Eten in het ziekenhuis en wat problemen...

Na de operatie, nog op de uitslaapkamer, werd gevraagd of ik zin had in een ijsje. Nou, dat was nou niet het eerste waar ik aan dacht en bovendien lust ik geen ijs. Niet lusten is een groot woord, ik geef er gewoon niet om. De zuster vertelde me dat ik er misschien toch zin in zou hebben en om haar een plezier te doen koos ik voor een perenijsje. Het was gelukkig niet al te groot. Waar ik veel meer zin in had was een kop koffie. Maar helaas pindakaas, daar moest ik op wachten tot ik terug mocht naar de kamer. 

En oh, wat smaakte dat 'bakkie' lekker. Ik knapte er heel erg van op. In eten had ik gek genoeg geen zin en omdat ik als eerste terug was op zaal, deed ik nog snel mijn ogen dicht. De volgende maaltijd was de warme prak. Waar ik zin in had werd me gevraagd. Ik kon kiezen uit vijf menu's die er op papier lekker uitzagen maar waarvan ik op voorhand al twijfels had. Op een nuchtere maag een stampot rode kool met hachee eten leek me niet zo'n goed plan :-)))

Ik koos voor macaroni met gehakt, tomaat en courgette. En hoewel het er niet smakelijk uitzag was het dat wonder wel wel. Ik at de helft van het bord leeg. In de dagen daarna heb ik steeds smakelijk gegeten terwijl ik dat zeker niet verwacht had. Het ontbijt in de vroege ochtend vond ik vreselijk.
Koffie en thee (zien jullie in welke beker koffie en in welke thee zit) wat yoghurt, een cracker en een eitje. Gelukkig mocht ik er de hele ochtend over doen van de dames. Dat vond ik zo lief van ze. Ja, ik werd echt verwend daar.

Ik wil proberen het hele verslag wat in chronologische volgorde plaats te laten vinden. Daarom vertel ik er nu bij dat ik ben aangekomen bij maandag 25 september. De donderdag ervoor was ik geopereerd. Het was normaal gesproken tijd om naar huis te gaan. Maar ja, de procedure was er op afgestemd dat het zou gaan om mensen met 1 nieuwe knie en ik had er twee. Dat is wat lastiger en er was me al verteld dat het maatwerk zou worden. Fysiotherapeut Erik en zaalarts Marc zouden samen overleggen en dat deden ze. Uiteindelijk zou ik voor een paar dagen naar een andere afdeling gaan. Maar die was al overvol. Dat lukte dus niet. Voor een andere afdeling was ik te jong (ja dat kan ook nog) en ging ook niet door. Ik hoorde het woord verpleeghuis vallen en kreeg de kriebels. Het zou toch niet.....

Hoewel ik het erg goed had in het ziekenhuis, stikte ik van de heimwee en het enige wat ik wilde was naar huis. Maar dat kon niet. Maar ik kon ook niet blijven op de afdeling waar ik was. Uiteindelijk ben ik (na enig aandringen van mijn kant) toch naar huis gegaan. Maar pas de volgende dag want eerst moesten er de nodige aanpassingen komen thuis. Maar daarover een volgende keer meer. Waar eerst (bij de benen en de viltstift) niet van de procedure afgeweken werd, kon dat nu gelukkig wel. En wat is het dan fijn om te weten dat er  met je meegedacht wordt. Dat de menselijke maat gehanteerd wordt. Daar ben ik ze oprecht dankbaar voor.