Achter de schermen en zo meer...

Op zondagmiddag om zes uur is er een serie over een Engels echtpaar op tv. Zij kochten een aantal jaren geleden een kasteel op het Franse platteland. Ze verbouwen het kasteel nu stukje bij beetje en het wordt werkelijk prachtig. Aan het begin van elke uitzending zie je dezelfde beelden. Een daarvan is dat de eigenaresse een enorme hoeveelheid viezigheid opveegt en iets zegt in de trant van.... achter elk mooi plaatje schuilt de realiteit... Nu verbouw ik geen kasteel maar probeer ik wel het winkeltje zo leuk mogelijk te vullen. Het moet schoon zijn en leuk gepresenteerd met origineel spul. Dat lukt lang niet altijd natuurlijk maar ik doe er wel mijn best op. Wat daaraan vooraf gaat zien de mensen nooit en dat is maar goed ook. Meestal liggen de tafels in mijn werkkamer voller dan vol met projecten in allerlei stadia van klaar/niet klaar/bijna klaar. Ik schrik er soms zelf van. Maar blijkbaar heb ik deze (georganiseerde) chaos nodig om tot iets te komen. Deze foto maakte ik op 18 februari. Ik had het afwisselend koud en weer wat warmer. Op het moment van fotograferen was het wat warmer waarschijnlijk want mijn sjaal ligt op een hoopje op tafel zie ik. De stok (eigenlijk voor de zonwering) staat klaar want ik doe in de winter de rolgordijnen helemaal omhoog om zoveel mogelijk licht te vangen. Ik kan er dan zonder die stok niet meer bij. De ramen zijn hoger dan ik lang ben. Zie je het rood bruine houten stoeltje staan? Het is al heel oud maar zit nog heerlijk. De zitting is helemaal versleten en ik leg er steeds een nieuw lapje op. Dat kan makkelijk want de zitting is los. Kennen jullie het tv programma trouwens? Het is best aardig om naar te kijken.

Op de foto boven is het nog volop winter maar twee dagen na het nemen van deze foto, viel deze uitnodiging in de digitale brievenbus. Hoe leuk is dat? Of ik mee wilde doen met een kraampje? Jazeker wilde ik dat? Ik hoefde niet ver want we wonen achter dit kerkje. Op de foto zie je de voorkant. Wij zien de achterkant. Die is mooier. Meer glas-in-lood ramen en meer rust. Over de fair later meer.

Soms heb ik een aanloopje nodig om tot iets te komen. De vingers en geest moeten dan wat soepeler worden. De creatieve sappen moeten gaan stromen. Wat ik in zo'n geval dan doe is wat plakken in mijn plakboek. Of beter gezegd glue book. Dat klinkt toch net wat beter. Plaatjes knip ik tussen de bedrijven door uit en liggen op kleur gesorteerd in een bakje te wachten. Alleen een lijmstift en wat washi tape is dan nog nodig om het af te maken.

De bedoeling is om er niet al te veel bij na te denken maar het gewoon te laten gebeuren. Het zijn soms wonderlijke uitkomsten. Erg bont of juist helemaal alsof ik er heel goed over nagedacht heb en eindeloos aan gewerkt heb. Dat noem ik een 'geluks' dag. De ene kleur ligt me ook beter als de andere moet ik bekennen. Maar al bij al is het leuk om te doen.

Hier plakte ik wat plaatjes die uit een boek komen wat ik ooit in de kringloopwinkel vond. Het stond vol met dit soort foto's. En nu pas zie ik dat het er redelijk samenhangend uitziet omdat er op de meeste foto's meerdere personen staan afgebeeld. Daar denk ik op het moment van plakken dus niet aan. Juist niet. Ik probeer alleen de kleur wat te laten passen. Na deze opwarmers ga ik aan de slag met het echte werk. En dat ga ik nu ook want er wacht een hele stapel strijkgoed op me. Ik had wat kabouters besteld maar helaas.... Tot de volgende keer! Dagdag!