Hoger en hoger...

Vannacht, naar omstandigheden redelijk geslapen en ik besluit dat het tijd is voor een nieuwe stap. Zolang ik niet kon traplopen was het prima om te wassen met een teiltje in de keuken maar ik ben er nu zo klaar mee dat ik ga proberen boven te komen en te douchen. Hoe dan ook! Het duurt eindeloos en het is meer kruipen dan lopen maar het lukt. Boven moet ik eerst bijkomen van de pijn maar dan ohhhhh wat fijn om dat water weer te voelen stromen. Bijna vier weken geleden is het dat ik voor het laatst dit gevoel had. Ik word er gewoon emotioneel van. Gelukkig zie je de tranen niet door het douchewater. Het is allemaal nog heel erg pijnlijk en het gaat zeer moeizaam. Maar het gaat. 

Na een uurtje rusten op bed is het weer tijd voor de fysiotherapeut. Hij vraagt hoe het met me gaat. Ik vertel hem van de misselijkheid en de lichamelijke malaise, het overleg met het ziekenhuis en het bezoek van de huisarts. Daarna vertel ik heb dat ik gedoucht heb en zelf naar boven liep. Oh, wat grappig om zijn gezicht te zien. Laat me eens zien hoe je dat dan deed, zegt hij en ik doe het warempel nog een keer. Het lijkt nog nergens op, maar ik bewonder je doorzettingsvermogen is zijn droge commentaar. En daarna geeft hij me tips hoe ik op een wat minder pijnlijke manier naar boven kan gaan. Tegelijkertijd zegt hij me dat dit zijn laatste huisbezoek is. Volgende keer mag ik naar hem toekomen en oefenen met 'lotgenoten'. Het zal je goed doen want we lachen daar veel. Vooral om ons zelf en dat zijn precies de woorden die ik wil horen. Ik wil zo graag weer eens onbedaarlijk lachen en dat lukt slecht in de huidige situatie. Na wat overleg met de man die mij bij hem moet brengen, maken we een afspraak en afscheid. Ik loop mee naar de deur en mee naar buiten. Wil je meteen al mee grapt hij. Nee, ik ga nog wat buiten lopen. Ik geniet er zo van dat ik dat al weer kan. Gelijk heb je. Nog en grote zwaai door het open raam en weg is hij.