Zondag 22 oktober. Wat is het toch wonderlijk hoe sommige dingen in elkaar passen. Dat zie je soms op het moment zelf maar vaak beter achteraf. Ik merk in het proces van herstel dat ik het fijn vind om hier en daar wat achterom te kijken en patronen te herkennen. Het is fijn om wat afstand van de materie te nemen voor ik er over schrijf. Nu kan ik het in groter perspectief zetten en de emotie (en die is er erg veel) er wat buiten laten. Zo was er veel emotie vandaag, zondag 22 oktober want het was een gedenkwaardige dag.
Er zou namelijk bezoek komen waar ik heel erg naar uitgekeken had maar waarvan allerminst zeker was of het zou gaan lukken om hier te komen. Ach, laat ik het ook maar meteen verklappen....In het midden van het land stond mijn zusje al om zeven uur in de ochtend naast haar bed. Ze is heel heel erg ziek geweest en zal nooit meer de oude worden. Het lukt haar niet om naar hier te rijden met de auto en ze was sinds haar ziekte niet meer hier geweest. En dat is nu 6 jaar geleden. Dat ze niet hier kon komen was jammer maar zolang ik het fysiek kon, ging ik gewoon naar haar. Of we zagen elkaar bij pa. Ook al lukte dat lang niet altijd want zij is in de ochtend op haar best en ik moet juist in de ochtend heel erg opstarten. Telefoongesprekken kunnen niet altijd het echte contact vervangen.
Omdat zij mij nu net zo graag wilde zien als ik haar, besloot ze op zondagochtend naar pa te rijden. Om acht uur ging ze van huis en drie kwartier later was ze daar. Ze heeft wat uitgerust op de bank en kon daarna met mijn vader mee naar hier. Rond tien uur zouden ze hier zijn. Ik vond het zo spannend of het allemaal zou lukken. Het kon zomaar dat ze zich na de rit naar pa niet lekker zou voelen of dat pa het niet zou redden. De ouwe baas is ook 83 en heeft al het nodige achter de rug. Maar alles verliep wonderwel en iets na tien uur reden ze de straat in.
Wat was het fijn om haar weer in mijn armen te kunnen sluiten. Och wat hebben we veel meegemaakt met elkaar de laatste jaren. En Pa? Die was zo gelukkig zijn meisjes weer bij elkaar te zien dat hij er emotioneel van werd. De zakdoek werd te voorschijn gehaald en toen wij dat zagen moesten wij ook even een traantje wegpinken. Het was zo zo zo fijn dat ze er eindelijk weer eens was. Maar o was is ze fragiel. Ze bracht (natuurlijk) een cadeautje voor me mee (haar woorden). Ze had een doosje gekocht en dat mooi versierd met vrolijke letters. Op de eerste foto kun je het zien. In het doosje zat een schrift. Op de eerste bladzijde heeft ze lieve woorden geschreven die ik niet met jullie deel. Ze zijn zo persoonlijk dat ik ze voor mezelf bewaar. Het is een schrift zoals ik haar destijds ook gaf toen zij zo ziek was. Een schrift om dingen in op te schrijven voor later.
Om nog eens na te lezen hoe het die eerste dagen na de operatie was. Of misschien wel de eerste weken. Ik heb haar bedankt en het schrift meteen in gebruik genomen. Daar heb ik bij het schrijven van deze blogs nog elke dag plezier van. Onder het schrift had ze wat mooie katoentjes verstopt. Om er wat moois mee te maken. Nou, dat is mij uit het hart gegrepen. Zien jullie de link met mijn vorig blog? Ik zie garen en denk.... slingertjes :-) Wat een mooie kleurtjes vinden jullie niet? Zie je het open plekje links boven in het doosje? Daar had ze een klein tasje verstopt. Het is hierboven te zien. Ik heb het een beetje scheef gefotografeerd om je de letters te laten zien. Er staat Hugs and Kisses op. En wat laat ik hier altijd op zondag zien? Juist! Een borduurpatroon van de ontwerpers van Hugs and Kisses :-) Toeval bestaat niet zegt de man altijd en volgens mij heeft ie gelijk.
In het tasje zat een lief kaartje en daar had ze e.e.a. opgeschreven. Ook die woorden hou ik voor mezelf maar wel wil ik er iets van delen. Ze schreef o.a. toen ik dit cadeautje in de winkel zag staan moest ik meteen aan ons denken. Een peper en zout stel, dat zijn wij. Totaal verschillend (daar schreef ik laatst ook nog over (toeval?) maar we houden elkaar vast en lijken meer op elkaar dan we ooit deden. Het was dus een peper en zout stelletje. Lief hè? Als je zo broos van gezondheid bent en je kunt nog zoveel geven dan ben je toch een kanjer? Tel daarbij de beste vader die iemand zich kan wensen en jullie weten dat ik een top dag had vandaag. Na anderhalf uur was het de hoogste tijd om weer naar huis te gaan. Voor ons alledrie. Het was veel te kort maar tijdens het middagslaapje had ik wel heel fijne dromen. Wat een rijkdom om bij zo'n familie te mogen horen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten