Alles komt bij elkaar...

Alles in dit blogje heeft verband met elkaar. We moeten er wel even voor terug in de tijd. En wel naar 17 maart j.l. Toen vond een van de bezoekers ,van de speeltuin hier in het dorp,een kist met geld. Welliswaar een heel klein kistje maar toch... Het bericht werd gedeeld op de dorpsapp en de gedachte was dat de eigenaar snel gevonden zou zijn. Maar nee, niemand meldde zich. Tenminste niet in het openbaar. Ik zal voor de zekerheid de vindster daar nog eens naar vragen maar ik heb er nooit meer van gehoord. Het leek er al een poosje te liggen. Het geld en het doosje zelf zijn behoorlijk verweerd (noem je dat zo?)

De vondst van het geldkistje speelde zich ongeveer af rond de tijd dat de ooievaars op zoek waren naar een geschikt nest. Het lijkt tussen de bomen te staan maar dat is niet het geval. Het staat open en bloot in het midden van een stuk weiland. De bomen die je op de foto ziet, zijn wat meer naar de weg en staan inmiddels vol in het blad. De vindster van het geldkistje woont op een paar meter afstand van het nest. Zaterdag zag ik de ooievaar nog rondcirkelen. Ik denk op zoek naar eten. Het blijft een prachtig gezicht hoe ze gebruik maken van de thermiek. De foto is tijdens een avondwandeling gemaakt. Vandaar de blauwe kleur.

Het nest was nog niet helemaal af en er werd dankbaar gebruik gemaakt van het riet dat gebruikt werd voor het maken van een nieuw dak op een van de huizen aan de rivier. Het waaide nogal en het losse riet waaide ook richting de rivier. En daar weten de ooievaars de weg. Ik zag een van hen met vier of vijf van die lange sprieten in de bek opstijgen. Het was indrukwekkend. Zo helpen de ooievaars ook een beetje met opruimen. Het dak is inmiddels af en heel mooi geworden.

Een paar dagen voor zaterdag 19 maart kwam er een oproep op de app of er wat mensen wilden helpen met het klaarmaken van het terrein aan het begin van het dorp. Er moest een waterleiding aangelegd, gas en wifi want in de week daarna zouden 5 stacaravans geplaatst worden. 20 vrouwen en kinderen kwamen hier wonen. Gevlucht voor de oorlog in Oekraïne. Het was geen enkel probleem om gastgezinnen te vinden voor de eerste opvang hier in het dorp. De meesten in een gastenverblijf, maar ook mensen die gezinnen in huis opgevangen hebben. Daar zijn de caravans voor. Het terrein was snel gevonden. Een mooi plekje tussen de bloeiende fruitbomen. De mannen (en 1 vrouw) ook. Ik heb ze maar een beetje onherkenbaar gemaakt want ja... Inmiddels staan de caravans er. De kinderen gaan naar de dorpsschool en ik heb het gevoel dat de dames en 1 heer hier altijd gewoond hebben. Waar een klein dorp groot in kan zijn. Het gaat hier allemaal zo soepel. Het geld om de stacaravans aan te kopen komt uit de dorps-pot. Daar betaalt iedereen een vrijwillig bedrag aan en worden dit soort dingen van gedaan. Misschien is de inhoud van de geldkist ook wel gedoneerd. Wie weet! Een van de andere ooievaarsnesten waar door de vogels uit gekozen kon worden,staat trouwens ook op ditzelfde terrein. Misschien dat de vogels daarom kozen voor het andere nest. Meer rust voor hun aankomende kleintjes.

Terwijl de mannen bezig waren met het klaarmaken van het terrein werd er nog een oproep gedaan op de app. Of er nog mensen waren die wat verhuisdozen over hadden? Nou, die had ik. Ik bracht ze naar het dorpshuis en daar trof ik onderstaande situatie aan. Heel veel rekken vol met kleren. Daar hadden de Oekrainers de dag ervoor kunnen shoppen. Alles hing op soort en kleur. Wat fijn om als je niks hebt, zo weer wat te kunnen kiezen en je weer een beetje mens te voelen. Er waren paskamers, er was een speelhoek, er waren cadeaubonnen om nieuw ondergoed en toiletartikelen te kunnen kopen. Koffie natuurlijk en lekkere appeltaart. Er werden contacten gelegd maar ook veel gehuild en geknuffeld. Want wat een toestand. Sommigen hadden al zoveel meegemaakt. En wat een overgang zal het voor ze geweest zijn. Van de horror naar dit lieve kleine dorp met de welkomsbloesem.

Ik bracht dozen en er werd me meteen gevraagd of ik mee wilde helpen met opvouwen van de kleding die overgebleven was. Dit was om kwart voor twaalf en ze waren om tien uur al begonnen met vouwen. Kun je nagaan hoeveel er nog was. Natuurlijk hielp ik mee en na een paar uur was alles weg. En dat was maar goed ook, want de fanfare had de tafels nodig om bladmuziek uit te zoeken voor aankomende optredens. Een paar van de vouwdames schoven ook daar aan maar ik vond het welletjes. Na een paar uur jassen vouwen kon ik mijn armen niet meer omhoog tillen. Laat staan die zware bladmuziek optillen, haha. Nee, grapje. Het dorpshuis is niet groot maar je staat er versteld van hoe multifunctioneel het is en hoeveel activiteiten er plaatsvinden. De ooievaars, de vluchtelingen, het riet, het geld, het dorp, de mensen met hun grote hart... op de een of andere manier paste het allemaal in dit blogje. Waarvan akte! Ik ga de was ophangen. Dagdag!