De day after...

De dag na de operatie. Vrijdag 22 september. Op de eerste foto zijn mijn 'oude' knieën nog te zien. Ik heb in het half uur wat restte tussen mijn aankomst in het ziekenhuis en de operatie (er was weinig tijd omdat ik vastzat in de ochtendspits) afscheid van ze genomen. En ze bedankt voor de mooie jaren die ik met ze had. Dat klinkt misschien sentimenteel maar ik had echt het gevoel dat ik dat wilde doen. Heel veel jaren hebben ze me overal gebracht waar ik wilde. De laatste jaren waren gruwelijk maar die zullen we snel vergeten. Ik heb ze een kusje gegeven en ze nog even over hun bolletje geaaid. Daarna kwam de zuster om me naar de operatiekamer te brengen. 

En hier ben ik dan terug op zaal. Met mooie roze voeten van de operatie. Grappig gezicht hè? Allebei de benen ingezwachteld tegen het vocht. Ik was als eerste terug van de operatie, hoewel die van mij toch het langst duurde. Uiteindelijk lagen we met vier personen op zaal. We lagen vanwege de drukte zelfs even met vijf personen op een kamer. Dat was voor die vijfde persoon echt niet fijn maar helaas moest het even. Zoals ik al eerder zei, ben ik ontzettend gevoelig voor geluiden en licht en precies dat brak me op. Niet iedereen reageert hetzelfde op een operatie als ik. Bij mij is het hoe erger hoe stiller. Ik heb dat altijd. Net of ik me als een soort egel oprol en pas weer uitrol als ik me beter voel. Bij groot verdriet of zorgen verdwijnen mijn woorden. Zo werkt het bij mij. Bij anderen is dat anders.

Sommigen kunnen de pijn volhouden door dat met iedereen te delen en het constant te ventileren. Ik had de pech dat er twee van dat soort (dat klinkt onaardig) mensen op zaal lagen. En kruislings aan de overkant met elkaar communiceerden. Het leek of ze een wedstrijdje met elkaar deden. Waren ze niet met elkaar aan het 'praten' dan ging de telefoon of belden ze zelf mensen op. Ja echt! Een had een nieuwe heup en de ander een halve knie. Aan de overkant lag een oude dame met een geopereerde schouder. Ze was wat dement en deed niet anders als hartverscheurend kreunen. Dat vond ik nog het ergst. Als je de weg al kwijt bent in je hoofd en je krijgt dit er dan bij, hoe moet dat dan toch voelen? Ik had zo met haar te doen. Helemaal toen een van de zusters vertelde dat een operatie aan de schouder het pijnlijkst van allemaal is. Lieve oude dame, ik denk nog zoveel aan u en ik hoop dat het beter met u gaat.

Het was die dag druk op de afdeling en de verpleging liep zichzelf voorbij. Nieuwe patiënten kwamen van de o.k. en moesten in de gaten gehouden worden. Oude patiënten mochten naar huis en oh wat kreeg ik een respect voor die meiden. Het was werkelijk te erg zo ze het voor hun kiezen kregen. Aan het eind van de dag kwam de chirurg nog even langs om te vertellen dat hij buitengewoon in zijn nopjes was over het verloop van de operatie. Het was nog meer uitdaging geweest om er wat moois van te maken dan hij vooraf gedacht had maar het was hem gelukt. Hij lachte nog net niet van tevredenheid maar je kon merken dat hij deze uitdagende operatie van harte aangegaan was. Hij vertrok meteen daarna naar een congres in Antwerpen en vroeg of hij over mij mocht vertellen. Ha! Ja hoor dat mocht ;-) Ik kom je nog vertellen maandag hoe het gegaan is, zei hij nog. En weg was hij.

Bij de opname en ook daarvoor bij de intake had ik al aangegeven dat ik, indien mogelijk, een eigen kamer zou willen. De kans zou klein zijn maar als ik het niet zou vragen zou het zeker niet gebeuren. Het lukte die dag nog niet en het werd een lange nacht. Vol geluiden als daar zijn: gekreun, gezucht, gesteun, gehuil, gejammer en geluiden afkomstig uit de darm ;-) Het grote licht werd om 10 uur uitgedaan maar meteen werden de twee lampen rond het bed aangeknipt en die bleven ook de hele nacht branden. Ik heb uiteindelijk de nachtzuster maar gevraagd of ze het gordijn rond het bed wilde sluiten en de dopjes opgezocht die ik in mijn oren deed. Zo was het nog een klein beetje uit te houden. Och toch.

Ja, dat was precies waar ik zo tegenop gezien had. Dat delen met anderen. Het was de eerste van veel situaties waarin ik verzeild zou raken. Grenzen werden verlegd en dit was de eerste van die vele grenzen en meteen ook een hele lastige. Maar zo gaat dat in een ziekenhuis. Privacy is moeilijk te handhaven. Het is wat het is en daar moet je het mee doen en dat deed ik die eerste nacht dan ook.