In een kort berichtje liet ik jullie twee weken geleden weten hoe het met me was. Inmiddels zijn we al weer twee weken verder in de tijd en het voelt als of ik de blogdraad langzaamaan weer op kan pakken. Ik twijfelde heel lang hoe ik dat zou doen. Dat ik vroeg of laat weer zou gaan bloggen stond voor mij vast. Maar waarover en hoe dat was nog even de vraag. Ik besloot het te laten afhangen van de situatie. Van het hier en nu. Het zou zich vanzelf invullen. En dat gevoel was juist. Vandaag werd ik wakker en wist, diep van binnen, dat de woorden er weer waren. Vandaag zou ik de draad weer oppakken en gaan schrijven.
Maar.... zou ik met jullie het hele proces van operatie en revalidatie willen delen? Zou dat niet vervelend zijn? Saai? Mijn wereldje is immers letterlijk heel klein geworden. Veel van jullie informeerden achter de schermen en reageerden hier op wat ik eerder schreef. Ik las dat en besloot het te doen, dat delen. Ik stapte in het diepe en hupsakee hier gaan we dan.
Op de foto zien jullie me een half uur voor de operatie. Met mijn veel te korte haar want ik zou 8 weken niet naar de kapper gaan had ik me bedacht. Ach ja... Het is lastig selfies nemen. A omdat ik het nooit doe en B omdat ik niet goed door mijn bril kan kijken op die plek. C had ik al een pilletje op en zie er enigszins 'groggy' uit. Dikke toet van de prednison maar vol goede moed. Ik was er klaar voor. Deze foto stuurde ik naar thuis en de rest van de familie met de boodschap: maak je geen zorgen. Eindelijk gaat het gebeuren en ik zie er zó naar uit :-)
Hoe de operatie verliep schreef ik al gedeeltelijk in mijn bericht hiervoor. Na de operatie kwam ik op een zaal van vier personen terecht. Oei en daar had ik het meest tegenop gezien. Doordat ik hoog sensitief ben heb ik enorm veel 'last' van geluiden en licht. Alles komt hard en zonder filter binnen. En dat was te merken. Als eerste terug op zaal kon ik de ogen even dicht doen en wat bijkomen van de voorgaande uren. Maar al snel vulde zich de zaal met drie (en even zelfs vier) mede lotgenoten. Maar daarover later meer.
Ik had je al gem8st en was bang dat je niet blog de omdat het niet goed ging. Gelukkig is dat niet zo. Fijn dat het zoveel beter gaat. Jammer dat je "last" hebt van je mede patiënten. Ik vond het indertijd juist wel fijn dat ik op een kaart, er van 4 lag. Dat gaf een beetje aanspraak, een beetje reuring. Want naar lezen of handwerken stond mijn hoofd echt niet. Ik hoop dat je inmiddels een eigen kamer hebt of zelfs alweer thuis bent. Hartelijke groeten Beerta
BeantwoordenVerwijderenJe bent er klaar voor!!
BeantwoordenVerwijderen