Bloggen...

Altijd, ik heb het hier al vaak verteld, als ik een blogje schrijf, stel ik me voor dat ik even met jullie aan de keukentafel zit. Er staat een kop koffie/thee voor ons en een schaaltje zelfgebakken koekjes. We praten zo wat over wat ons bezighoudt. We laten elkaar wat foto's zien van dingen die we beleefd hebben of iets wat we gemaakt hebben of gedaan hebben of zo. Als ik op deze manier blog, gaat het schrijven vanzelf.

De ene keer wat makkelijker dan de andere maar meestal doe ik er maar een paar minuten over om te schrijven. Om onderwerpen zit ik niet verlegen en ik denk er ook niet vooraf over na want ik stel me jullie voor als vrienden/vriendinnen. Daar denk je ook niet bij na over wat je tegen ze wilt gaan zeggen. Het schrijven hier ontstijgt zelden het niveau babbeldebabbel. En dat is precies mijn bedoeling met dit blog. Ik maak de dingen niet mooier dan ze zijn en probeer te leven naar de regels van Ramses die ik bovenaan mijn blog heb staan. Ik zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder. Zeg maar een beetje zoals het leven is.

Hoewel ik me jullie voorstel bij mij aan de keukentafel is het schrijven zelf toch een ietwat abstract gebeuren. Ik zit hier achter de laptop, doe hem open en zie dan soms (meestal let ik er niet op) hoeveel mensen die berichtjes lezen. Daar schrik ik soms van. En het maakt ook best indruk. Vroegâh zou ik daar van mijn padje van geraakt zijn maar dat heb ik niet meer. Die onzekerheid is met de jaren gelukkig verdwenen. Sommigen van jullie ken ik uit het echte leven en sommigen alleen van de reacties hier of op een andere manier (via social media) Het is fijn om af en toe even van gedachten te wisselen.

Het wordt een heel ander verhaal als iemand je aanspreekt en vraagt of jij jij bent! En dan ook nog als je op je favoriete bankje aan de rivier zit. Ben jij Tineke? Het werd aarzelend gevraagd. Jazeker ben ik dat, antwoordde ik. Ik herken je van je blog. Nou, dat was me wat!! Ik schoof een stukje op en we maakten een praatje. Heel apart was dat. Je bent in het echt hetzelfde als op je blog, zei ze. Zo had ik me jou voorgesteld. En... ik reageer nooit maar geloof me dat ik uitkijk naar wat je schrijft. Na een klein half uut fietste ze weer verder en bleef ik alleen achter. Wat bijzonder om zomaar iemand te ontmoeten die ik helemaal niet kende maar die wel veel van mij wist.

Het voelde kwetsbaar maar tegelijkertijd vertrouwd want zij vertelde wat over zichzelf en wat ze in mij herkende. Het verlies van een hele dierbare vriend bijvoorbeeld. Het verlies van mijn hartenvriend krijgt maar moeilijk een plaatsje. Zelfs na al die jaren niet. Haar was hetzelfde overkomen. Het is net of dat plekje leegblijft in mijn hart, zei ze. Ik krijg het maar niet opgevuld. We herkenden het in elkaar. We keken elkaar aan en meteen daarna zei ze.... wat fijn dat jij de kleine rivier hebt en dit bankje. Ik woon in de drukke stad. Er is geen ontsnappen aan het geluid, daar. Lieve lieve lezeres van dit kleine blog... wat heb je me getroost. Ik vocht tegen mijn tranen op het moment dat jij me aansprak. Zo bescheiden en aarzelend.

Zonder dat je het wist heb jij mij getroost. Dank je daarvoor. We gingen ieder onze eigen weg en dat was goed. Zomaar even is ook goed. Ik moest er aan denken, aan die ontmoeting toen ik zojuist na een ochtendwandeling nog heel even spijbelde en op het bankje wat zat te mijmeren. We maakten kennis, deelden en herkenden en gingen daarna onze eigen weg. Als schepen die vanuit de Rotterdamse haven vertrokken, even met elkaar de Nieuwe Waterweg doorvaarden en daarna op zee aangekomen ieder een andere kant uitgingen. Het was goed. En het was fijn! Maar bovenal was het heel wonderlijk. Wonderlijk mooi!

Zomaar een maandagochtend...

Zomaar een maandagochtend in mei. In een gewoon dorp, weggestopt achter de kleine rivier. Een heel gewoon mens achter de laptop om aan jullie een berichtje te schrijven...

... Het raam staat open en ik hoor de vogels zingen dat het een lieve lust is. De meest mooie liedjes worden gezongen door meneer merel. Ik hoor de koekoek. Hij lijkt een beetje op hol geslagen. De mussen maken ruzie het gaat flink tekeer. De duiven koeren en maken elkaar het hof. De pup van de buren blaft naar een vlinder en ergens in de verte hoor ik een groene specht...

... Ik kijk naar buiten. In deze kamer heb ik drie grote ramen waar veel licht door naar binnen komt. De lucht is blauw, de wolken prachtig van vorm. De bomen staan in de zomerstand. Het lichte groen heeft plaats gemaakt voor het zomergroen. Het groenste groen. Ook de nieuwe koningslindes in onze tuin zijn weer een stuk groter dan vorig jaar. Ik kan ze nu goed zien vanachter mijn werktafel. Het grasveld is zaterdag gemaaid en ziet er weer strak en mooi uit...

...Behalve vogels hoor ik in de verte een grasmaaier. Ik hoor het hondje van de buren en de buren zelf. Heel zachtjes op de achtergrond praten ze met elkaar. Hier in dit lieflijke dorp zijn zelden harde geluiden waar te nemen. Meestal is het er stil. En vredig. Een dorp van een ansichtkaart van vroeger zei laatst een klant die in mijn winkeltje langskwam. Ze was verbaasd. Dat het nog bestaat!

Bomen mogen hier groeien, vogels mogen fluiten, gras mag gemaaid, koffie mag gedronken, er mag worden gesproken, honden mogen blaffen, mussen mogen ruziemaken, katten mogen in de zon liggen. Het mag en kan allemaal. Het werkt soms ook vervreemdend als je het vergelijkt met wat er om ons heen overal misgaat. De oorlogen, de honger, de belastingdienst ach, ik hoef het niet op te noemen, jullie weten het zelf ook wel.

...daarom ben ik elke dag weer dankbaar voor dit tegenwicht. En ik zou iedereen zo'n dorp gunnen. Waar je jezelf kunt zijn. Waar vriendelijkheid de boventoon voert, waar men elkaar helpt en op straat groet. Waar ja.. vul zelf maar in. Wat is het fijn, om na jarenlange ellende, hier te mogen zijn wie ik ben. Want dat is zo belangrijk. Niet een rol hoeven spelen, niet jezelf staande proberen te houden, niet tegen de stroom in te roeien, niet dingen tegen je zin hoeven doen om maar gevrijwaard te blijven van negativiteit en roddels. Misschien moest ik eerst door die periode in mijn leven heen om nu zo extra dankbaar te zijn voor hoe het nu is. Zomaar een maandagochtend...

De dorpsapp...

Het is maar een heel klein dorp (we halen de 1000 inwoners bij lange na niet) maar er gebeurt van alles. Omdat wij weggestopt achter de kerk wonen en niet in direct contact staan met de hoofdstraat is het altijd handig om op de dorpsapp te lezen wat er gaande is. Meestal stelt dat niet veel voor maar soms ook is er serieus wat aan de hand.

Zo kreeg de pastorie een paar maanden geleden nieuwe bewoners. Ze zijn nog volop bezig met het opknappen daarvan als er buiten een harde wind opsteekt. De plannen vliegen werkelijk in het rond en de regen komt naar binnen met lekkage tot gevolg. Het is een hoog huis, dus je zet er ook niet zomaar even een ladder tegenaan en de dakzetter die zou komen, komt niet opdagen. Help! Wie helpt ons! Het kwam met hulp van de bewoner van de andere pastorie gelukkig weer goed. Hij had een zeer degelijke driedelige ladder voor ze.

Dat de mensen hier niet te beroerd zijn elkaar een handje te helpen is waar over ik al eerder vertelde. Zo was deze kano losgegaan van zijn aanlegsteiger en gaan zwerven door de kleine rivier. Iemand trok hem op de kant en zei dat op de app. De eigenaar meldde zich binnen 4 minuten. De kano bleek al een aardige reis gemaakt te hebben.

Je kon bij de supermarkt in het dorp verderop sparen voor een boodschappenpakket. Ik weet niet precies bij welk bedrag (ik geloof 10 euro) je een zegeltje kreeg maar als je een kaart vol had kon je hem inleveren en kreeg je een boodschappenpakket en nog een leuk pakket ook. Wij deden er ook aan mee maar hadden best nog wat zegels over. Er waren meer mensen die ook zegels over hadden en het plan ontstond om al die dingen te verzamelen tot volle kaarten en de dozen daarna te schenken aan de voedselbank. Zo gezegd zo gedaan! Uiteindelijk werden 25 dozen gedoneerd. De medewerkers van de voedselbank waren er superblij mee. Ik scroll even wat door de berichten en zie dat er weer een fruitboomsnoeicursus gegeven wordt voor nieuwe inwoners. De plaatselijke masseur is blij dat alle coronamaatregelen zijn weggevallen en geeft grote korting aan dorpsgenoten omdat ze weer aan de slag kunnen op de normale manier.

Ach en dan het terugkerend thema van dit dorp. De losgebroken/weggelopen honden. Echt met zeer grote regelmaat komt dat bericht langs op de app. Nu deze mooierd weer. Het bleek een logé. Hij had een gaatje in het hek gevonden en was er vandoor gegaan. De oppasfamilie meldde zich en woef was snel weer terug op het logeeradres.

Iemand zocht voor een feestje een Bossche sjaal. Er kwamen genoeg aanbieders langs om een heel dorp te voorzien van warme sjaals. Nu is dit dorp niet heel ver van 's- Hertogenbosch maar toch... Post werd verkeerd bezorgd en weer opgehaald. Te klein geworden hockeyschoenen gratis weggegeven en nog veel veel meer. Meestal klein leed maar toch belangrijk voor degene die het aanging. Tot zover. Als jullie het leuk vinden zal ik weer wat berichtjes verzamelen. Laat maar horen of het je wat lijkt. Dagdag!

Nog even..

Vanmorgen vroeg was ik wat door mijn foto's aan het bladeren toen ik er een drietal tegenkwam die ik jullie niet wil onthouden. Maar eerst een collage die ik maakte in mijn plakboek. Het kwam allemaal als vanzelf bij elkaar. Met sommige kleuren heb ik dat. Roze is een van de kleuren die me op de een of andere manier goed ligt.

Maar de foto's die ik jullie eigenlijk tóch nog even wil laten zien, zijn die van de sneeuw in de tuin. Het was de eerste keer dat ik live in mijn eigen tuin zag dat er sneeuw op bloesem lag. Heel bijzonder was dat en toch wel even waard om te delen, dacht ik.

Hier zie je het wat beter. De bloesem komt van een hele oude pruimenboom hier in de tuin. Op de achtergrond zie je de muur die we delen met de kerk. Voor die muur hebben we een border met schaduwplanten gemaakt en daar weer een paar meter voor staat deze pruimenboom. Het zijn opal pruimen. Ik maakte er al eens sap van. En omdat ik de pruimen pas plukte toen ze helemaal rijp waren werd het sap lekker zoet. Jummie! De sneeuw heeft geen invloed op de vruchtvorming gehad. Inmiddels zien we ontelbaar veel hele kleine pruimpjes in wording.

Een paar dagen later zag ik in een van de bakken met zaaisel ineens iets ieniemienie groens opkomen. En laat ik nou werkelijk geen idee hebben wat het is. Nee, echt niet. Ik zaaide best veel maar deed niet overal een stokje met het zaadzakje in. Niet zo slim van mij. Het is dus spannend wat er uiteindelijk uit zal komen. Ach, ik laat het gewoon komen. We zien het wel. Neem het zoals het komt. Ik schreef er eerder over.

En omdat we toch in de tuin bezig waren met een toertje, eindig ik deze blogpost met twee groene pagina's in mijn plakboek/glue book. Volgende keer meer nieuws van de dorpsapp. Tot dan! Dagdag!

Het leven zoals het komt...

Het leven nemen zoals het komt, is iets wat ik echt heb moeten leren. Eigenlijk beheers ik die kunst nog steeds niet helemaal maar ik doe mijn best. Maar laat ik bij het begin beginnen. En wel bij de bloemen die ik van een van de buurvrouwen kreeg. Ze stonden twee en een halve week te stralen en steeds als ik er langs liep, werd ik er heel gelukkig van. Ranonkels zijn mijn favoriet maar dat vertelde ik volgens mij al eens eerder hier.

Mijn middelste kind houdt er net als ik van om een beleving cadeau te geven. Dingen hebben we immers meer dan genoeg. Dit jaar had hij een high tea gereserveerd (nog voor mijn verjaardag in maart)op het landgoed Mariënwaerdt hier vlakbij. Op de foto zie je de tweede ronde. Het eten viel niet mee of tegen maar het gezelschap van zoon zonder anderen erbij was onbetaalbaar. Ongestoord samen kletsen, luisteren naar elkaars verhalen....ja, het was een gouden middag. Wel hadden we allebei het gevoel dat we een beetje aan het spijbelen waren zo midden in de week, maar zeiden we tegen elkaar.... af en toe mag dat. Moet dat zelfs! Het kan nu weer of nog (het is maar net hoe je het ziet) en we nemen het leven zoals het komt en genieten er met volle teugen van.

En dat deden we ook de dag erna. De schilder kwam en de mooie hoogwerker werd recht voor de deur gereden. Maarrrr, jullie zien het al aan het plaatje, het was geen weer om buiten te schilderen. De schilder werd er zelfs een beetje kriegelig van. Nou nou, dat is me ook wat moois, zei hij. Op de dag dat ik wil beginnen met het buitenwerk krijg ik dit weer. Op een beschut plekje begon hij wat te schuren maar al snel vertrok hij. Ik kom terug als het wat beter is. En dat deed hij. Een volle anderhalve week later ging het dan echt van start.

Die sneeuw gaf wel een mooi plaatje zo vanuit de hal naar buiten kijkend. Een mooi wit laagje poedersneeuw, de nog kale border, de kale bomen. Ik genoot nog even van de rust in de tuin. Het is zo fijn om te leven in een land met seizoenen.

Als het buitenwerk niet gaat, zoek je binnen iets om je op uit te leven. Er is altijd wel iets wat gedaan kan worden. Zo haakte ik deze rozen. Het patroon is ergens hier op het blog terug te vinden. De meeste restjes wol zijn nu wel opgehaakt. De kransen staan in de winkel te wachten op een nieuw huis. We nemen het leven zoals het komt en bewegen mee met de seizoenen. De laatste jaren in het Westland was ik dat seizoensgevoel verloren. Daar in de kassen groeide alles zoveel eerder. Tulpen in december, zonnebloemen aan het begin van de vakantie en groenten het hele jaar door. Dit ligt me beter.

Steeds denk ik weer aan hoe fijn het is om hier te wonen als ik dat vergelijk met de drukte in de randstad. Maar soms, zo af en toe, mis ik de geur van de zee. Die hele speciale geur. Maar ach, hier zijn ook zoveel heerlijke geuren. Zoals die van vers gebakken brood van de buren en vers gemaaid gras van mijn eigen grasveld. In mijn (ik denk) volgend blog weer eens wat leuks van de dorpsapp. Er is inmiddels een kleine verzameling leuks! Tot dan. Dagdag!

De boomgaard...

Vroegûh, als kind, wilde ik boerin worden. Dol op dieren en de natuur en koeien... ik was verliefd op alle koeien met hun prachtige ogen. Maar helaas, het feest ging niet door. Mijn oma deed nog zo haar best om me aan haar buurjongen (een oudste boerenzoon) te koppelen maar hij zag me niet staan. Wat een verdriet. Uiteindelijk werd het een jongen van de Boerenleenbank. Dichterbij de boerderij kwam ik niet. Ik greeg er geen spijt van hoor, we zijn nog steeds bij elkaar. Maar toch... het bleef kriebelen. Als ik nu langs landgoed Mariënwaerdt kom en ik zie de Lakenvelders (koeien) grazen, moet ik gewoon even stil blijven staan. Natuurlijk waren er altijd veel dieren in mijn leven maar de plannen werden bijgesteld een veeboerin werd ik niet. Kon ik dan misschien geen mini fruitboerin worden? Hmm, dat was eigenlijk best een goed idee. Ware het niet dat ik nooit in een huis woonde waar de tuin groot genoeg was. Wel altijd grote huizen maar nooit grote tuinen.

Tot we hier in het mooie dorp neerstreken. Inmiddels had ik de nodige mankementen aan het lijf en in het hoofd overleefd en ge-eindigd met minder energie dan destijds was ik genoodzaakt de plannen wat bij te stellen. Het moest allemaal wat bescheidener aangepakt worden. Ik keek eens om me heen en zag een mooi stukje gras waar eingenlijk niks mee gedaan werd. Als ik daar nou eens wat fruitbomen?struiken neer kon zetten? Zou dat niet een heel mooi idee zijn? Ik overlegde met de man. Hij vond het prima zolang hij het gras maar zonder al te veel hindernissen kon blijven maaien. Daarna overleg met de buurman. Hij heeft jaren ervaring met fruit. Zou het kunnen op die plek, vroeg ik hem. Ik denk het wel, was zijn antwoord. Daarna overlegde ik met de hovenier. Wat denk jij er van vroeg ik hem. Volgens mij kan dat wel hoor. Gewoon proberen.

Zijn mannen gingen aan de slag en maakten een mooi stukje grond vrij. De palen werden geslagen en de draden gespannen. De man kwam uit zijn kantoor naar beneden en keek het allemaal eens aan. Ambitieus!! was wat hij zei. Je bent wel ambitieus. Waarom meteen zoveel? Ik wist het eigenlijk ook niet maar ach. De buurman kwam een kijkje nemen en moest lachen. Jij houdt niet van half werk dame. Nee, zei ik.... als je het doet, dan maar meteen goed. De mannen van de hovenier kozen de praktische kant. Ach, elke dag even een rondje maken om te plukken, dat valt best mee. Toch moest ik die avond wel even terugdenken aan wat zij zeiden. Is het een mannendingetje om tegen te houden en bezwaren te zien? Of was ik echt te ambitieus? Afijn, het was nu te laat en tijd voor stap twee.

Stap twee was dat de planten gekocht moesten worden. De buurman wist een adresje waar ze me konden helpen. We reden naar zijn 'geheime' adres ergens diep in de Betuwe. Daar waar de kwekers van goed fruit wonen. Een alleraardigste jongeman hielp me orde aan te brengen in mijn gedachtegang. De buurman, die bij me zou blijven, was allang uit het zicht verdwenen. Op zoek naar iets leuk voor zijn eigen tuin (lees: een appel of perenboom die hij nog niet heeft in zijn boomgaard) De jongeman temperde mijn enthousiasme en uiteindelijk kwamen we tot een mooi pakket. De achterste rij en het dichtst bj de kerk bestaat uit twee soorten frambozen. De voorste rij bij het pad is voor de helft met bramen (met doornen) en de andere helft blauwe bessen, rode bessen en kruisbessen. Die laatste doen me aan vroeger denken en in mijn herinnering worden ze steeds lekkerder. Ik heb ze in geen jaren gegeten. Met mijn allerliefste hartenvriend van vroeger aten we handenvol. Zoete herinneringen aan een prachtige jeugd komen nu boven. Terug naar nu!

Nadat de buurman teruggevonden was, reden we tevreden naar huis. Hij had ook wat leuk spul gevonden. Halverwege huis dronken we koffie en keken we elkaar tevreden aan. Wat een goede besteding van de ochtend. We proostten met ons koffiekopje. Het echte werk begon toen pas. Dat wist ik toen nog niet, maar hij al wel, haha. Het kostte wat energie maar toen stond aan het eind van de middag de grond vol met armetierige sprietjes. Veel te weinig dacht ik toen. Veel en veel te weinig. Het komt goed, zei de man. Het komt goed, zei de buurman, het komt goed zei ook de hovenier. En dat kwam het ook. Regelmatig liep ik met mijn gieter vol regenwater naar mijn Boomgaard en oh wat was ik trots. In de herfst van mijn leven was ik toch zomaar ineens een beetje boerin geworden. Fruitboerin welliswaar maar toch...

..Niet alle takken hebben wortel gevat. Vooral degenen links op de foto hebben het moeilijk maar meer dan 80% is aangeslagen. Er kwam bloesem en heel voorzichtig komt er vruchtvorming. Zo stoer. De kleine jongen heeft me al beloofd te helpen met de pluk. Hij kan me alleen niet verzekeren dat er ook niet heel veel opgegeten gaat worden. Zó schattig! Mijn hele familie spaart potjes en flessen voor me. Ze staan te glimmen en blinken in de kelder tot ze gevuld gaan worden met jam. Wat een feestje zal dat zijn. Het is nog lang niet zover maar het begin is gemaakt. Een lang gekoesterde wens is in vervulling gegaan.

Lente en zo meer...

Zo, langzaamaan ben ik aan het inhalen met het schrijven op het blog hier. Het was even een afweging of ik niet gewoon een stuk over zou slaan en dan 'live' te gaan schrijven maar nee, het is veel te leuk om alles nog een keer te beleven via het zien van de foto's en het vertellen erover. Zo maakte ik deze collage in zwart wit. Ik weet niet of dat wel eens eerder verteld heb hier, maar ik maak deze collages in de extra boeken die je bij Flow magazine krijgt. Je vindt ze momenteel in alle kringloopwinkels. Veel mensen weten niet wat ze er mee moeten en geven ze weg. Laatst kreeg ik nog een stapeltje van mijn zusje. Hier, neem jij ze maar, zei ze. Ik weet niet wat ik er mee kan en het zijn er zo veel. Ik weet dat jij ze goed kan gebruiken en dat is zo. Voor mij is het een prettig formaat om in te werken en dat doe ik ook met grote regelmaat zoals jullie weten.

Natuurlijk zit ik niet de hele dag te plakken en knippen maar maak ik ook nogal eens een wandelingetje. En oh oh, wat een feestje is dat in deze tijd van het jaar. De lente is echt begonnen en de bloesem bloeit uitbundig. Nog maar even geleden was dit nog een kale boom en kijk nu toch eens. Mooi hè? Je zal er maar langs mogen lopen. Geluksvogel dat ik ben. Aan het eind links op de foto zie je een paar bankjes staan. Daar kunnen vermoeide wandelaars of fietsers genieten van het uitzicht. Geloof me.... er wordt gretig gebruik van gemaakt.

Zullen we de bloesem eens van dichterbij bekijken? Niet een superscherpe foto want ik kon niet dichterbij komen en mijn telefoontje is ook al op leeftijd maar toch... Is niet elke bloem een klein schilderijtje? Als ik toch eens kon schilderen... helaas helaas verf en ik gaan niet goed samen. Zie je ook de bast van de boom? Het lijkt wel een beetje op de huid van een olifant, vind je niet?

Weer een paar collages. We hoppen van de hak op de tak in dit blogje. Ik weet niet wat het is maar met geel werken ligt me niet goed. Het is altijd worstelen en rommelen en zelden worden de collages zoals ik wil. Ik geef daar niks om hoor. Het leven zelf is ook niet elke dag hetzelfde. Gelukkig is geel wel een vrolijke kleur.

En dan de laatste foto alweer.... maar wat mij betreft wel de leukste om te laten zien. Want tadaaaaa! De geulen zijn gegraven, de palen geslagen, de draden getrokken. De boomgaard is klaar om ingeplant te worden. Rechts staan ze in de beschutting van de kerk. In de zomer geeft deze muur nog tot in de avond warmte af. Links is het grint van de oprit naar ons huis. De heg is hier nog bruin, maar inmiddels uitbundig groen. Linksbovenaan de foto kun je nog net de mooie honderd jaar oude leilinden van de buren zien. Nu inmiddels ook weer vol in het blad. Ze zijn prachtig en passen bij de oude Betuwse boerderij waar zij in wonen.

Twee keer elf meter fruit. Wat. Een. Feestje zal dat straks zijn. En wat een werk om alles te plukken en verwerken ( zeggen de man, de buurman en mijn vader dan) Ik heb er zo heel veel zin in.. Dit was net voor het weekend gerealiseerd. De maandag daarna ben ik naar een kweker gegaan om planten te kopen. Daarover in een volgend blog wat meer. Tot dan! Dagdag!

Wensen worden vervuld...

We schrijven eind maart. Ik maak een wandeling over de dijk. Het is aan het einde van de middag en ik ben alleen thuis. De man eet vanavond ergens anders en ik heb de tijd aan mezelf. Wat wordt alles al weer mooi groen en wat is het toch fijn om hier te wandelen. En kijk de magnoliaboom toch eens... Het liedje van Danny Vera popt op in mijn hoofd en omdat ik toch alleen ben hier, neurie ik wat voor me uit. Het doet me denken aan de coronatijd die achter ons ligt. Maar ook doet het me denken aan de begrafenis van de 22 jarige jongen uit Rosmalen die door een meisje van 17 jaar doodgestoken is. De jongen ligt hier op de kleine begraafplaats in het dorp begraven. Naast zijn opa waar hij zoveel van hield en die hier in het dorp woonde. Tijdens het moment bij het graf werd dit lied gespeeld. Ik zie zijn hoogzwangere vriendin en zijn moeder nog staan. Zo verloren en Zo jong...

Twee dagen later gaat een wens in vervulling. Ik krijg een boomgaardje voor mijn verjaardag! Geen sieraden, parfum of diner. Nee, ik wil een rijtje bomen. De hovenier heeft twee stroken uitgegraven. Ieder elf meter lang en 50 cm breed. Ik herinner me nog het moment dat ik de foto nam. Puur geluk was dat. Ik wilde dit al zo graag en zo lang en nu kwam mijn wens uit. Een echte boomgaard. Welliswaar met fruit, maar toch!

Weer twee dagen later kwam de schilder. We hadden ons erg op zijn komst verheugd want het was hoognodig het huis een likje verf te geven. Ladders werden uitgeladen, grote rubberen matten neergelegd en wel precies voor de ingang van mijn winkeltje. Tot slot werd er een hoogwerker uitgeladen. Daarna verdween de schilder weer. Maarrrr, met de belofte dat hij volgende week terug zou komen. Hoera!

Weer twee dagen later was ik jarig en kon ik dat weer als vanouds vieren. We hielden het desondanks nog bescheiden, zo net na corona, maar iedereen die me lief was, was er. Mijn oude vadertje, broertje en zusje met hun partners, de kinderen, de kleintjes. Het was zó fijn om voor iedereen te zorgen en ze te verwennen. De bloemen stonden overal. Zelfs in de hal. Deze bloemen (mijn lievelings) kreeg ik van de buurvrouw. De hal ziet er hier gezellig uit. Lekker vol. Ik heb namelijk twee piano's op dit moment. Een staat er in de hal en de andere in de woonkamer. Ach ja... De ranonkels waren trouwens heel vers, want ze stonden wel twee weken te shinen.

Jongste zoon stuurde filmpjes van de kleintjes waarop ze voor me zongen. Zelf had hij een mooie wens waar ik van moest huilen en aan het eind van de dag, beeldbelden we nog even samen. Even een moeder zoon momentje. Hij blijft toch mijn kleintje hè ;-) Ja, het was een fijne dag waar ik met genoegen op terugkijk. Fijn dat alles weer normaal begon te worden. En zó dankbaar dat we er allemaal nog zijn.

Natuurlijk maakte ik ook nog wat collages in mijn plakboek. Jullie hebben inmiddels vaak genoeg gelezen hoe fijn ik dat vind om te doen. Dit keer waande ik mezelf als het meisje met de feesthoed en de vlinder op de linkerbladzijde. Met dit blog ben ik aan het einde gekomen van de maand maart. We slaan de bladzijden om en beginnen volgende keer aan de maand april. Langzaam maar zeker vind ik mijn ritme van schrijven weer een beetje terug! Dagdag!

Toen en nu...

Zo langzaamaan komen de man en ik in een fase van ons leven dat we meer achter ons hebben aan geschiedenis dan dat er voor ons in het verschiet ligt. Dat is de constatering van een feit. Niet meer en niet minder. Het is ook een leeftijd waarop alle dingen die nu gebeuren, al eens eerder gebeurd zijn. Oorlogen, de dalende koopkracht, de regering, eigenlijk is het een herhaling van wat eerder was. Misschien in een ietwat andere vorm, maar toch... We hebben weinig van sommige situaties geleerd want blijven keer op keer dezelfde fouten maken. (We is ook wij in dit geval) Aan de andere kant is er op deze leeftijd de geruststelling dat je weet dat het uiteindelijk allemaal weer goed komt. Misschien niet op de manier zoals jij het graag gezien had, maar net wat anders en ook goed.

Ik moest daar wat over nadenken toen ik de rietdekkers bezig zag. Er zijn hier redelijk wat huizen met rieten daken en de rietdekker wordt hier nogal eens gesignaleerd. Nog steeds gebruiken zij vrijwel dezelfde gereedschappen als de generaties voor hen. Hun ambacht is door de jaren heen niet veel veranderd. We gebruiken ze nu een steiger in plaats van een ladder. Toen was het bijna als nu. Wat is het trouwens mooi om te zien hoe ze zo'n mooie strakke rand maken op het dak. Echt een serieus ambacht. En wat mooi dat het nog steeds stand houdt in de tijd van nu.

Ik maakte een plakwerkje. Zoals veel vrouwen en mannen dat generaties lang voor mij ook deden. Papiertjes uitknippen, sorteren en vastplakken. Precies als toen. Ooit heette dat decoupage. Er werden kasten mee versierd of boeken. De lijm werd gemaakt van beenderen. Nu gebruik ik een lijmstift en plak ik in een boekje. Maar nog steeds is het principe hetzelfde. Toen en nu.

Nadenken over dingen is wat zo fijn is aan dit plakken. Zouden de mensen toen hetzelfde nagedacht hebben over dingen tijdens het knippen en sorteren? Ook toen waren er oorlogen, tegenvallende oogsten, perioden van droogte en overvloedige regen. Ook toen waren er mensen die ontevreden waren over hen die boven ze gesteld waren, net als nu.

Over vroeger gesproken: mijn broertje stuurde me deze foto. Hij was hem tegengekomen in een boekje. Is dat niet je schoonmoeder vroeg hij. Ze was het inderdaad. Het tweede meisje van links. Ze hangt half op haar fiets. De foto is genomen in het tweede jaar van de oorlog. En ook nog wel door een Duitse soldaat. Ze mocht geen afdruk hebben van de foto van haar moeder en was daar jarenlang boos over. Uiteindelijk kwam de foto toch in het boekje terecht. Later in de tijd, bleek dat allebei haar broers verstopt zaten op de boerderij in de buurt. Ze moesten naar Duitsland om te werken maar doken onder. Haar moeder bracht krantjes van het verzet rond (in de kinderwagen waar haar babyzusje in lag) en haar vader was actief in het verzet. Logisch dat de moeder geen enkel contact met de Duitsers duldde. Ook al was het voor een onschuldige foto. Wist zij veel. Ze was een jong meisje en pas aan het einde van de oorlog werd het wat duidelijker voor haar. In de tijd dat er rijen en rijen hongerige mensen kwamen uit de grote stad en zij iedereen eten probeerden te geven. De fiets waarop ze leunt heeft ze altijd gehouden. En er heel veel kilometers op gefietst. Tot het echt niet meer ging. De fiets van toen ging mee naar de tijd van nu en staat in de schuur bij een van haar kleinkinderen.

Het is rustgevend om in deze hectische tijd te wonen in dit vredige dorp. Waar de jaargetijden het ritme bepalen. De bomen worden gesnoeid in de winter, de grond geploegd en dan is het wachten op de lente. De bloesem komt aan de bomen, de grond ingezaaid en dan kan alles weer gaan groeien en na een zomer vol zon kan er geoogst worden. Zoals het toen ging, is het gebleven. Er was een oorlog, het werd vrede. Er waren misoogsten, maar ook goede jaren. Zo zal het altijd gaan. En dat is fijn om te weten als de paniek weer toeslaat. Als we niet meer weten welke kant het op moet. Veel mensen mopperen over het ouder worden. Ik zie het als een verrijking. De rust van de levenservaring geeft dat we moed hebben om het vol te houden.

Alles komt bij elkaar...

Alles in dit blogje heeft verband met elkaar. We moeten er wel even voor terug in de tijd. En wel naar 17 maart j.l. Toen vond een van de bezoekers ,van de speeltuin hier in het dorp,een kist met geld. Welliswaar een heel klein kistje maar toch... Het bericht werd gedeeld op de dorpsapp en de gedachte was dat de eigenaar snel gevonden zou zijn. Maar nee, niemand meldde zich. Tenminste niet in het openbaar. Ik zal voor de zekerheid de vindster daar nog eens naar vragen maar ik heb er nooit meer van gehoord. Het leek er al een poosje te liggen. Het geld en het doosje zelf zijn behoorlijk verweerd (noem je dat zo?)

De vondst van het geldkistje speelde zich ongeveer af rond de tijd dat de ooievaars op zoek waren naar een geschikt nest. Het lijkt tussen de bomen te staan maar dat is niet het geval. Het staat open en bloot in het midden van een stuk weiland. De bomen die je op de foto ziet, zijn wat meer naar de weg en staan inmiddels vol in het blad. De vindster van het geldkistje woont op een paar meter afstand van het nest. Zaterdag zag ik de ooievaar nog rondcirkelen. Ik denk op zoek naar eten. Het blijft een prachtig gezicht hoe ze gebruik maken van de thermiek. De foto is tijdens een avondwandeling gemaakt. Vandaar de blauwe kleur.

Het nest was nog niet helemaal af en er werd dankbaar gebruik gemaakt van het riet dat gebruikt werd voor het maken van een nieuw dak op een van de huizen aan de rivier. Het waaide nogal en het losse riet waaide ook richting de rivier. En daar weten de ooievaars de weg. Ik zag een van hen met vier of vijf van die lange sprieten in de bek opstijgen. Het was indrukwekkend. Zo helpen de ooievaars ook een beetje met opruimen. Het dak is inmiddels af en heel mooi geworden.

Een paar dagen voor zaterdag 19 maart kwam er een oproep op de app of er wat mensen wilden helpen met het klaarmaken van het terrein aan het begin van het dorp. Er moest een waterleiding aangelegd, gas en wifi want in de week daarna zouden 5 stacaravans geplaatst worden. 20 vrouwen en kinderen kwamen hier wonen. Gevlucht voor de oorlog in Oekraïne. Het was geen enkel probleem om gastgezinnen te vinden voor de eerste opvang hier in het dorp. De meesten in een gastenverblijf, maar ook mensen die gezinnen in huis opgevangen hebben. Daar zijn de caravans voor. Het terrein was snel gevonden. Een mooi plekje tussen de bloeiende fruitbomen. De mannen (en 1 vrouw) ook. Ik heb ze maar een beetje onherkenbaar gemaakt want ja... Inmiddels staan de caravans er. De kinderen gaan naar de dorpsschool en ik heb het gevoel dat de dames en 1 heer hier altijd gewoond hebben. Waar een klein dorp groot in kan zijn. Het gaat hier allemaal zo soepel. Het geld om de stacaravans aan te kopen komt uit de dorps-pot. Daar betaalt iedereen een vrijwillig bedrag aan en worden dit soort dingen van gedaan. Misschien is de inhoud van de geldkist ook wel gedoneerd. Wie weet! Een van de andere ooievaarsnesten waar door de vogels uit gekozen kon worden,staat trouwens ook op ditzelfde terrein. Misschien dat de vogels daarom kozen voor het andere nest. Meer rust voor hun aankomende kleintjes.

Terwijl de mannen bezig waren met het klaarmaken van het terrein werd er nog een oproep gedaan op de app. Of er nog mensen waren die wat verhuisdozen over hadden? Nou, die had ik. Ik bracht ze naar het dorpshuis en daar trof ik onderstaande situatie aan. Heel veel rekken vol met kleren. Daar hadden de Oekrainers de dag ervoor kunnen shoppen. Alles hing op soort en kleur. Wat fijn om als je niks hebt, zo weer wat te kunnen kiezen en je weer een beetje mens te voelen. Er waren paskamers, er was een speelhoek, er waren cadeaubonnen om nieuw ondergoed en toiletartikelen te kunnen kopen. Koffie natuurlijk en lekkere appeltaart. Er werden contacten gelegd maar ook veel gehuild en geknuffeld. Want wat een toestand. Sommigen hadden al zoveel meegemaakt. En wat een overgang zal het voor ze geweest zijn. Van de horror naar dit lieve kleine dorp met de welkomsbloesem.

Ik bracht dozen en er werd me meteen gevraagd of ik mee wilde helpen met opvouwen van de kleding die overgebleven was. Dit was om kwart voor twaalf en ze waren om tien uur al begonnen met vouwen. Kun je nagaan hoeveel er nog was. Natuurlijk hielp ik mee en na een paar uur was alles weg. En dat was maar goed ook, want de fanfare had de tafels nodig om bladmuziek uit te zoeken voor aankomende optredens. Een paar van de vouwdames schoven ook daar aan maar ik vond het welletjes. Na een paar uur jassen vouwen kon ik mijn armen niet meer omhoog tillen. Laat staan die zware bladmuziek optillen, haha. Nee, grapje. Het dorpshuis is niet groot maar je staat er versteld van hoe multifunctioneel het is en hoeveel activiteiten er plaatsvinden. De ooievaars, de vluchtelingen, het riet, het geld, het dorp, de mensen met hun grote hart... op de een of andere manier paste het allemaal in dit blogje. Waarvan akte! Ik ga de was ophangen. Dagdag!