Als je ziek wordt, weet je nooit hoe je omgeving daar op zal reageren. Sterker nog, je weet niet eens hoe je daar zelf op reageert. Je maakt je er een voorstelling van, maar of het ook zo zal gaan weet je natuurlijk niet. Zo ging ik zeer optimistisch de operatie in. Ik had zoveel pijn, het kon alleen maar beter worden was mijn gedachte. Zelfs totdat het mes er in ging had ik nog praatjes. Na de operatie zou ik ook pijn hebben maar die was goed met medicatie te beheersen. Bovendien zou de pijn van voor de operatie er niet meer zijn. Dat laatste was waar, maar voor de rest viel het een beetje tegen zullen we maar zeggen. Hoewel ik toch genoeg slikte. Jullie hebben het lijstje gezien. Wat ik totaal onderschatte is wat er in je hoofd gebeurt. Het binnenzijn, in het bed, pijn, geen kant opkunnen, nee dat is niet leuk. En dan kun je jezelf honderd keer voorhouden dat het beter wordt, maar het is net of dat niet aankomt in je hoofd. Je mist de verbinding tussen denken en voelen. Raar is dat joh!.
Buurvrouw van de overkant kwam even om het hoekje kijken en bracht lekkere Westlandse aardbeien voor me mee. Uit de kas en zonder bestrijdingsmiddelen geteeld. Ik ben er wel eens geweest, het ruikt er overweldigend lekker en er zoemen gezellig de hele dag bijen en ander insecten om je hoofd. Zij zorgen voor de bestrijding/bestuiving en zo. De aardbeien zelf zijn heerlijk zoet. Niet alleen bracht buurvrouw van de overkant aardbeien mee maar ook het laatste nummer van het tijdschrift Flow. Ze had dat tijdschrift wel eens bij mij zien liggen en dacht dat ik dat wel leuk zou vinden. Kijk en hoe fijn is dat. Dat iemand echt nadenkt en zich voorstelt waar zij Jou eens blij mee zou kunnen maken? Ik ben daar zo dankbaar voor. Niet voor het cadeau op zich maar over de persoonlijke aandacht. Buurvrouw kan goed luisteren (ze is wandelcoach) en het was fijn met haar te praten over de muizenissen in het hoofd. Zoals vrouwen dat doen. Ik mis mijn vriendinnen nu zo erg en zij begrijpt dat. Mijn vriendinnen wonen allemaal ver weg en zijn niet van die autorij-heldinnen. Het was heel fijn dat ze er even was. We hebben ook nog gelachen hoor, het was niet alleen kommer en kwel.
-
Ik zat vandaag ook voor het eerst op een stoel. Daar verlangde ik heel erg naar. Gewoon doen is waar ik naar uitkijk. Het werd geen succes. Veel pijn aan de achterkant van mijn knieën en ik hield het maar een paar minuten vol. Maarrrrr ik heb het toch gedaan. Hoe fijn is dat? Stapje voor stapje. Morgen gewoon weer proberen. Wie weet hoe het dan gaat.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten