De kapper en de bomen...

Nou dat van dat vaker bloggen omdat ik meer tijd had..... dat lukte dus niet. Want het werd mooi weer en het onkruid schoot de grond uit, de winkel ging vaker open en visite kwam gezellig langs want ja, het was dus mooi weer. Maar nu ben ik er weer hoor en waag ik een nieuwe poging. Het is me wat hè?

Ik blader weer wat door mijn fotoalbum om er een enigszins samenhangend verhaal van te maken. Hoewel dat dan ook weer niet mee zal vallen omdat ik zoveel wil vertellen en het liefst ook nog eens tegelijk. Maar we gaan het proberen. Allereerst deze boom. Hij staat langs de dijk waar ik zo graag loop en was er al best vaak langs gekomen maar had het nooit eerder gezien. Dit hartje! Is het niet schattig? Wie doet zoiets? Je moet best een stukje naar beneden om erbij te komen. Je ziet dat ik de foto niet helemaal scherp kon krijgen omdat ik tot de max moest inzoomen op mijn telefoon. Het is een los hartje wat er later ingeplakt is. Alle keren dat ik daarna langs deze boom liep vroeg ik me af wie het gedaan had en waarom. Als ik het ooit te weten kom, laat ik het hier natuurlijk horen.

Op dezelfde dijk, een klein stukje verder, maakte ik deze foto. Rechts de peperbus, de molen zonder wieken. Er is een heel stuk aangebouwd aan de achterkant, maar zo zie ik hem als ik aan kom lopen. Het huisje links is heel klein en is van een familie die het als vakantiehuis gebruikt. Ik zag er nooit mensen tot een zondagochtend in het vroege voorjaar. Toen liep ik er in gedachten verzonken langs en stond er ineens een oude vrouw aan het aanrecht. Lange grijze loshangende haren. Kunstgebit nog op het nachtkastje. Ik schrok me een hoedje, haha. Ja echt! Ook hier moet ik sindsdien glimlachen als ik er langs loop. Op mijn hoede. Dat wel. Zie je de heg in het midden? Daar ben ik ook eens geschrokken. Als je daar naar beneden kijkt, zie je de rivier in de verte. Daarvoor is grasland. Op een vroege zondagochtend liep ik daar een keer langs en stond er een enorme stier/koe aan de dijk. Die had ik dus totaal niet gezien. Een heel heel dun prikkeldraadje scheidde ons van elkaar. Ik ben helemaal niet bang van koeien, sterker nog, ik vind ze echt lief, maar deze was heel groot en heel dichtbij en onverwachts. Volgens mij heb ik daar wel eens eerder over verteld, toch?

Maar waarom schrijf ik nou in de titel over de kapper en de bomen? Nou, omdat ik nodig naar de kapper moest. En dan bedoel ik ook echt nodig. In mijn vorige woonplaats belde ik dan in de ochtend en kon ik vrijwel altijd dezelfde dag nog terecht. Hier moet ik wat langer wachten. Het duurde een week voor er een plekje was. Voor dezelfde behandeling betaal ik wel de helft dus dat wachten heb ik er wel voor over. Het vraagt wel wat vooruitdenken dus schrijf ik het nu maar in de agenda zodat ik er op tijd aan denk. Deze foto is van 5 februari. Inmiddels ben ik al weer een volgende keer naar de kapper geweest. Deze bomen kregen op dezelfde dag als ik een knipbeurt van de bomenkapper. Ze zijn hier op de foto nog kaal maar ik kan jullie verzekeren dat hun pruikjes alweer aardig beginnen te groeien. Het is mijn lievelingswegje om te lopen. Knotwilgen zijn echt by far mijn lievelingsbomen. Het is de vroegere weg vanuit het buitengebied (het veld) naar de kerk. De kerktoren kun je nog nèt zien boven de laatste boom. Het groene ding is de schaftkeet van de snoeiers.

Ook liep ik weer langs de rivier. Wat stond het water hoog zeg! Deze kleine rivier vangt veel water op uit de polders en staat soms letterlijk aan de rand van aanlegsteigers.

Kijk, dat zie je hier. De knotwilgen staan met hun voetjes in het water. Waar ze overigens goed tegenkunnen hoor. Het steiger zal je al eens langskomen in een blogserie die ik eerder maakte. Inmiddels is het water allang weer weg en ziet alles er anders uit. Daarover later meer. Denk ik! Maar bij mij weet je het nooit zeker.