Dinsdag 15 mei. Ooit wilde ik groots en meeslepend leven. Ik droomde er vaak van als kind. Maar ik had er het karakter niet voor. Mijn leven is klein en onbeduidend. Noodgedwongen en hopelijk tijdelijk aan de ene kant maar aan de andere kant zit het toch ook wel weer vol wonderen. Kleine wonderen maar toch.... Zo vind ik elke morgen bij het wakker worden wat kleine wondertjes aan het voeteneind van het bed. Ze waaien heel zachtjes door het raam naar binnen in de stilte van de nacht. Het zijn er nooit meer dan een stuk of zes en zelden zijn het er minder.
Op social media (twitter) las ik op de site van Bibliotheek dat clown Bassie gaat stoppen. Mijn kinderen groeiden er mee op. Een van hun avonturen speelde grotendeels af in Schoonhoven. Wij woonden destijds aan de overkant van de rivier en mijn zoontjes dachten als we daar waren altijd dat ze elk moment Bassie en Adriaan langs zouden zien rijden. Jarenlang werd de serie herhaald en misschien nog wel. Ik vertelde ooit aan mijn kinderen dat ik hun moeder nog had verpleegd. Dat vonden ze buitengewoon spannend. Zij dachten namelijk dat Bas altijd een Bassie was. Lief!!! Einde van een tijdperk.
En na elk einde is er weer een nieuw begin. De vrienden van de kinderen worden papa en mama. Het leuke is dat ook wij steeds een geboortekaartje van ze krijgen. Zo ook voor klein meisje van wie we de papa al zo lang kennen. Nadat zijn vader jong overleed beschouwden we hem zo'n beetje als vierde kind.
Hij was een flierefluiter en wisselde vaak van meisje. Ik kan jullie er verhalen over vertellen maar dat doe ik maar niet want hij leest hier mee ;-) Hij trouwde uiteindelijk een allerliefst meisje en woont nu in het noorden van het land. Ik maakte een tasje met leuk spul voor hun kleintje in de hoop dat ze lang en gelukkig mag leven. Ik zag foto's en ze ziet er allerliefst uit, dat kleintje van ze. Zoon gaat komend weekend naar ze toe en neemt dan het tasje mee.
Laatst dronk een van mijn ex- cursisten een kop koffie hier. Ze werkt in het dorp en komt zo af en toe even buurten. Ik geneerde me een beetje want ik had niks bij de koffie. Oh wat vond ik dat rot. Zij vond het niet erg en ik kreeg een paar dagen later een kaartje van haar om me te bedanken voor de gezelligheid. Lief toch! :-)
Het laatste (overigens niet door mij gemaakte) knuffeldoekje op de foto hierboven is in het tasje voor kleine baby gegaan. Dat geeft mij het plezier een serie nieuwe te maken. Ik ga eens zoeken waar de naaimachine is. Het lijkt me een mooi klusje om buiten in de tuin te doen.
Als ik in de vroege ochtend naar buiten kijk vanaf de ontbijttafel zie ik het mooie kunstwerk van de meisjes en moet ik steeds even glimlachen. Het heeft niet geregend sinds ze hier waren en zo kan ik steeds nog even terugdenken aan vorige week :-)
Na het ophangen van de was buiten zag ik iets minder leuks. Namelijk dat de gaten letterlijk in het huis vallen nu. Onder de deur is het hout helemaal verrot. Er zijn meer plekken aan de achterkant van het huis die vervangen moeten worden. We sparen hard en over een poosje is het zover dat we gaan repareren. Of eh... dat doet de jonge timmerman voor ons natuurlijk. Want wij zijn niet handig :-)
Allemaal kleine en onbeduidende dingen. Met elkaar vormen ze mijn wereld. Niet groots en meeslepend zoals ik ooit wilde. Maar wie het kleine niet eert is het grote niet weerd zei mijn oma altijd. Ze had gelijk.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten