Achteruit wandelen...

Vinden jullie het ook zo fijn om af en toe een mooie wandeling te maken? De wind door je haren voelen, de zon op je armen? Sinds ik weer kan lopen geniet ik daar misschien wel meer van dan wie dan ook. Omdat ik weet dat het allemaal anders kan zijn. Maar goed.... daar moet ik niet teveel aan terugdenken. Op de dag dat ik de foto's maakte, wilde ik net gaan wandelen toen de buurman me riep. Wil je nog lavas, vroeg hij. Jazeker wil ik dat. Kom je dan straks knippen? Er staan veel mooie frisse blaadjes aan. Daar had ik wel oren naar en het schaartje werd meteen maar opgezocht. Evenals het leuke mandje waar de oogst in kan. Terwijl ik de lavas (maggikruid) knipte, maakte de buurvrouw snel een kop koffie die we daarna samen in hun mooie tuin opdronken. Ik legde het kruid vast in het water en maakte daarna de wandeling alsnog. Lopen jullie gezellig mee? We lopen wel weer achteruit in de tijd maar dat geeft niet toch? Jullie lieve lezers zijn ondertussen wel wat gewend hier op dit blog toch?

Voor we echt van start gaan laat ik jullie nog even deze malle foto zien. Mevrouw Ooievaar (of was het toch meneer) bouwde op deze plaats een nest. Niet echt een handige plek en voordat het echtpaar er definitief neerstreek werd het uit veiligheidsoverwegingen maar snel weggehaald. Later zag ik ergens langs de A2 ook zo'n nest op een hele rare plaats. Was het niet een bord om een afslag te nemen? Ik kan het me niet goed meer voor de geest halen. Maar goed. Ik wilde deze foto even met jullie delen.Nu gaan we toch echt van start.

De eerste bloesem is altijd zo mooi. Het voorjaar, de lente, alles weer fris en groen en dan die beloftevolle bloemen. Bloemen waarvan je weet dat het vruchten gaan worden. Vruchten die eerst piepklein en later groter groeien, geoogst gaan worden en verwerkt of gegeten worden. Hier een foto van zo'n boompje. Niet ver van ons huis. Ze staan langs de hele rivierdijk. Soms heel oud en als er een doodgaat, komt er een nieuw boompje voor in de plaats.

Hier nog een foto van de rivier, een stukje verder. Eigenlijk is het maar een gewone foto als je vluchtig kijkt. Niet eens een middelmatige maar voor mij is het zoveel meer. Het water. Het kalme water van de rivier. Het groenn aan de overkant, de paardebloemen, het fluitekruid (soms heuphoog) het fluiten van de vogels, een moter van iemand die gras aan het maaien is... dat alles maakt het dorp bijzonder. Eigenlijk zie je op deze foto mijn hart opengaan. Dit is waarom ik hier zo graag woon. Dit alles bij elkaar.

Inmiddels zijn we al bijna aan het eind van de wandeling gekomen. We hebben een flink rondje gelopen. Zien jullie het? De rivier bevindt zich nu links van ons. Hier zie je goed dat sommige bomen al heel oud zijn. Voorjaar is misschien wel het mooiste seizoen van allemaal. De frisse neus is gehaald en we gaan weer naar binnen. Met een kop verse koffie ga ik naar boven, naar mijn werkkamer. Het is tijd om de voorraad collages weer aan te vullen.