Buiten...

Maandag 9 oktober. Ik heb vannacht redelijk geslapen. Ik begin een beetje te wennen aan mijn nieuwe knieën. Het lukte zelfs om een paar minuten op mijn linkerzij te slapen. Hoe fijn is dat na al die nachten op mijn rug :-) Om acht uur stond ik op. Wassen, aankleden, haren wassen en föhnen en ontbijt. Nog steeds heb ik weinig eetlust. Een Wasa light cracker gaat nog het best en dan zit ik meteen al vol. Nadat de man naar een klant vertrokken was, deed ik mijn oefeningen bij de trap. Het lukt inmiddels om allebei de benen tien keer op de eerste traptrede te zetten. Daarna is het weer over en uit met de energie. Rust is net zo goed voor mijn herstel als het doen van de oefeningen en daarom dronk ik een glas water in de stoel die naast het bed staat. Ik probeerde wat te lezen maar de concentratie is nog ver te zoeken. Meer dan een hoofdstuk per keer lukt nog niet. Ik lees nu VDV van Leon de Winter. 

Om 11 uur was daar weer mijn vriend de Fysiotherapeut met een verrassende mededeling. Ik had volgens hem lang genoeg binnen gezeten en het was tijd om naar buiten te gaan. Hoera !!! Jas aan, rollator in de aanslag en naar buiten maar. Nou, dat viel om de drommel nog niet mee. Allereerst waren daar de tegels op ons eigen pad. Ik weet best dat die ongelijk liggen maar zo ongelijk had ik me niet gerealiseerd. En dan de stenen in de straat. Wat ik me nooit gerealiseerd heb is dat trottoirs allemaal schuin naar de straat aflopen. En de rijweg zelf ook. Dat is voor het regenwater en logisch ook, maar als je met zo'n hulpmiddel loopt word je je daar ineens bewust van. Ik liep tot mijn geparkeerde auto (wanneer zou ik daar weer in gaan rijden?) en was blij dat ik even kon uitrusten.

Ik was duizelig en licht in het hoofd van die paar meter lopen. Het is me wat hè? Dat je toch zo snel achteruitgaat maar tegelijkertijd ook al weer zover kunt lopen zo kort na de operatie. Het is allemaal zo dubbel. Binnen mocht ik even op adem komen en meteen daarna doorlopen naar het aanrecht. Ik ben niet eerder een man tegengekomen die me zo vaak naar het aanrecht stuurde als N. Het is precies de goede hoogte om oefeningen aan te doen. Ik kan daar goed vasthouden. Als beloning voor het lopen mocht ik een nieuwe oefening aanleren en tien squats (schrijf ik het goed?) doen. Door de knieën en dan meteen doorstrekken tot op de tenen. Mijn huiswerk voor vrijdag is: 2 x per dag buiten lopen en 5x 10 squats doen. Ik hoef me niet te vervelen :-)

Het middagdutje was meer dan welkom. Echt slapen deed ik niet maar wel is het fijn om de benen te strekken. Dat lukt steeds beter. Af en toe heb ik het handdoekje nog nodig om even in de knieholte te leggen. Buiten was het inmiddels weer begonnen met regenen en regen betekent hier vaak ook het ontstaan van ongelukken. Zo ook vanmiddag. De politie reed af en aan met loeiende sirene. Steeds maakte ik het cirkeltje van oefenen, lopen en rusten. We aten zuurkool van de slager. Bremzout vond ik het maar ik proef alles anders dan normaal. Door de medicijnen denk ik. Zelf kook ik met heel weinig of helemaal geen zout. In de avond is het al vroeg donker aan het worden. Om half acht deed ik het hek dicht en toen was het al vrijwel donker buiten. Nog even zat ik wat in de stoel in de kamer maar al snel hield ik het voor gezien. Voor vandaag had ik al weer genoeg avonturen beleefd. Op bed overdacht ik de dag. Wat was het fijn om weer naar buiten te kunnen. Ik vond het nog wel heel eng maar het is toch weer een stapje de goede richting uit. Mijn piepkleine wereldje wordt heel heel langzaam weer wat groter. Hoera!