Toen en nu...

Zo langzaamaan komen de man en ik in een fase van ons leven dat we meer achter ons hebben aan geschiedenis dan dat er voor ons in het verschiet ligt. Dat is de constatering van een feit. Niet meer en niet minder. Het is ook een leeftijd waarop alle dingen die nu gebeuren, al eens eerder gebeurd zijn. Oorlogen, de dalende koopkracht, de regering, eigenlijk is het een herhaling van wat eerder was. Misschien in een ietwat andere vorm, maar toch... We hebben weinig van sommige situaties geleerd want blijven keer op keer dezelfde fouten maken. (We is ook wij in dit geval) Aan de andere kant is er op deze leeftijd de geruststelling dat je weet dat het uiteindelijk allemaal weer goed komt. Misschien niet op de manier zoals jij het graag gezien had, maar net wat anders en ook goed.

Ik moest daar wat over nadenken toen ik de rietdekkers bezig zag. Er zijn hier redelijk wat huizen met rieten daken en de rietdekker wordt hier nogal eens gesignaleerd. Nog steeds gebruiken zij vrijwel dezelfde gereedschappen als de generaties voor hen. Hun ambacht is door de jaren heen niet veel veranderd. We gebruiken ze nu een steiger in plaats van een ladder. Toen was het bijna als nu. Wat is het trouwens mooi om te zien hoe ze zo'n mooie strakke rand maken op het dak. Echt een serieus ambacht. En wat mooi dat het nog steeds stand houdt in de tijd van nu.

Ik maakte een plakwerkje. Zoals veel vrouwen en mannen dat generaties lang voor mij ook deden. Papiertjes uitknippen, sorteren en vastplakken. Precies als toen. Ooit heette dat decoupage. Er werden kasten mee versierd of boeken. De lijm werd gemaakt van beenderen. Nu gebruik ik een lijmstift en plak ik in een boekje. Maar nog steeds is het principe hetzelfde. Toen en nu.

Nadenken over dingen is wat zo fijn is aan dit plakken. Zouden de mensen toen hetzelfde nagedacht hebben over dingen tijdens het knippen en sorteren? Ook toen waren er oorlogen, tegenvallende oogsten, perioden van droogte en overvloedige regen. Ook toen waren er mensen die ontevreden waren over hen die boven ze gesteld waren, net als nu.

Over vroeger gesproken: mijn broertje stuurde me deze foto. Hij was hem tegengekomen in een boekje. Is dat niet je schoonmoeder vroeg hij. Ze was het inderdaad. Het tweede meisje van links. Ze hangt half op haar fiets. De foto is genomen in het tweede jaar van de oorlog. En ook nog wel door een Duitse soldaat. Ze mocht geen afdruk hebben van de foto van haar moeder en was daar jarenlang boos over. Uiteindelijk kwam de foto toch in het boekje terecht. Later in de tijd, bleek dat allebei haar broers verstopt zaten op de boerderij in de buurt. Ze moesten naar Duitsland om te werken maar doken onder. Haar moeder bracht krantjes van het verzet rond (in de kinderwagen waar haar babyzusje in lag) en haar vader was actief in het verzet. Logisch dat de moeder geen enkel contact met de Duitsers duldde. Ook al was het voor een onschuldige foto. Wist zij veel. Ze was een jong meisje en pas aan het einde van de oorlog werd het wat duidelijker voor haar. In de tijd dat er rijen en rijen hongerige mensen kwamen uit de grote stad en zij iedereen eten probeerden te geven. De fiets waarop ze leunt heeft ze altijd gehouden. En er heel veel kilometers op gefietst. Tot het echt niet meer ging. De fiets van toen ging mee naar de tijd van nu en staat in de schuur bij een van haar kleinkinderen.

Het is rustgevend om in deze hectische tijd te wonen in dit vredige dorp. Waar de jaargetijden het ritme bepalen. De bomen worden gesnoeid in de winter, de grond geploegd en dan is het wachten op de lente. De bloesem komt aan de bomen, de grond ingezaaid en dan kan alles weer gaan groeien en na een zomer vol zon kan er geoogst worden. Zoals het toen ging, is het gebleven. Er was een oorlog, het werd vrede. Er waren misoogsten, maar ook goede jaren. Zo zal het altijd gaan. En dat is fijn om te weten als de paniek weer toeslaat. Als we niet meer weten welke kant het op moet. Veel mensen mopperen over het ouder worden. Ik zie het als een verrijking. De rust van de levenservaring geeft dat we moed hebben om het vol te houden.