Moederdag, tuin, collage, huis en de schilder...

En toen was het ineens moederdag! Hier in ons gezin is geen traditie van moederdag in de klassieke zin van het woord. Lang gingen we met moederdag naar mijn moeder en zo ontwikkelden we geen eigen traditie. Wel stuurde mijn dochter een boekje naar me met een hele lieve kaart. De kaart, met heel veel persoonlijke woorden daarin, staat hier in het raamkozijn en elke keer als ik er naar kijk, word ik een beetje emotioneel. Want ja, als moeder hou je veel van je kinderen en verder doe je eigenlijk maar wat. Je denkt mee, stimuleert ze, stelt grenzen, helpt ze zoveel je kan, laat los als de tijd daar rijp voor is, verhuist ze keer op keer van studentenkamer tot een uiteindelijk echt grotemensen huis. En dan hoop je maar dat je het goed gedaan hebt. Tenminste zo deed ik het tot nu toe. Als je dan die kleine baby's op ziet groeien tot mooie jonge zelfstandige mensen, kun je eindelijk een beetje achterover leunen en ontspannen. Je ziet ze zelf ouders worden en herkent dingen van jezelf. Zij nemen dingen van je over in de opvoeding van hun kinderen en dat is grappig om te zien. Verder laat ik het hier even bij... Dit boekje mag ik in gaan vullen en terug geven aan mijn oudste. Ik moet daar maar eens goed voor gaan zitten.

Een dag na moederdag maakte ik deze foto van de tuin van de buren. Zien jullie in het midden van de foto hoeveel kroppen sla hij geplant heeft? De groene groeien als kool en de rode bijna net zo hard. Dat wordt heel heel veel sla eten ben ik bang. Hij plant veel te veel natuurlijk maar deelt graag en gul met iedereen die het maar wil. Sla zonder beestjes en luizen want brrrr. daar heb ik een trauma aan overgehouden.

Ik maakte weer een collage in mijn plakboek. Wat een fijn werkje is dat toch om te doen. Dit keer in zwart wit. Nostalgische plaatjes van een tijd die nooit meer terugkomt. Hier en daar ook nog wat plaatjes van lucifersmerken die ik van mijn vader kreeg.

Hij kwam, bleef een week of vijf en vertrok daana weer om een ander huis te schilderen. Ik vertelde daar al eerder over. Deze vriendelijke en bescheiden man, verdient een eigen foto vind ik. Ooit vertelde ik hem dat ik een blog heb. Hij wist niet wat dat was. Na uitleg vroeg ik hem of hij ook in een blog wilde. Nee, dat was teveel eer. Ik ben maar een gewone schilder was zijn antwoord. Nou, dan maak ik een mooie foto van je als het klaar is. Dat vond hij leuk. Hij vroeg zich af of hij dan een bekende Nederlander zou worden... Nou, daarin moest ik hem teleurstellen. We hebben er allemaal hartelijk om gelachen. Maar hier is hij dan. De geweldenaar die het malle rare blauw en het grauwe beige verving door mooi grijs en bijna helder ecru.

En zo ziet het er dan van een afstandje uit. De foto is wat donker want jullie zien de donkere wolken ook wel boven het huis. In de garage is mijn winkeltje en mijn werkkamer is linksboven. Voor een van de ramen staat het boompje. Dat is het raam waar ik op uitkijk als ik jullie zit te schrijven.