Wandelen #5...

Ik hoor jullie al denken.... moeten we nou alweer wandelen? Ik kijk nu quasi streng naar jullie, ja dat moet! Haha. Nee hoor, je moet helemaal niks. Maar het is wel goed voor ons lijf natuurlijk. Sinds 1 januari heb ik me deze gewoonte eigen gemaakt en in loop vrijwel elke dag een rondje. Even het hoofd leegmaken, plannen maken, dingen verzinnen. Af en toe neem ik een foto van wat ik onderweg zie. Zoals bijvoorbeeld van het fluitenkruid. 19 april j.l. zag ik het weer voor het eerst. Het zal er toen al wel geweest zijn, maar ik Zag het voor het eerst. Welliswaar achter prikkeldraad maar toch.

Het was op diezelfde dag dat ik deze foto nam. Het boompje is nog jong en hij moet nog leren hoe hij een echte wilg wordt. Zo een met een mooie volle pruik van takken. Zo een waar vogels een mooi nest in kunnen maken. Het begin is er. Jonge takken met pril groen er aan.

Net als bij dit jonge boompje. Ook hier aarzelende groene blaadjes die voorzichtig ontspruiten. Als je op de foto klikt, kun je hem vergroten en zie je links op de foto, iets boven het midden de telefooncel die ook tevens onze dorpsbibliotheek is. Ik heb zojuist weer een stapeltje boeken daar gebracht. Op de hoek van de straat zie je de magnolia nog bloeien.

Nog even wat bloesem van dichtbij. Ik krijg er nooit genoeg van. Het is zo mooi om te zien. Dit is appelbloesem in de boomgaard van de buurman. Daar staan wat mooie oude appelrassen. Deze bomen zijn meer dan 60 jaar oud. Is dat niet fantastisch?

Als laatste een foto van een boomgaard hier in de buurt. Het is zo leuk om het hele proces een keer gezien te hebben. In het vroege voorjaar als de bomen rusten, worden ze gesnoeid. Dan komt de bloesem en houden de fruitboeren hun hart vast. Nachtvorst is hun vijand als de bloesem aan de boom staat. Soms sproeien ze ter bescherming de knoppen en ook wel heb ik hier kachteltjes zien staan.

Elke dag weer prijs ik me gelukkig dat ik hier mag wonen. In dat malle kleine dorp aan de kronkelige rivier. Na alle 'gekte' en herrie van de afgelopen jaren waardeer ik de rust des te meer. Niet meer de oververhitting van de constante input van auto's, vrachtwagens, ander soortige herrie die het leven in de Randstad met zich meebrengt. Maar de stilte die maakt dat je je eigen gedachten weer hoort, die de menselijke maat weer terugbrengt, waar creativiteit gewaardeerd wordt. Waar buren nog naar elkaar omkijken, waar de vogels fluiten en de bijen twee keer per dag een Zoom/Zoem meeting houden bij de rozenstruiken. Die plek zit voor altijd in mijn hart. Die plek voelt alsof ik er altijd gewoond heb.