Wensen worden vervuld...

We schrijven eind maart. Ik maak een wandeling over de dijk. Het is aan het einde van de middag en ik ben alleen thuis. De man eet vanavond ergens anders en ik heb de tijd aan mezelf. Wat wordt alles al weer mooi groen en wat is het toch fijn om hier te wandelen. En kijk de magnoliaboom toch eens... Het liedje van Danny Vera popt op in mijn hoofd en omdat ik toch alleen ben hier, neurie ik wat voor me uit. Het doet me denken aan de coronatijd die achter ons ligt. Maar ook doet het me denken aan de begrafenis van de 22 jarige jongen uit Rosmalen die door een meisje van 17 jaar doodgestoken is. De jongen ligt hier op de kleine begraafplaats in het dorp begraven. Naast zijn opa waar hij zoveel van hield en die hier in het dorp woonde. Tijdens het moment bij het graf werd dit lied gespeeld. Ik zie zijn hoogzwangere vriendin en zijn moeder nog staan. Zo verloren en Zo jong...

Twee dagen later gaat een wens in vervulling. Ik krijg een boomgaardje voor mijn verjaardag! Geen sieraden, parfum of diner. Nee, ik wil een rijtje bomen. De hovenier heeft twee stroken uitgegraven. Ieder elf meter lang en 50 cm breed. Ik herinner me nog het moment dat ik de foto nam. Puur geluk was dat. Ik wilde dit al zo graag en zo lang en nu kwam mijn wens uit. Een echte boomgaard. Welliswaar met fruit, maar toch!

Weer twee dagen later kwam de schilder. We hadden ons erg op zijn komst verheugd want het was hoognodig het huis een likje verf te geven. Ladders werden uitgeladen, grote rubberen matten neergelegd en wel precies voor de ingang van mijn winkeltje. Tot slot werd er een hoogwerker uitgeladen. Daarna verdween de schilder weer. Maarrrr, met de belofte dat hij volgende week terug zou komen. Hoera!

Weer twee dagen later was ik jarig en kon ik dat weer als vanouds vieren. We hielden het desondanks nog bescheiden, zo net na corona, maar iedereen die me lief was, was er. Mijn oude vadertje, broertje en zusje met hun partners, de kinderen, de kleintjes. Het was zó fijn om voor iedereen te zorgen en ze te verwennen. De bloemen stonden overal. Zelfs in de hal. Deze bloemen (mijn lievelings) kreeg ik van de buurvrouw. De hal ziet er hier gezellig uit. Lekker vol. Ik heb namelijk twee piano's op dit moment. Een staat er in de hal en de andere in de woonkamer. Ach ja... De ranonkels waren trouwens heel vers, want ze stonden wel twee weken te shinen.

Jongste zoon stuurde filmpjes van de kleintjes waarop ze voor me zongen. Zelf had hij een mooie wens waar ik van moest huilen en aan het eind van de dag, beeldbelden we nog even samen. Even een moeder zoon momentje. Hij blijft toch mijn kleintje hè ;-) Ja, het was een fijne dag waar ik met genoegen op terugkijk. Fijn dat alles weer normaal begon te worden. En zó dankbaar dat we er allemaal nog zijn.

Natuurlijk maakte ik ook nog wat collages in mijn plakboek. Jullie hebben inmiddels vaak genoeg gelezen hoe fijn ik dat vind om te doen. Dit keer waande ik mezelf als het meisje met de feesthoed en de vlinder op de linkerbladzijde. Met dit blog ben ik aan het einde gekomen van de maand maart. We slaan de bladzijden om en beginnen volgende keer aan de maand april. Langzaam maar zeker vind ik mijn ritme van schrijven weer een beetje terug! Dagdag!