Zondag 8 oktober half acht in de morgen. Ik ben klaarwakker en lig zomaar wat te mijmeren. Buiten is het rustig na alle rumoer van vannacht. Het heeft de hele nacht geregend. Ik kijk naar de datum van vandaag. Als ze nog geleefd had, was mijn lievelingstante vandaag jarig geweest. Helaas is ze er niet meer. Ik hield zielsveel van haar en zij was mijn grote voorbeeld. Een keer per jaar belde ze met de vraag of ik wilde komen logeren. En oh wat vond ik dat fijn. Tante woonde in de grote stad en oom had daar een huisartsenpraktijk aan huis. Ze hadden zes kinderen en de jongste was ouder dan ik. Als ik daar kwam was ik echt het kleintje. Het grote oude huis stond stampvol met boeken die je mocht lezen zoveel je wilde. Het werd zelfs aangemoedigd dat te doen. Niets fijner was het dan je in de avond op te krullen in een van de oude leren stoelen in de bibliotheek en dan te lezen tot het boek uit was. Meerdere keren ben ik door een van mijn grote neven slapend uit de stoel gevist en in bed gelegd :-) Niemand maakte daar ooit een probleem van.
Soms mocht ik helpen in de praktijk. Dan moest alles klaargezet worden voor het spreekuur en legde ik alles op volgorde wat daar hield oom zo van. Pen, papier, stethoscoop en alle andere dingen die een arts zoal nodig heeft. In het dorp, weggestopt achter de hoge rivierdijk, woonden alleen mensen zoals wijzelf. Maar bij tante woonden ook mensen uit ander landen. Mannen met donkere ogen, zwarte haren en grote snorren en die kwamen nogal eens op het spreekuur. In het begin was ik bang van ze. Maar tante vertelde dat zij vaders waren als oom en mijn eigen vader. Dat ze arm waren en hier kwamen werken in de haven. Dat zij het geld wat ze verdienden naar huis stuurden naar hun kinderen. Dat ze zich vaak alleen voelden omdat ze ons niet konden verstaan. Dat en heel veel meer vertelde ze me. Ik heb zo heel veel van haar geleerd door de jaren heen.
-
Ik mocht vaak met haar me op ziekenbezoek bij patiënten van oom. Dat waren mensen die niet meer echt ziek waren maar in de gaten gehouden moesten worden volgens tante. En altijd als we daarheen gingen, bakte ze een cake, of plukte bloemen uit de tuin voor die mensen. Of als er kindjes geboren waren, nam ze iets voor het kleintje mee. Altijd zelfgemaakt. Jam maakte ze ook. En lekkerrrr dat die was. Omzien naar elkaar was haar motto. Ze was een gelovige vrouw. Remonstrants. Maar ze liep er niet mee te koop. Ze zei altijd: geloven is niet wat je er over zegt, maar wat je er mee doet.
-
Ze was een wijze vrouw. Ik heb veel van haar geleerd. Mooie herinneringen heb ik aan de tijd van toen. Maar ik mag me daar niet al te veel in verliezen nu want ik moet uit bed want er komt zo koffie visite. De koffie zet ik nog niet zelf en de cake heb ik al helemaal niet zelf gebakken. Maar toch hoop ik dat men voelt dat ze met dezelfde intentie gegeven en ontvangen wordt als destijds door tante.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten