Zomaar een maandagochtend...

Zomaar een maandagochtend in mei. In een gewoon dorp, weggestopt achter de kleine rivier. Een heel gewoon mens achter de laptop om aan jullie een berichtje te schrijven...

... Het raam staat open en ik hoor de vogels zingen dat het een lieve lust is. De meest mooie liedjes worden gezongen door meneer merel. Ik hoor de koekoek. Hij lijkt een beetje op hol geslagen. De mussen maken ruzie het gaat flink tekeer. De duiven koeren en maken elkaar het hof. De pup van de buren blaft naar een vlinder en ergens in de verte hoor ik een groene specht...

... Ik kijk naar buiten. In deze kamer heb ik drie grote ramen waar veel licht door naar binnen komt. De lucht is blauw, de wolken prachtig van vorm. De bomen staan in de zomerstand. Het lichte groen heeft plaats gemaakt voor het zomergroen. Het groenste groen. Ook de nieuwe koningslindes in onze tuin zijn weer een stuk groter dan vorig jaar. Ik kan ze nu goed zien vanachter mijn werktafel. Het grasveld is zaterdag gemaaid en ziet er weer strak en mooi uit...

...Behalve vogels hoor ik in de verte een grasmaaier. Ik hoor het hondje van de buren en de buren zelf. Heel zachtjes op de achtergrond praten ze met elkaar. Hier in dit lieflijke dorp zijn zelden harde geluiden waar te nemen. Meestal is het er stil. En vredig. Een dorp van een ansichtkaart van vroeger zei laatst een klant die in mijn winkeltje langskwam. Ze was verbaasd. Dat het nog bestaat!

Bomen mogen hier groeien, vogels mogen fluiten, gras mag gemaaid, koffie mag gedronken, er mag worden gesproken, honden mogen blaffen, mussen mogen ruziemaken, katten mogen in de zon liggen. Het mag en kan allemaal. Het werkt soms ook vervreemdend als je het vergelijkt met wat er om ons heen overal misgaat. De oorlogen, de honger, de belastingdienst ach, ik hoef het niet op te noemen, jullie weten het zelf ook wel.

...daarom ben ik elke dag weer dankbaar voor dit tegenwicht. En ik zou iedereen zo'n dorp gunnen. Waar je jezelf kunt zijn. Waar vriendelijkheid de boventoon voert, waar men elkaar helpt en op straat groet. Waar ja.. vul zelf maar in. Wat is het fijn, om na jarenlange ellende, hier te mogen zijn wie ik ben. Want dat is zo belangrijk. Niet een rol hoeven spelen, niet jezelf staande proberen te houden, niet tegen de stroom in te roeien, niet dingen tegen je zin hoeven doen om maar gevrijwaard te blijven van negativiteit en roddels. Misschien moest ik eerst door die periode in mijn leven heen om nu zo extra dankbaar te zijn voor hoe het nu is. Zomaar een maandagochtend...