De boomgaard...

Vroegûh, als kind, wilde ik boerin worden. Dol op dieren en de natuur en koeien... ik was verliefd op alle koeien met hun prachtige ogen. Maar helaas, het feest ging niet door. Mijn oma deed nog zo haar best om me aan haar buurjongen (een oudste boerenzoon) te koppelen maar hij zag me niet staan. Wat een verdriet. Uiteindelijk werd het een jongen van de Boerenleenbank. Dichterbij de boerderij kwam ik niet. Ik greeg er geen spijt van hoor, we zijn nog steeds bij elkaar. Maar toch... het bleef kriebelen. Als ik nu langs landgoed Mariënwaerdt kom en ik zie de Lakenvelders (koeien) grazen, moet ik gewoon even stil blijven staan. Natuurlijk waren er altijd veel dieren in mijn leven maar de plannen werden bijgesteld een veeboerin werd ik niet. Kon ik dan misschien geen mini fruitboerin worden? Hmm, dat was eigenlijk best een goed idee. Ware het niet dat ik nooit in een huis woonde waar de tuin groot genoeg was. Wel altijd grote huizen maar nooit grote tuinen.

Tot we hier in het mooie dorp neerstreken. Inmiddels had ik de nodige mankementen aan het lijf en in het hoofd overleefd en ge-eindigd met minder energie dan destijds was ik genoodzaakt de plannen wat bij te stellen. Het moest allemaal wat bescheidener aangepakt worden. Ik keek eens om me heen en zag een mooi stukje gras waar eingenlijk niks mee gedaan werd. Als ik daar nou eens wat fruitbomen?struiken neer kon zetten? Zou dat niet een heel mooi idee zijn? Ik overlegde met de man. Hij vond het prima zolang hij het gras maar zonder al te veel hindernissen kon blijven maaien. Daarna overleg met de buurman. Hij heeft jaren ervaring met fruit. Zou het kunnen op die plek, vroeg ik hem. Ik denk het wel, was zijn antwoord. Daarna overlegde ik met de hovenier. Wat denk jij er van vroeg ik hem. Volgens mij kan dat wel hoor. Gewoon proberen.

Zijn mannen gingen aan de slag en maakten een mooi stukje grond vrij. De palen werden geslagen en de draden gespannen. De man kwam uit zijn kantoor naar beneden en keek het allemaal eens aan. Ambitieus!! was wat hij zei. Je bent wel ambitieus. Waarom meteen zoveel? Ik wist het eigenlijk ook niet maar ach. De buurman kwam een kijkje nemen en moest lachen. Jij houdt niet van half werk dame. Nee, zei ik.... als je het doet, dan maar meteen goed. De mannen van de hovenier kozen de praktische kant. Ach, elke dag even een rondje maken om te plukken, dat valt best mee. Toch moest ik die avond wel even terugdenken aan wat zij zeiden. Is het een mannendingetje om tegen te houden en bezwaren te zien? Of was ik echt te ambitieus? Afijn, het was nu te laat en tijd voor stap twee.

Stap twee was dat de planten gekocht moesten worden. De buurman wist een adresje waar ze me konden helpen. We reden naar zijn 'geheime' adres ergens diep in de Betuwe. Daar waar de kwekers van goed fruit wonen. Een alleraardigste jongeman hielp me orde aan te brengen in mijn gedachtegang. De buurman, die bij me zou blijven, was allang uit het zicht verdwenen. Op zoek naar iets leuk voor zijn eigen tuin (lees: een appel of perenboom die hij nog niet heeft in zijn boomgaard) De jongeman temperde mijn enthousiasme en uiteindelijk kwamen we tot een mooi pakket. De achterste rij en het dichtst bj de kerk bestaat uit twee soorten frambozen. De voorste rij bij het pad is voor de helft met bramen (met doornen) en de andere helft blauwe bessen, rode bessen en kruisbessen. Die laatste doen me aan vroeger denken en in mijn herinnering worden ze steeds lekkerder. Ik heb ze in geen jaren gegeten. Met mijn allerliefste hartenvriend van vroeger aten we handenvol. Zoete herinneringen aan een prachtige jeugd komen nu boven. Terug naar nu!

Nadat de buurman teruggevonden was, reden we tevreden naar huis. Hij had ook wat leuk spul gevonden. Halverwege huis dronken we koffie en keken we elkaar tevreden aan. Wat een goede besteding van de ochtend. We proostten met ons koffiekopje. Het echte werk begon toen pas. Dat wist ik toen nog niet, maar hij al wel, haha. Het kostte wat energie maar toen stond aan het eind van de middag de grond vol met armetierige sprietjes. Veel te weinig dacht ik toen. Veel en veel te weinig. Het komt goed, zei de man. Het komt goed, zei de buurman, het komt goed zei ook de hovenier. En dat kwam het ook. Regelmatig liep ik met mijn gieter vol regenwater naar mijn Boomgaard en oh wat was ik trots. In de herfst van mijn leven was ik toch zomaar ineens een beetje boerin geworden. Fruitboerin welliswaar maar toch...

..Niet alle takken hebben wortel gevat. Vooral degenen links op de foto hebben het moeilijk maar meer dan 80% is aangeslagen. Er kwam bloesem en heel voorzichtig komt er vruchtvorming. Zo stoer. De kleine jongen heeft me al beloofd te helpen met de pluk. Hij kan me alleen niet verzekeren dat er ook niet heel veel opgegeten gaat worden. Zó schattig! Mijn hele familie spaart potjes en flessen voor me. Ze staan te glimmen en blinken in de kelder tot ze gevuld gaan worden met jam. Wat een feestje zal dat zijn. Het is nog lang niet zover maar het begin is gemaakt. Een lang gekoesterde wens is in vervulling gegaan.