Donderdag 17 mei. Mijn moeder bewaarde alles. Onze schoolspullen, speelgoed, knutselwerkjes, treinkaartjes, kleding, alles alles alles. Eigenlijk werd er zelden iets weggegooid. Ze was erg netjes en georganiseerd en wist altijd precies waar alles was. Het huis was groot genoeg en niemand had last van de spullen.
Totdat ze gingen verhuizen van het huis onder aan de dijk naar een appartement 200 meter verderop. Er werden wel wat spulletjes weg gedaan maar niet al te veel. Het waren vooral de spullen die je gebruikt in de tuin. We nemen alles mee zei mams heel beslist en zoeken laten rustig uit wat we willen houden en wat weg mag. Ik zie nog de verbijstering op het gezicht van mijn vader en broertje. Moest het echt allemaal mee? Het moet echt allemaal mee, zei mams. Op haar eigen speciale spreek me niet tegen toon :-)
Nog lang hebben ze zich omringd met opgestapelde dozen langs de wanden van het nieuwe appartement. Elke dag zochten ze een doos met spullen uit. Ook dat ging volgens mijn moeders regelmaat en orde. Doos na doos vond met inhoud een nieuwe weg. Naar de kringloop, de bazaar van de kerk, de rommelmarkt, naar vrienden, kennissen, familie en dus ook naar mij. Het waren allemaal spullen van toen.
Uiteindelijk begon ook ik de grote opruimronde te doen hier in huis. Ik ben zelfs ambitieuzer dan mijn moeder want ik doe het elk half jaar. Ik wil mijn kinderen er niet mee opzadelen als ik er straks niet meer ben. Tijdens het opruimen kwam ik ook de doos van mijn jeugd weer tegen en vond ik een programma van een ouderavond. Met daarop de datum van vandaag.
Een ouderavond die ik me als de dag van gisteren kan herinneren. Ook al is het 50 (!) jaar geleden. Elk kind deed iets die avond en ik mocht met drie vriendinnetjes Muziek maken. Iets wat ik het liefst deed destijds. We oefenden dat het een lieve lust was en het klonk werkelijk prachtig. We kregen groot applaus. Ik zie nu dat we het laatste onderdeel voor de pauze waren. Misschien had dat er mee te maken :-) Het zal best een opgave geweest zijn voor sommige ouders om al dat gedoe aan te horen. In ieder geval wel voor mijn vader. Die was altijd zo onrustig.
Ik lees alle namen van toen en vraag me af wat er van ze geworden is. Van de meesten weet ik het wel. Zolang hun ouders op het dorp zijn blijven wonen hoor ik het nieuws meestal wel. Een enkeling is compleet uit het zicht verdwenen. Ik zou ze kunnen zoeken via Social Media maar ach....
Er is er eigenlijk maar 1 waar ik echt benieuwd naar ben en dat is de Duitse jongen die bij ons in de klas kwam. Hij woonde met zijn moeder bij zijn oma en opa. Na een jaar was hij weer weg. Hij was een stille jongen en zag er altijd zo verdrietig en alleen uit. Ik hoop dat hij gelukkig is geworden.
Zomaar, door het vinden van dit programma, was ik even terug in de tijd. Ik kan bijna niet geloven dat het vijftig jaar geleden is. Vijftig jaar !!!! Het voelt als gisteren. Het voelt tijdloos. Dank lieve mams voor het bewaren. Ik bewaarde ook veel maar gaf het aan de kinderen toen ze een eigen huis hadden. En nu ze zelf kinderen hebben delen ze de inhoud met hen. En vertellen daarover aan mij. En zo is de cirkel weer rond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten