dinsdag 31 oktober 2017

Eten in het ziekenhuis en wat problemen...

Na de operatie, nog op de uitslaapkamer, werd gevraagd of ik zin had in een ijsje. Nou, dat was nou niet het eerste waar ik aan dacht en bovendien lust ik geen ijs. Niet lusten is een groot woord, ik geef er gewoon niet om. De zuster vertelde me dat ik er misschien toch zin in zou hebben en om haar een plezier te doen koos ik voor een perenijsje. Het was gelukkig niet al te groot. Waar ik veel meer zin in had was een kop koffie. Maar helaas pindakaas, daar moest ik op wachten tot ik terug mocht naar de kamer. 



En oh, wat smaakte dat 'bakkie' lekker. Ik knapte er heel erg van op. In eten had ik gek genoeg geen zin en omdat ik als eerste terug was op zaal, deed ik nog snel mijn ogen dicht. De volgende maaltijd was de warme prak. Waar ik zin in had werd me gevraagd. Ik kon kiezen uit vijf menu's die er op papier lekker uitzagen maar waarvan ik op voorhand al twijfels had. Op een nuchtere maag een stampot rode kool met hachee eten leek me niet zo'n goed plan :-)))


Ik koos voor macaroni met gehakt, tomaat en courgette. En hoewel het er niet smakelijk uitzag was het dat wonder wel wel. Ik at de helft van het bord leeg. In de dagen daarna heb ik steeds smakelijk gegeten terwijl ik dat zeker niet verwacht had. Het ontbijt in de vroege ochtend vond ik vreselijk.
Koffie en thee (zien jullie in welke beker koffie en in welke thee zit) wat yoghurt, een cracker en een eitje. Gelukkig mocht ik er de hele ochtend over doen van de dames. Dat vond ik zo lief van ze. Ja, ik werd echt verwend daar.


Ik wil proberen het hele verslag wat in chronologische volgorde plaats te laten vinden. Daarom vertel ik er nu bij dat ik ben aangekomen bij maandag 25 september. De donderdag ervoor was ik geopereerd. Het was normaal gesproken tijd om naar huis te gaan. Maar ja, de procedure was er op afgestemd dat het zou gaan om mensen met 1 nieuwe knie en ik had er twee. Dat is wat lastiger en er was me al verteld dat het maatwerk zou worden. Fysiotherapeut Erik en zaalarts Marc zouden samen overleggen en dat deden ze. Uiteindelijk zou ik voor een paar dagen naar een andere afdeling gaan. Maar die was al overvol. Dat lukte dus niet. Voor een andere afdeling was ik te jong (ja dat kan ook nog) en ging ook niet door. Ik hoorde het woord verpleeghuis vallen en kreeg de kriebels. Het zou toch niet.....


Hoewel ik het erg goed had in het ziekenhuis, stikte ik van de heimwee en het enige wat ik wilde was naar huis. Maar dat kon niet. Maar ik kon ook niet blijven op de afdeling waar ik was. Uiteindelijk ben ik (na enig aandringen van mijn kant) toch naar huis gegaan. Maar pas de volgende dag want eerst moesten er de nodige aanpassingen komen thuis. Maar daarover een volgende keer meer. Waar eerst (bij de benen en de viltstift) niet van de procedure afgeweken werd, kon dat nu gelukkig wel. En wat is het dan fijn om te weten dat er  met je meegedacht wordt. Dat de menselijke maat gehanteerd wordt. Daar ben ik ze oprecht dankbaar voor.

Drie dagen voor....

Ik ga nog even met jullie terug in de tijd want deze foto's wil ik toch ook met jullie delen. In eerste instantie had ik ze over het hoofd gezien in mijn foto mapje op de laptop maar ze zijn eigenlijk best grappig en vertellen ook over de procedures in een ziekenhuis en waarom daar soms niet vanaf geweken wordt. 


Drie dagen voor de operatie mocht ik voor de laatste keer naar het ziekenhuis komen. Er zouden nog wat vragen gesteld worden en wat laatste onderzoeken gedaan en dan was ik klaar voor de ingreep. Hierboven zie je een foto die ik nam toen ik zat te wachten tot het mijn beurt was. In het nieuwe ziekenhuis met de mooie vloer. De kleuren zijn prachtig.


Na verloop van tijd mocht ik naar binnen bij dokter Marc. Ik ben zijn achternaam vergeten. Hij stelde zich voor als zaalarts. Ik zou hem na de operatie weer zien. Het was zijn eerste werkdag en ik zijn eerste patiënt van die dag. Extra spannend voor hem. Gelukkig had hij al wel veel ervaring opgedaan in een ander ziekenhuis en moet ik dus eigenlijk zeggen dat het zijn eerste dag in MIJN ziekenhuis was. En ja, dan volg je de regels nog precies. De vragen waren snel beantwoord en het onderzoek verliep ook soepel. Hoewel het woord soepel vooral op hem van toepassing was want bij mij deed het flink pijn.


Toe hij de viltstift pakte was er niks aan de hand. Daarna volgde iets grappigs. Hij ging dus op mijn bovenbeen aangeven welke knie er geopereerd moest worden. Dat was om vergissingen te voorkomen. Maar eh... in mijn geval kan er toch geen sprake zijn van een vergissing, zei ik nog. Nee dat weet ik, maar ik zet het er toch op. Maar eh... zei ik weer....eh.... ik ga toch nog drie keer onder de douche. Denk je dan niet dat de viltstift er af gewassen is? Ja, waarschijnlijk wel, zei hij. Maar deed het toch. Grappig toch? Dat je weet dat wat je doet 2x onzin is en het toch doet omdat het nu eenmaal zo 'hoort'. Later hebben we er hartelijk om gelachen maar ja.... zo'n eerste dag hè, dat is toch spannend.


Op de dag van de operatie zelf moest ik me eerst melden bij de bloedafname want er moest kruisbloed geprikt worden. Bij het wachten op mijn beurt zag ik deze schildering op de muur. Mooi hè? Voor diegenen die het niet herkennen; DELFT. Daarna ging ik een etage omhoog en begon het avontuur. En van die viltstift was niks meer te zien ;-)

maandag 30 oktober 2017

Hoera, een eigen kamer...

Na een zeer onrustige nacht van vrijdag op zaterdag werd ik wakker met erg veel pijn. Ik ben normaliter gewend om op mijn buik of zijde te slapen maar dat lukte nu niet en noodgedwongen moest dat op de rug. Gecombineerd met de 'geluiden' en het 'licht' van mijn mede lotgenoten was slapen niet aan de orde. Meer een soort van licht sluimerslaapje zullen we het maar noemen. Toch kwam na het ontbijt de fysiotherapeut om te 'oefenen'. Kom je bed maar uit zei de vrolijkerd. We gaan een wandeling maken. Of eh... jij gaat wandelen op de gang en ik ga kijken of dat goed gaat.

 Gelukkig bleek dat een klein misverstand en was hij aan het verkeerde bed. Hij kwam voor mijn buurvrouw met de gedeeltelijke knie-prothese. Was het dan zo dat ik lekker mocht blijven luieren? Nou, echt niet. Fysiotherapeut Erik kwam bij mij aan het bed. Een ervaren man die wist wat hij deed. Eerst de rand van het bed. Toen voorzichtig staan en uiteindelijk mocht ik op The Jack. Het was alsof ik terug in de tijd ging. De brug waar ik als kind aan zwierde en zwaaide was nu een uitdaging van jewelste geworden. Heen en weer mocht ik. En toen dat ging mocht ik als beloning nog een keer. Het ging maar ik zag wel sterretjes. De foto is gemaakt door de buurvrouw met de halve knie. Zij was zo snel weer terug dat ze me op de kiek kon zetten. Lekker flatteus maar vooruit. Een dag na zo'n ingreep heb je nog niet veel te willen toch? Zie je de leuke hippe sokken die ik draag? Die kreeg ik van het ziekenhuis. Zij hielpen me met het uit bed komen. De noppen zijn antislip. Superhandig. De pleisters zijn hier net vervangen maar ik zie er toch al weer wat bloed op. 


Na de oefening op de brug die door de fysio the Jack genoemd werd mocht ik terug in bed en na een paar uur kwam een van de zusters stralend naar me toe en zei: je mag naar een kamer alleen. Dit gaat zo niet. Jij hebt het met die twee nieuwe knieën zoveel zwaarder dan de rest dat we een beetje geschoven hebben hier en daar en we jou even apart zetten. Ik moest er gewoon van huilen. Zo lief dat er rekening met je gehouden wordt en dat terwijl het zo druk is. Het was zo menselijk. Zo heel erg fijn. Het werd me niet in dank afgenomen door mijn medepatienten maar ja, dat was dan maar zo. Ik zou ze toch niet meer zien. Bovendien vonden ze me toch al vreemd omdat ik niet in geuren en kleuren wilde vertellen waar ik vandaan kwam, hoe mijn thuissituatie was en wat ik mankeerde. En dan die dichte gordijnen. Nee, het was maar beter dat ik verhuisde, haha. Nou dat was ik met ze eens.


Het was een verhuizing van niks. Alleen even oversteken. Maar wat een wereld van verschil. Hier kon de deur dicht en ik even slapen. Dezelfde zuster plakte een briefje op de deur met de tekst: niet storen mevr slaapt zolang de deur dicht is. Ach jongens, dat is me toch lief! Ik sliep anderhalf uur aan een stuk en voelde me zoveel beter. De deur ging weer open en na een poosje kwam de koffie en terwijl ik die dronk kwamen mijn zwager en schoonzusje (zusje van mijn man) Ze waren speciaal naar het ziekenhuis gekomen om even om het hoekje te kijken. Wat lief! Ze brachten een klein bloemetje mee omdat ze dachten dat ik alleen een nachtkastje zou hebben. Groot was hun verrassing toen ik een kamer bleek te hebben. Met een tafeltje!


De overburen kregen die dag een nieuwe kamergenoot. Een die nog meer geluid produceerde dan die twee bij elkaar en wat denk je? Ze kwamen allebei om de beurt klagen over de herrie. Nou ja, hoe vind je die? ;-) De fysio kwam die dag nog twee keer en die keren mocht ik mijn oefeningen in bed doen. Zeer pijnlijk allemaal maar wel voor de goede zaak. Hoe beter ik zou oefenen, hoe beter ik zou herstellen. En dus ploegde ik dapper door. Maar oh oh het viel me niet mee.


Vooral de nacht duurde weer eindeloos lang. Gelukkig lag ik nu op een kamer met uitzicht op de doorgaande weg. En omdat het weekend was kon ik wat naar buiten kijken en zien wat mensen zoal deden. Af en toe kwam de avond/nachtzuster langs en omdat het een rustige nacht was en ik toch wakker was maakten we een praatje. Dat soort gesprekjes, het persoonlijke is kenmerk van dit ziekenhuis. Ik heb er al veel van binnen gezien maar dit is toch wel een toppertje. De menselijke maat voert hier de boventoon en niet alle regels en procedures. En juist omdat zij de mens vooraan zetten, lopen de procedures veel gesmeerder. Ga maar na: als iemand zegt waarom je iets moet doen of waarom je een bepaalde pil moet slikken doe je dat gemakkelijker dan dat iemand het gewoon voor je neus zet toch? En zo was het met alles. Men ging er van uit dat je alles zelf zou doen, tenzij je geholpen wilde worden. Niet uit gemakzucht maar om de patiënt zichzelf te laten blijven voelen. Voor mij werkte dat perfect en ik weet zeker dat ik daar de eerste dagen profijt van heb gehad.

De day after...

De dag na de operatie. Vrijdag 22 september. Op de eerste foto zijn mijn 'oude' knieën nog te zien. Ik heb in het half uur wat restte tussen mijn aankomst in het ziekenhuis en de operatie (er was weinig tijd omdat ik vastzat in de ochtendspits) afscheid van ze genomen. En ze bedankt voor de mooie jaren die ik met ze had. Dat klinkt misschien sentimenteel maar ik had echt het gevoel dat ik dat wilde doen. Heel veel jaren hebben ze me overal gebracht waar ik wilde. De laatste jaren waren gruwelijk maar die zullen we snel vergeten. Ik heb ze een kusje gegeven en ze nog even over hun bolletje geaaid. Daarna kwam de zuster om me naar de operatiekamer te brengen. 


En hier ben ik dan terug op zaal. Met mooie roze voeten van de operatie. Grappig gezicht hè? Allebei de benen ingezwachteld tegen het vocht. Ik was als eerste terug van de operatie, hoewel die van mij toch het langst duurde. Uiteindelijk lagen we met vier personen op zaal. We lagen vanwege de drukte zelfs even met vijf personen op een kamer. Dat was voor die vijfde persoon echt niet fijn maar helaas moest het even. Zoals ik al eerder zei, ben ik ontzettend gevoelig voor geluiden en licht en precies dat brak me op. Niet iedereen reageert hetzelfde op een operatie als ik. Bij mij is het hoe erger hoe stiller. Ik heb dat altijd. Net of ik me als een soort egel oprol en pas weer uitrol als ik me beter voel. Bij groot verdriet of zorgen verdwijnen mijn woorden. Zo werkt het bij mij. Bij anderen is dat anders.

Sommigen kunnen de pijn volhouden door dat met iedereen te delen en het constant te ventileren. Ik had de pech dat er twee van dat soort (dat klinkt onaardig) mensen op zaal lagen. En kruislings aan de overkant met elkaar communiceerden. Het leek of ze een wedstrijdje met elkaar deden. Waren ze niet met elkaar aan het 'praten' dan ging de telefoon of belden ze zelf mensen op. Ja echt! Een had een nieuwe heup en de ander een halve knie. Aan de overkant lag een oude dame met een geopereerde schouder. Ze was wat dement en deed niet anders als hartverscheurend kreunen. Dat vond ik nog het ergst. Als je de weg al kwijt bent in je hoofd en je krijgt dit er dan bij, hoe moet dat dan toch voelen? Ik had zo met haar te doen. Helemaal toen een van de zusters vertelde dat een operatie aan de schouder het pijnlijkst van allemaal is. Lieve oude dame, ik denk nog zoveel aan u en ik hoop dat het beter met u gaat.


Het was die dag druk op de afdeling en de verpleging liep zichzelf voorbij. Nieuwe patiënten kwamen van de o.k. en moesten in de gaten gehouden worden. Oude patiënten mochten naar huis en oh wat kreeg ik een respect voor die meiden. Het was werkelijk te erg zo ze het voor hun kiezen kregen. Aan het eind van de dag kwam de chirurg nog even langs om te vertellen dat hij buitengewoon in zijn nopjes was over het verloop van de operatie. Het was nog meer uitdaging geweest om er wat moois van te maken dan hij vooraf gedacht had maar het was hem gelukt. Hij lachte nog net niet van tevredenheid maar je kon merken dat hij deze uitdagende operatie van harte aangegaan was. Hij vertrok meteen daarna naar een congres in Antwerpen en vroeg of hij over mij mocht vertellen. Ha! Ja hoor dat mocht ;-) Ik kom je nog vertellen maandag hoe het gegaan is, zei hij nog. En weg was hij.


Bij de opname en ook daarvoor bij de intake had ik al aangegeven dat ik, indien mogelijk, een eigen kamer zou willen. De kans zou klein zijn maar als ik het niet zou vragen zou het zeker niet gebeuren. Het lukte die dag nog niet en het werd een lange nacht. Vol geluiden als daar zijn: gekreun, gezucht, gesteun, gehuil, gejammer en geluiden afkomstig uit de darm ;-) Het grote licht werd om 10 uur uitgedaan maar meteen werden de twee lampen rond het bed aangeknipt en die bleven ook de hele nacht branden. Ik heb uiteindelijk de nachtzuster maar gevraagd of ze het gordijn rond het bed wilde sluiten en de dopjes opgezocht die ik in mijn oren deed. Zo was het nog een klein beetje uit te houden. Och toch.

Ja, dat was precies waar ik zo tegenop gezien had. Dat delen met anderen. Het was de eerste van veel situaties waarin ik verzeild zou raken. Grenzen werden verlegd en dit was de eerste van die vele grenzen en meteen ook een hele lastige. Maar zo gaat dat in een ziekenhuis. Privacy is moeilijk te handhaven. Het is wat het is en daar moet je het mee doen en dat deed ik die eerste nacht dan ook.

De operatie

In een kort berichtje liet ik jullie twee weken geleden weten hoe het met me was. Inmiddels zijn we al weer twee weken verder in de tijd en het voelt als of ik de blogdraad langzaamaan weer op kan pakken. Ik twijfelde heel lang hoe ik dat zou doen. Dat ik vroeg of laat weer zou gaan bloggen stond voor mij vast. Maar waarover en hoe dat was nog even de vraag. Ik besloot het te laten afhangen van de situatie. Van het hier en nu. Het zou zich vanzelf invullen. En dat gevoel was juist. Vandaag werd ik wakker en wist, diep van binnen, dat de woorden er weer waren. Vandaag zou ik de draad weer oppakken en gaan schrijven. 

Maar.... zou ik met jullie het hele proces van operatie en revalidatie willen delen? Zou dat niet vervelend zijn? Saai? Mijn wereldje is immers letterlijk heel klein geworden. Veel van jullie informeerden achter de schermen en reageerden hier op wat ik eerder schreef. Ik las dat en besloot het te doen, dat delen. Ik stapte in het diepe en hupsakee hier gaan we dan. 

Op de foto zien jullie me een half uur voor de operatie. Met mijn veel te korte haar want ik zou 8 weken niet naar de kapper gaan had ik me bedacht. Ach ja... Het is lastig selfies nemen. A omdat ik het nooit doe en B omdat ik niet goed door mijn bril kan kijken op die plek. C had ik al een pilletje op en zie er enigszins 'groggy' uit. Dikke toet van de prednison maar vol goede moed. Ik was er klaar voor. Deze foto stuurde ik naar thuis en de rest van de familie met de boodschap: maak je geen zorgen. Eindelijk gaat het gebeuren en ik zie er zó naar uit :-)


Hoe de operatie verliep schreef ik al gedeeltelijk in mijn bericht hiervoor. Na de operatie kwam ik op een zaal van vier personen terecht. Oei en daar had ik het meest tegenop gezien. Doordat ik hoog sensitief ben heb ik enorm veel 'last' van geluiden en licht. Alles komt hard en zonder filter binnen. En dat was te merken. Als eerste terug op zaal kon ik de ogen even dicht doen en wat bijkomen van de voorgaande uren. Maar al snel vulde zich de zaal met drie (en even zelfs vier) mede lotgenoten. Maar daarover later meer.

donderdag 12 oktober 2017

De dag waarop alles anders werd...

Precies drie weken geleden schreef ik hier voor het laatst. De dag voor de operatie. Op dit tijdstip, precies drie weken geleden lag ik op de operatietafel. Drie en een half uur lang. Ik ging het avontuur in vol vertrouwen aan. Met het idee dat eindelijk, EINDELIJK een eind zou komen aan de verschroeiende pijn waar ik al zoveel jaren mee moest dealen. De pijn die op het laatst mijn hele wezen en hoofd vulde. Door de jaren heen steeds erger geworden. Die pijn, daar zou door de operatie een einde aan komen. Ik zou twee nieuwe knieën krijgen. 



De operatie startte om 9 uur en eindigde drie en een half uur later. Om half twee was ik terug op zaal en om half drie stond ik en liep ik een paar stapjes. Wat een wonder! Wat een wonder. Een zaalgenote maakte een foto van me en als ik daar naar kijk, lopen me de tranen over de wangen. Zo fragiel, zo'n wit koppie, zo kwetsbaar tussen die twee grote stoere fysiotherapeuten... Daarmee was het revalidatieproces van start gegaan. Een proces wat naar verwachting een jaar gaat duren. Want niet alleen is er sprake van de operatie maar van herstel van alles wat door de jaren scheef vergroeid is. Alles maar dan ook alles moet vanaf niks opgebouwd worden. Vandaag drie weken geleden zette ik de eerste stapjes. De eersten van een lange lange weg. Maar ik ben vol goede hoop. En vooral ben ik dankbaar voor deze nieuwe kans.