Boekjes en meer...

Heb ik hier al eens verteld dat ik een winkeltje aan huis heb? Vast wel (grinnik). Het assortiment bestaat uit een wonderlijke mix van curiosa en handgemaakt. Op vrijdag ben ik sowieso open en als het mooi weer is en ik toch thuis ben, zet ik het bord aan de straat en ben ik extra open. Vrijdag komen vaak vaste klantjes. Meestal mensen uit het dorp of dorpen hier uit de buurt. Maar op andere dagen komen er vaak fietsers en wandelaars een kijkje nemen.

Die mensen kopen meestal geen grote dingen want zijn beperkt in wat ze mee kunnen nemen. Zij zijn dol op kleine boekjes. En daar maakte ik er weer een stapeltje van. Ze zijn niet al te groot (ongeveer formaat A6) en makkelijk mee te nemen in de rugzak of fietstas. Hier zie je ze op de foto. Nog niet helemaal af maar toen ik ze maakte was het toch nog geen fietsweer. Ik verkocht er laatst een aan een Amsterdammer die hier aan het wandelen was. Hij raakte helemaal in de war van al die kleine dorpen. En overal bloeit ook nog eens dezelfde bloesem, verzuchtte hij. Ik moest er zó om lachen. Hij gaat het boekje gebruiken om er in bij te houden waar hij gelopen heeft.

Het is de kunst om steeds weer wat leuks te verzinnen en zo maakte ik (ook al weer even geleden) deze ansichtkaarten. Omdat er geen winkels in de buurt zijn waar ik materialen kan kopen, moet ik het doen met wat ik in huis heb. Dat is fijn werken want het maakt je creatiever. De ondergrond van deze kaarten is een pakje correspondentiekaarten wat ik lang geleden kocht in mijn vorige woonplaats. De plaatjes zullen jullie wel herkennen. Ik knipte ze uit oude tijdschriften. Meest Flows', At Home (ik wil nog steeds ariadne zeggen) en happinezz/ vt wonen. Het is maar net waar ik een leuk plaatje zie. De randjes komen nog van mijn moeder. Zij maakte graag kaarten en zoveel dat mijn vader zes jaar na haar overlijden nog steeds uit haar voorraad kan putten. Hij maakt zelf dus geen nieuwe kaarten en daarom kwamen alle materialen van moeder naar mij. Waaronder dus deze randjes. Er ligt nog een enorme stapel. Zo af en toe gebruik ik er weer eens wat van.

Er wordt hier echt heel veel gefietst en gewandeld. Paasmaandag was het echt filerijden. Daarover later meer. In februari, toen ik deze foto maakte, liep ik alleen op de dijk. In de tweede helft van de ochtend was het er heerlijk stil en liep ik zeker een half uur zonder ook maar iemand tegen te komen. Alleen de ganzen maakten lawaai. Die kwamen even uitrusten in een van de twee wielen die hier te vinden zijn. Als je goed kijkt, zie je ze zwemmen. Er zaten er ook nog aardig wat op het land. Maar dat was net te ver weg om er met mijn oude telefoontje een fatsoenlijke foto van te kunnen nemen.

Het is zo fijn om hier te wandelen. Het eindeloze, het idee dat hier al honderden jaren mensen lopen over deze dijk. De fruitbomen in de dijk. Een paar jaar geleden aangeplant. Nu staan ze al weer volop in bloei maar hier waren ze nog kaal. Vorig jaar maakte ik voor het eerst de hele cyclus mee. Van kale boom in de winter, de bloesem in de lente, de groei van de vruchtjes in de zomer en dan de pluk in de herfst. Dat was echt genieten. Deze bomen worden onderhouden door vrijwilligers. Een van mijn buurmannen is daar een beetje de leider van. Van de vruchten wordt sap gemaakt (zo lekker) en verkocht. Van dat geld worden weer nieuwe vruchtbomen aangeplant. Aan het eind van de foto buigt de weg zich naar links en zie je de molen en het huisje waar ik de vorige keer over schreef. Helemaal aan het eind van de foto rechts staat de boom met het hartje.

Je kunt op verschillende plaatsen van de dijk af. Als local weet ik een geheim weggetje wat uitkomt bij deze boomgaard. Een enorme hoeveelheid appelbomen staat hier te groeien. Netjes in rijtjes en omdat ze niet heel hoog worden, zijn de appels er makkelijk vanaf te halen. De bomen aan de dijk zijn trouwens hoogstammen. Daar zouden deze kleintjes niet passen. En volgens mij zijn het ook vrijwel allemaal perenbomen. Oh, en dat sap is zó lekker, maar dat zei ik dus al. Dit zijn appelboompjes. Nog niet in de bloesem maar wel al gesnoeid zie ik. Deze boomgaard legt jaarlijks 330.000 kilogram CO2 vast. Indrukwekkend niet? Hier komen de fietsers en wandelaars niet en dat is eigenlijk best jammer. De meesten fietsen op de dijk langs de rivier. En als het mooi weer is en veel te druk, vluchten ze van de dijk af en als ze een bezoek aan het winkeltje brengen probeer ik ze altijd te wijzen op wat andere mooie stukjes dorp. Ze kunnen dan later de route weer gewoon oppakken. Bijna drie jaar geleden werd ik verliefd op dit kleine dorp en dat kun je wel merken zei laatst iemand tegen me. Je raakt er niet over uitgepraat! Want dat doe je als je verliefd bent toch? Oh dear! Laat ik maar snel de wasmachine aan gaan zetten. Voordat ik al te zweverig word. Tot de volgende keer. Dagdag!