemen wilt. Ik ben altijd blij met jullie bezoekjes. Fijne dag! Dagdag!

Achteruit wandelen...

Vinden jullie het ook zo fijn om af en toe een mooie wandeling te maken? De wind door je haren voelen, de zon op je armen? Sinds ik weer kan lopen geniet ik daar misschien wel meer van dan wie dan ook. Omdat ik weet dat het allemaal anders kan zijn. Maar goed.... daar moet ik niet teveel aan terugdenken. Op de dag dat ik de foto's maakte, wilde ik net gaan wandelen toen de buurman me riep. Wil je nog lavas, vroeg hij. Jazeker wil ik dat. Kom je dan straks knippen? Er staan veel mooie frisse blaadjes aan. Daar had ik wel oren naar en het schaartje werd meteen maar opgezocht. Evenals het leuke mandje waar de oogst in kan. Terwijl ik de lavas (maggikruid) knipte, maakte de buurvrouw snel een kop koffie die we daarna samen in hun mooie tuin opdronken. Ik legde het kruid vast in het water en maakte daarna de wandeling alsnog. Lopen jullie gezellig mee? We lopen wel weer achteruit in de tijd maar dat geeft niet toch? Jullie lieve lezers zijn ondertussen wel wat gewend hier op dit blog toch?

Voor we echt van start gaan laat ik jullie nog even deze malle foto zien. Mevrouw Ooievaar (of was het toch meneer) bouwde op deze plaats een nest. Niet echt een handige plek en voordat het echtpaar er definitief neerstreek werd het uit veiligheidsoverwegingen maar snel weggehaald. Later zag ik ergens langs de A2 ook zo'n nest op een hele rare plaats. Was het niet een bord om een afslag te nemen? Ik kan het me niet goed meer voor de geest halen. Maar goed. Ik wilde deze foto even met jullie delen.Nu gaan we toch echt van start.

De eerste bloesem is altijd zo mooi. Het voorjaar, de lente, alles weer fris en groen en dan die beloftevolle bloemen. Bloemen waarvan je weet dat het vruchten gaan worden. Vruchten die eerst piepklein en later groter groeien, geoogst gaan worden en verwerkt of gegeten worden. Hier een foto van zo'n boompje. Niet ver van ons huis. Ze staan langs de hele rivierdijk. Soms heel oud en als er een doodgaat, komt er een nieuw boompje voor in de plaats.

Hier nog een foto van de rivier, een stukje verder. Eigenlijk is het maar een gewone foto als je vluchtig kijkt. Niet eens een middelmatige maar voor mij is het zoveel meer. Het water. Het kalme water van de rivier. Het groenn aan de overkant, de paardebloemen, het fluitekruid (soms heuphoog) het fluiten van de vogels, een moter van iemand die gras aan het maaien is... dat alles maakt het dorp bijzonder. Eigenlijk zie je op deze foto mijn hart opengaan. Dit is waarom ik hier zo graag woon. Dit alles bij elkaar.

Inmiddels zijn we al bijna aan het eind van de wandeling gekomen. We hebben een flink rondje gelopen. Zien jullie het? De rivier bevindt zich nu links van ons. Hier zie je goed dat sommige bomen al heel oud zijn. Voorjaar is misschien wel het mooiste seizoen van allemaal. De frisse neus is gehaald en we gaan weer naar binnen. Met een kop verse koffie ga ik naar boven, naar mijn werkkamer. Het is tijd om de voorraad collages weer aan te vullen.

Bladeren door de foto's in mijn telefoon...

Hallo allemaal. Daar ben ik weer. Het is al weer even geleden dat ik hier een verhaaltje schreef zie ik. De tijd vliegt voorbij. En ik wilde nog wel inhalen met schrijven. Oei! Maar hier ben ik dan. Ik blader wat door het fotoalbum op mijn telefoon om te zien of er nog wat leuks is om aan jullie te laten zien. We gaan eens zien.

O ja, de laatste potjes jam werden gemaakt. Ik pluk de vruchten zo rijp mogelijk in en doe ze na het plukken meteen in de vriezer. In de koude maanden maak ik dan steeds een paar potjes jam. Dit waren de laatsten. De vriezer was helemaal leeg en werd grondig schoongemaakt op een mooie lentedag en klaargezet om weer te vullen. De kleedjes op de potjes kun je bewaren en later gebruiken als onderzetter onder je kopje koffie. Ook deze potjes zijn inmiddels alweer op. Misschien leuk om te vertellen: laatst kocht iemand vier potjes tegelijk omdat ze een set van dezelfde onderzetters wilde hebben.

Ik heb het hier al eerder verteld. Ranonkels zijn mijn favoriete voorjaarsbloemen. Tijdens het eten (de vaas met bloemen staat op dezelfde tafel) viel het me op uit hoeveel blaadjes de bloem wel niet bestaat. Het zijn gewoon kleine wondertjes. Ook deze bloemen zijn inmiddels uitgebloeid. Gelukkig maakte ik een foto om met jullie te delen en te bewaren voor altijd.

En als we het dan over favoriete bloemen hebben is het maar een kleine stap naar mijn favoriete koeien. De lakenvelders wonen namelijk vlakbij de tuinder waar ik mijn ranonkels koop. Het is zo fijn om op een dag langs het grasveld te rijden en ze weer te zien staan in de weide. Hier nog veel dikke buiken. Inmiddels ook al weer de eerste kalfjes. Ik moet altijd even stilstaan om ze te bewonderen ook al is het nog ze druk en de agenda overvol..

Hier een stukje uit de krant van alweer even geleden. Mijn nieuwe bijna buurmeisje. Ze komt uit Oekraine en speelt op de piano in de kerk hiernaast. Als je goed kijkt zie je op de achtergrond aan de muur dezelfde schilderijen als te zien waren bij mijn vorig blogje. Vanmiddag hoorde ik haar weer spelen, ze is zeer getalenteerd maar kan ook heel lang springen op de trampoline. Mooi is dat op die leeftijd nog allebei kan. Het is een lieve meid en we maken regelmatig een 'praatje.' Het valt me steeds op hoe snel kinderen een nieuwe taal oppakken.

En dan als laatste een foto van een van de koningslinden die daar begon uit te lopen en nu vol in het blad staat. Het was een risico om bomen van 20 jaar oud te kopen en te planten maar het pakte gelukkig goed uit. Nog een paar jaar wachten en dan kunnen we er onder zitten in de schaduw. Tot zover voor nu. Ik ga iets heel leuks doen. Maar daarover later meer. Tot de volgende keer! Dagdag!

Fair...

Drie jaar geleden waren mijn zus en zwager 40 jaar getrouwd. Omdat ze allebei heel weinig energie hebben en van alles mankeren konden ze geen groot feest vieren. Mijn zwager liet het gewoon voorbij gaan maar mijn zus wilde toch wel iets leuks doen. Ze nodigde haar twee schoonzussen, schoondochter, 2 beste vriendinnen en mij uit voor een gezellige workshop. Ik kreeg een uitnodiging en een adres en hoefde alleen mijn gezellige gezicht op te zetten. Nou, dat was niet moeilijk want dat is er automatisch als ik haar zie. En zo kwam het dat ik op een vroege zondagmorgen uit de randstad vandaan naar de mooie Betuwe reed. Ik reed al snel de file bij de Beneluxtunnel in. Daarna was het druk tot aan knooppunt Vaanplein.

Bij knooppunt Ridderkerk werd het ietwat stiller en toen ik de tunnel bij Alblasserdam in reed weer drukker. Ik ergerde me de drukte bij Hardinxveld- Giesendam door en was blij dat ik bij knooppunt Gorinchem veel auto's zag afslaan richting Breda en Utrecht. Het werd stiller op de weg en nog stiller. Bij knooppunt Deil moest ik van de A15 af en de A2 richting Utrecht op en dus richting het noorden rijden. Daarna de afslag naar de provinciale weg. En bij de rotonde rechts en daarna links. De provinciale weg was al wonderschoon. Ik reed door het groen en het was toen nog het frisse groen van het voorjaar. Zo sprookjesachtig mooi was dat. Maar toen ik eenmaal de rotonde opging wist ik helemaal niet wat ik zag en ja hoor, ik reed de afslag voorbij en was voor ik het wist de kleine rivier overgestoken. Omdraaien was even geen optie en ik moest nog best even verder rijden voordat dat lukte. De weg naar het dorp was verborgen in het groen. Maar gelukkig vond ik hem.

Ach, en toen... echt... ik reed een sprookje binnen. De zon begon te schijnen, het licht gefilterd door het jonge groen aan de bomen. Zo mooi! Ik reed het dorp door, tot ik de kerk zag. En mijn zusje en de rest van de meiden. We begroetten elkaar, liepen een rondje door de tuin waar de fair was en waar we in het kerkje de workshop zouden doen. Oh, wat was er veel moois te zien. Ik keek mijn ogen uit. De workshop was, hoewel ik geen groene vingers heb en veel hulp nodig had, gezellig. Ik heb het resultaat vast hier al eens laten zien.

We lunchten met elkaar en namen daarna afscheid. Het was een fijne dag. Maar wie had kunnen denken dat ik drie jaar daarna zelf op deze gezellige fair zou staan met mijn enveloppen, boekjes, kaarten, zakjes en wat al niet meer? Ikzelf in de verste verte niet. En toch gebeurde het. We kochten het huis naast de kerk. Corona kwam en ging gelukkig weer weg. Twee jaar lang was er geen fair om elkaar te ontmoeten.

Maar dit jaar weer wel. Het werd een prachtige zonnige dag. relaxed liep ik met mijn spulletjes naar de buren ;-) waar al een tafel met mooi kleedje op me stond te wachten. Ik zette alles gezellig neer en keek wat bij de andere collega verkopers in de kerk. Wat een leuk spul allemaal! Daarna ging ik naar huis om koffie te drinken. Heel ontspannen allemaal en om tien uur weer terug. Meteen na opening was het al druk aan mijn tafeltje en dat is de hele dag door zo gebleven. Ik maakte kennis met dorpsgenoten en mensen van de dorpen hier verderop. Er werd muziek gemaakt en gezongen. Mensen liepen van de tuin naar binnen en vice versa. Ja, het was een superdag. Ik heb wat foto's bijgevoegd. Niet echt bijzonder. Behalve de laatste misschien. Die is vanaf het orgel genomen en je kunt daar aan de witte achterwand de harten zien die we drie jaar geleden maakten. Dit zijn de kale basisvormen en wij maakten daar nog een groen arrangementje op. Zo leuk om te zien waar het drie jaar geleden allemaal mee begon.

Nog steeds komen er mensen naar het winkeltje die vertellen dat ze mij op de fair ontmoet hebben. En dan halen we herinneringen op aan een fijne dag. Inmiddels zijn er, in de kerk, al weer een aantal mooie concerten geweest en staan er nieuwe evenementen op het programma. De buurman vertelde er gisteren wat over. En ze zijn leuuuuuukkkk! Ik verheug me er nu al op. Het is alweer even geleden deze fair (10 april) maar ik wilde dit toch nog even met jullie delen. Fijn dat je weer even hier kwam lezen, ik wens je een fijne dag! En oh, wat heeft die jurk op de eerste foto nou te maken met dit verhaal? Dat was de nieuwe die ik speciaal maakte om dit moment, deze dag te vieren. <