Het leven zoals het komt...

Het leven nemen zoals het komt, is iets wat ik echt heb moeten leren. Eigenlijk beheers ik die kunst nog steeds niet helemaal maar ik doe mijn best. Maar laat ik bij het begin beginnen. En wel bij de bloemen die ik van een van de buurvrouwen kreeg. Ze stonden twee en een halve week te stralen en steeds als ik er langs liep, werd ik er heel gelukkig van. Ranonkels zijn mijn favoriet maar dat vertelde ik volgens mij al eens eerder hier.

Mijn middelste kind houdt er net als ik van om een beleving cadeau te geven. Dingen hebben we immers meer dan genoeg. Dit jaar had hij een high tea gereserveerd (nog voor mijn verjaardag in maart)op het landgoed Mariënwaerdt hier vlakbij. Op de foto zie je de tweede ronde. Het eten viel niet mee of tegen maar het gezelschap van zoon zonder anderen erbij was onbetaalbaar. Ongestoord samen kletsen, luisteren naar elkaars verhalen....ja, het was een gouden middag. Wel hadden we allebei het gevoel dat we een beetje aan het spijbelen waren zo midden in de week, maar zeiden we tegen elkaar.... af en toe mag dat. Moet dat zelfs! Het kan nu weer of nog (het is maar net hoe je het ziet) en we nemen het leven zoals het komt en genieten er met volle teugen van.

En dat deden we ook de dag erna. De schilder kwam en de mooie hoogwerker werd recht voor de deur gereden. Maarrrr, jullie zien het al aan het plaatje, het was geen weer om buiten te schilderen. De schilder werd er zelfs een beetje kriegelig van. Nou nou, dat is me ook wat moois, zei hij. Op de dag dat ik wil beginnen met het buitenwerk krijg ik dit weer. Op een beschut plekje begon hij wat te schuren maar al snel vertrok hij. Ik kom terug als het wat beter is. En dat deed hij. Een volle anderhalve week later ging het dan echt van start.

Die sneeuw gaf wel een mooi plaatje zo vanuit de hal naar buiten kijkend. Een mooi wit laagje poedersneeuw, de nog kale border, de kale bomen. Ik genoot nog even van de rust in de tuin. Het is zo fijn om te leven in een land met seizoenen.

Als het buitenwerk niet gaat, zoek je binnen iets om je op uit te leven. Er is altijd wel iets wat gedaan kan worden. Zo haakte ik deze rozen. Het patroon is ergens hier op het blog terug te vinden. De meeste restjes wol zijn nu wel opgehaakt. De kransen staan in de winkel te wachten op een nieuw huis. We nemen het leven zoals het komt en bewegen mee met de seizoenen. De laatste jaren in het Westland was ik dat seizoensgevoel verloren. Daar in de kassen groeide alles zoveel eerder. Tulpen in december, zonnebloemen aan het begin van de vakantie en groenten het hele jaar door. Dit ligt me beter.

Steeds denk ik weer aan hoe fijn het is om hier te wonen als ik dat vergelijk met de drukte in de randstad. Maar soms, zo af en toe, mis ik de geur van de zee. Die hele speciale geur. Maar ach, hier zijn ook zoveel heerlijke geuren. Zoals die van vers gebakken brood van de buren en vers gemaaid gras van mijn eigen grasveld. In mijn (ik denk) volgend blog weer eens wat leuks van de dorpsapp. Er is inmiddels een kleine verzameling leuks! Tot dan. Dagdag!