Dinsdag 21 november. Als ik een woord op vandaag zou mogen plakken, zou dat spierpijn zijn. Spierpijn als gevolg van de therapie-sessie van gisteren. Het viel niet mee maar gelukkig viel ik dit keer niet flauw. Ik werd soms wat licht in het hoofd maar dat gaf ik nu op tijd aan. De therapeut heeft niet eerder iemand in de praktijk gehad waarbij allebei de knieën tegelijk waren vervangen. Het blijft zoeken en proberen maatwerk te leveren. Spannend maar tot nu toe gaat het goed en het harde werken begint heel langzaam (waarom gaat het toch zo langzaam?) zijn vruchten af te werpen.
Vandaag kookte ik wat in het vooruit. Met spierpijn moet je maar niet gaan zitten is mijn ervaring. Gedoseerd en rustig bewegen gaat nog het best. Zo stond (en soms zat) ik vandaag wat meer in de keuken. Op maandag en dinsdag is onze oudste zoon (gescheiden) alleen met het avondeten en werkt hij in de avond door. Dan is het fijn om zo wat kant en klaar uit de vriezer te kunnen pakken. En aangezien hij dol is op mama-eten doet zijn mama daar steeds wat nieuws in. In de vriezer bedoel ik. Maar nu greep hij toch mis en hoewel hij er nooit echt nooit om vraagt voelde ik toch wel dat hij ..... haha. Ik maakte het avondeten klaar en meteen twee porties extra. Vooral stoofvlees/sudderlapjes/gehaktballen/ verse appelmoes en dat soort dingen vindt hij erg lekker. Zo geschiedde. Er is alvast weer begonnen met het maken van een kleine voorraad vandaag :-)
Ik kan ook en met blijdschap melden dat ik een goed doel gevonden heb om mijn sjaals aan te doneren. Ik kwam een jonge vrouw op het spoor of eigenlijk moet ik zeggen dat ik er op werd gewezen door een vriendin. Een jonge vrouw met een droom. Ik hoef jullie niet te zeggen dat ik dol ben op mensen met dromen. Deze jonge vrouw droomde ervan om mensen in het blijf-van-mijn-lijf huis te voorzien van warme sjaals, dassen, mutsen enzovoort. Of eigenlijk wilde ze ze een onvergetelijke kerst bezorgen waar dit een van de wensen van was. In de rest kan ik niet voorzien, maar hier kon ik haar mee helpen. Ik benaderde haar en ze was tot tranens toe geroerd. En ik van de weeromstuit ook. Och toch, ik ben toch zo makkelijk aan het huilen te krijgen. Dus in plaats van ze tegen kostprijs of daar dichtbij te verkopen aan mensen die ze wel leuk vinden maar vaak te duur, geef ik ze nu weg en met een heel warm hart omdat ik weet dat ze zó op hun plek zullen zijn daar.
Mijn schoonzusje komt binnenkort hier op de koffie en zal ze mee naar huis nemen. De jonge dame woont namelijk in dezelfde stad als zij. Dat komt mooi uit. Het motiveert mij om verder aan de slag te gaan met haak en breinaald. Want dit is niet het enige goede doel. Er zijn er zo veel tegenwoordig. Ik huiver als ik denk hoeveel het er wel niet zijn. Morgen wordt een spannende dag. In meerdere opzichten. Ook daar huiver ik een beetje van als ik er aan denk. Tot dan! :-)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten