Bloggen...

Altijd, ik heb het hier al vaak verteld, als ik een blogje schrijf, stel ik me voor dat ik even met jullie aan de keukentafel zit. Er staat een kop koffie/thee voor ons en een schaaltje zelfgebakken koekjes. We praten zo wat over wat ons bezighoudt. We laten elkaar wat foto's zien van dingen die we beleefd hebben of iets wat we gemaakt hebben of gedaan hebben of zo. Als ik op deze manier blog, gaat het schrijven vanzelf.

De ene keer wat makkelijker dan de andere maar meestal doe ik er maar een paar minuten over om te schrijven. Om onderwerpen zit ik niet verlegen en ik denk er ook niet vooraf over na want ik stel me jullie voor als vrienden/vriendinnen. Daar denk je ook niet bij na over wat je tegen ze wilt gaan zeggen. Het schrijven hier ontstijgt zelden het niveau babbeldebabbel. En dat is precies mijn bedoeling met dit blog. Ik maak de dingen niet mooier dan ze zijn en probeer te leven naar de regels van Ramses die ik bovenaan mijn blog heb staan. Ik zing, vecht, huil, bid, lach, werk en bewonder. Zeg maar een beetje zoals het leven is.

Hoewel ik me jullie voorstel bij mij aan de keukentafel is het schrijven zelf toch een ietwat abstract gebeuren. Ik zit hier achter de laptop, doe hem open en zie dan soms (meestal let ik er niet op) hoeveel mensen die berichtjes lezen. Daar schrik ik soms van. En het maakt ook best indruk. Vroegâh zou ik daar van mijn padje van geraakt zijn maar dat heb ik niet meer. Die onzekerheid is met de jaren gelukkig verdwenen. Sommigen van jullie ken ik uit het echte leven en sommigen alleen van de reacties hier of op een andere manier (via social media) Het is fijn om af en toe even van gedachten te wisselen.

Het wordt een heel ander verhaal als iemand je aanspreekt en vraagt of jij jij bent! En dan ook nog als je op je favoriete bankje aan de rivier zit. Ben jij Tineke? Het werd aarzelend gevraagd. Jazeker ben ik dat, antwoordde ik. Ik herken je van je blog. Nou, dat was me wat!! Ik schoof een stukje op en we maakten een praatje. Heel apart was dat. Je bent in het echt hetzelfde als op je blog, zei ze. Zo had ik me jou voorgesteld. En... ik reageer nooit maar geloof me dat ik uitkijk naar wat je schrijft. Na een klein half uut fietste ze weer verder en bleef ik alleen achter. Wat bijzonder om zomaar iemand te ontmoeten die ik helemaal niet kende maar die wel veel van mij wist.

Het voelde kwetsbaar maar tegelijkertijd vertrouwd want zij vertelde wat over zichzelf en wat ze in mij herkende. Het verlies van een hele dierbare vriend bijvoorbeeld. Het verlies van mijn hartenvriend krijgt maar moeilijk een plaatsje. Zelfs na al die jaren niet. Haar was hetzelfde overkomen. Het is net of dat plekje leegblijft in mijn hart, zei ze. Ik krijg het maar niet opgevuld. We herkenden het in elkaar. We keken elkaar aan en meteen daarna zei ze.... wat fijn dat jij de kleine rivier hebt en dit bankje. Ik woon in de drukke stad. Er is geen ontsnappen aan het geluid, daar. Lieve lieve lezeres van dit kleine blog... wat heb je me getroost. Ik vocht tegen mijn tranen op het moment dat jij me aansprak. Zo bescheiden en aarzelend.

Zonder dat je het wist heb jij mij getroost. Dank je daarvoor. We gingen ieder onze eigen weg en dat was goed. Zomaar even is ook goed. Ik moest er aan denken, aan die ontmoeting toen ik zojuist na een ochtendwandeling nog heel even spijbelde en op het bankje wat zat te mijmeren. We maakten kennis, deelden en herkenden en gingen daarna onze eigen weg. Als schepen die vanuit de Rotterdamse haven vertrokken, even met elkaar de Nieuwe Waterweg doorvaarden en daarna op zee aangekomen ieder een andere kant uitgingen. Het was goed. En het was fijn! Maar bovenal was het heel wonderlijk. Wonderlijk mooi!