Moederdag...

Maandag 14 mei. Ik herinner me de tijd dat wij als gezin naar oma gingen op moederdag. Naar de moeder van mijn moeder. Mijn moeder ging met mijn zusje achterop op de fiets en ik op mijn eigen fietsje er naast. Mijn vader was dan al eerder vertrokken om naar oma te lopen met de kinderwagen met mijn broertje er in. Het was drie kilometer maar dat was niet erg want we reden op een stille weg. Langs de molens. Eerst de eerste, de tweede en als je de tweede molen voorbij was zag je de derde molen al weer in het zicht komen.

De vierde molen kwam als laatste. Daarna gingen we met de pont naar de overkant. In de week werd je overgezet door de molenaar of zijn vrouw maar op zondag mocht je het zelf doen. Mijn vader was supersterk en kon het gemakkelijk alleen maar het was altijd fijn als hij mij vroeg om te helpen. Ik voelde me dan heel groot. Aan de andere kant van het water was het nog maar 200 meter naar het huis van opa en oma. We dronken koffie met warme melk. Steevast met een vel erop. Brr. Na de tweede koffie reden we weer naar huis. Wij kinderen kregen ranja.

Nadat oma gestorven was vierden we moederdag thuis bij mijn moeder. Ook toen we allang getrouwd waren en weet ik waar woonden, kwamen we toch altijd met moederdag naar huis. En nu is mijn moeder er niet meer. En wonen mijn kinderen allemaal ver weg. Doordat we zo lang weggingen naar mijn moeder (en schoonmoeder niet te vergeten) heeft er bij ons geen traditie van moederdag kunnen groeien. Soms vind ik dat jammer want ik heb het spul graag om me heen.

Maar ja, een zoon aan de andere kant van het land, een dochter op vakantie in het zonnig land in het zuiden en het derde kind nog verder weg valt er niet veel te vieren. Van dochter kreeg ik wel bloemen. Via een bezorger van Top bloemen. Dat vond ik heel lief van haar. Dat ze er op vakantie nog aan dacht, bedoel ik. De jongens stuurden een lief berichtje en dat was ook fijn. Ik heb een mooi stel kinderen waar ik veel van hou en zij van mij. En dat laten ze me het hele jaar weten en ik aan hen. Daar hebben wij gelukkig geen speciale dag voor nodig.

Vanmorgen bij het wakker worden dacht ik nog even aan mijn moeder en haar moeder en aan vroeger. Het was soms best gedoe (met baby's en slaapjes) maar toch een mooie traditie om naar ze toe te gaan en ze te verwennen. Met het overlijden van de moeders is er toch een einde aan een tijdperk gekomen. En heel diep in mijn hart vind ik dat misschien best een beetje jammer.