Inspiratie...

Elizabeth, schreef als reactie op mijn vorig blogje, wat over inspiratie. Ik dacht daar nog eens over na terwijl ik de badkamer schoonmaakte. Ja, dat moet ook regelmatig gebeuren en zeker na logeerpartijen van de kleine dametjes. Die hebben hele lange haren en afijn... Inspiratie dus. Waar haal ik mijn inspiratie om dingen te maken vandaan? Dat kan zo verschillend zijn. Eigenlijk staan die antennes de hele dag onbewust aan bij mij. Als ik een wandeling maak en deze bloemetjes zie in de heg waar ik op dat moment langsloop...

... Als ik stof uitzoek voor een nieuwe jurk. Nu eens niet in zwart/wit maar in blauw. Het hele dorp zal er over spreken, haha want je kunt mij uittekenen in zwart/witte jurken. Altijd hetzelfde model. Het is mijn uniform roep ik altijd. Nu een keer blauw... Ik heb nu al voorpret!..

...ik maak een foto van wat er nu voor mijn neus staat. Ook daar krijg ik inspiratie van. En zin om er mee aan de slag te gaan...het zijn zomaar kleine dingetjes die door de dag heen langskomen. Dingen die me blij maken. Mijn kleine eiland in de enorme wereld waarin op dit moment zoveel dingen gebeuren waar ik geen raad mee weet. Situaties waarbij ik me machteloos voel en klein. Die dus niet inspireren. Waarom honger, waarom oorlog, waarom waarom waarom? Ik heb er genoeg gedachten over en oplossingen ook. Maar wie ben ik? Een ieniemienie klein mensje in een nog kleiner dorp. Weggestopt achter een dijk en een kleine rivier? Het enige wat ik kan doen is goed zijn voor de mensen in mijn omgeving en veel van ze te houden. En als iedereen dat nou doet komt het misschien goed. Maar dat is te naiëf gedacht, ik weet het. Het houdt me bezig...

En als me dat zo bezighoudt en ik te veel in mijn hoofd zit en op slot dreig te gaan, val ik terug op de basis. Het plakken van papiertjes in een boek of maak ik een wandeling. Dan gaat de storm weer liggen, wordt het rustiger van binnen, zet ik dingen op een rijtje en komt de inspiratie terug. Genoeg hierover. Ik ga een leuke foto laten zien. Niet al te scherp want ik moest behoorlijk inzoomen met mijn oude telefoontje.

Deze foto maakte ik op 17 maart. Eigenlijk fotografeerde ik de boom. Het leek of er geen leven meer inzat; zo kaal en stakerig. Zie je de ooievaars? Ze werden die dag voor het eerst gesignaleerd in het dorp en probeerden verschillende nesten uit. Op de dorpsapp werden ze steeds ergens anders gespot. Uiteindelijk maakten meneer en mevrouw hun keuze. Het werd echt een enig plekje. Strategisch en lekker dicht bij de voedselvoorziening in de uiterwaarden.

In de jaren zeventig werd de ooievaar met uitsterven bedreigd en kwam er een plan deze vogel te redden. Het ooievaarsdorp Het Liesveld werd opgericht. De liefste van alle mannen woonde er naast. De ooievaars werden zijn buren en hij werd af en toe gek van hun liefdesleven (met geklepper) haha. Nu zijn er weer genoeg exemplaren en staat de vogel niet langer op de rode lijst. In augustus gaan de meesten naar Zuid-Afrika. Wij melden dat dan aan de kleine jongetjes van onze jongste zoon die daar woont. Dan zeggen we: alle kikkertjes in ons land zijn op, we sturen de ooievaars naar jullie. Grappig is dan altijd dat na verloop van tijd de jongens zeggen dat ze gezien zijn. Zo'n vrolijk moment is dat. Eenvijfde van de vogels blijft gewoon hier maar dat weten zij nog niet, daar zijn ze nog veel te klein voor. Ik ben helemaal afgedwaald van mijn onderwerp zie ik. Inspiratie komt van overal en nergens en om Elizabeths' vraag in de vorige reactie te beantwoorden... het huis krijgt een hele andere kleur. Maar daarover later meer. Tot de volgende keer. Heb het goed. Dagdag!