Hoera, een eigen kamer...

Na een zeer onrustige nacht van vrijdag op zaterdag werd ik wakker met erg veel pijn. Ik ben normaliter gewend om op mijn buik of zijde te slapen maar dat lukte nu niet en noodgedwongen moest dat op de rug. Gecombineerd met de 'geluiden' en het 'licht' van mijn mede lotgenoten was slapen niet aan de orde. Meer een soort van licht sluimerslaapje zullen we het maar noemen. Toch kwam na het ontbijt de fysiotherapeut om te 'oefenen'. Kom je bed maar uit zei de vrolijkerd. We gaan een wandeling maken. Of eh... jij gaat wandelen op de gang en ik ga kijken of dat goed gaat.

 Gelukkig bleek dat een klein misverstand en was hij aan het verkeerde bed. Hij kwam voor mijn buurvrouw met de gedeeltelijke knie-prothese. Was het dan zo dat ik lekker mocht blijven luieren? Nou, echt niet. Fysiotherapeut Erik kwam bij mij aan het bed. Een ervaren man die wist wat hij deed. Eerst de rand van het bed. Toen voorzichtig staan en uiteindelijk mocht ik op The Jack. Het was alsof ik terug in de tijd ging. De brug waar ik als kind aan zwierde en zwaaide was nu een uitdaging van jewelste geworden. Heen en weer mocht ik. En toen dat ging mocht ik als beloning nog een keer. Het ging maar ik zag wel sterretjes. De foto is gemaakt door de buurvrouw met de halve knie. Zij was zo snel weer terug dat ze me op de kiek kon zetten. Lekker flatteus maar vooruit. Een dag na zo'n ingreep heb je nog niet veel te willen toch? Zie je de leuke hippe sokken die ik draag? Die kreeg ik van het ziekenhuis. Zij hielpen me met het uit bed komen. De noppen zijn antislip. Superhandig. De pleisters zijn hier net vervangen maar ik zie er toch al weer wat bloed op. 

Na de oefening op de brug die door de fysio the Jack genoemd werd mocht ik terug in bed en na een paar uur kwam een van de zusters stralend naar me toe en zei: je mag naar een kamer alleen. Dit gaat zo niet. Jij hebt het met die twee nieuwe knieën zoveel zwaarder dan de rest dat we een beetje geschoven hebben hier en daar en we jou even apart zetten. Ik moest er gewoon van huilen. Zo lief dat er rekening met je gehouden wordt en dat terwijl het zo druk is. Het was zo menselijk. Zo heel erg fijn. Het werd me niet in dank afgenomen door mijn medepatienten maar ja, dat was dan maar zo. Ik zou ze toch niet meer zien. Bovendien vonden ze me toch al vreemd omdat ik niet in geuren en kleuren wilde vertellen waar ik vandaan kwam, hoe mijn thuissituatie was en wat ik mankeerde. En dan die dichte gordijnen. Nee, het was maar beter dat ik verhuisde, haha. Nou dat was ik met ze eens.

Het was een verhuizing van niks. Alleen even oversteken. Maar wat een wereld van verschil. Hier kon de deur dicht en ik even slapen. Dezelfde zuster plakte een briefje op de deur met de tekst: niet storen mevr slaapt zolang de deur dicht is. Ach jongens, dat is me toch lief! Ik sliep anderhalf uur aan een stuk en voelde me zoveel beter. De deur ging weer open en na een poosje kwam de koffie en terwijl ik die dronk kwamen mijn zwager en schoonzusje (zusje van mijn man) Ze waren speciaal naar het ziekenhuis gekomen om even om het hoekje te kijken. Wat lief! Ze brachten een klein bloemetje mee omdat ze dachten dat ik alleen een nachtkastje zou hebben. Groot was hun verrassing toen ik een kamer bleek te hebben. Met een tafeltje!

De overburen kregen die dag een nieuwe kamergenoot. Een die nog meer geluid produceerde dan die twee bij elkaar en wat denk je? Ze kwamen allebei om de beurt klagen over de herrie. Nou ja, hoe vind je die? ;-) De fysio kwam die dag nog twee keer en die keren mocht ik mijn oefeningen in bed doen. Zeer pijnlijk allemaal maar wel voor de goede zaak. Hoe beter ik zou oefenen, hoe beter ik zou herstellen. En dus ploegde ik dapper door. Maar oh oh het viel me niet mee.

Vooral de nacht duurde weer eindeloos lang. Gelukkig lag ik nu op een kamer met uitzicht op de doorgaande weg. En omdat het weekend was kon ik wat naar buiten kijken en zien wat mensen zoal deden. Af en toe kwam de avond/nachtzuster langs en omdat het een rustige nacht was en ik toch wakker was maakten we een praatje. Dat soort gesprekjes, het persoonlijke is kenmerk van dit ziekenhuis. Ik heb er al veel van binnen gezien maar dit is toch wel een toppertje. De menselijke maat voert hier de boventoon en niet alle regels en procedures. En juist omdat zij de mens vooraan zetten, lopen de procedures veel gesmeerder. Ga maar na: als iemand zegt waarom je iets moet doen of waarom je een bepaalde pil moet slikken doe je dat gemakkelijker dan dat iemand het gewoon voor je neus zet toch? En zo was het met alles. Men ging er van uit dat je alles zelf zou doen, tenzij je geholpen wilde worden. Niet uit gemakzucht maar om de patiënt zichzelf te laten blijven voelen. Voor mij werkte dat perfect en ik weet zeker dat ik daar de eerste dagen profijt van heb gehad.