2 november. Vandaag was een echte ditjes en datjes dag. Ik had best veel pijn door het bezoek aan de arts gisteren. Ik moest er echt een beetje van bijkomen. Ik heb wel mijn oefeningen gedaan maar het lopen op straat heb ik even gelaten voor wat het was. Je voelt je eigen lichaam het best en weet wanneer je een tandje bij kunt zetten en wanneer niet. Wel is het fijn om te weten dat de laatste resten van de oxytocodine verdwenen zijn. Het duurde best lang maar ik had dan ook langzaam afgebouwd. Mijn eetlust komt langzaamaan weer terug en ik heb ook wat minder last van 'geuren'. Fijn hoor. Vandaag is het precies zes weken geleden dat ik werd geopereerd. 6 weken alweer. Wat gaat de tijd toch enorm snel. Ik rommelde wat in huis. Allemaal kleine dingen maar fijn om ze weer zelf te kunnen doen.
Vanmiddag ging ik naar therapie waar ik met de therapeut de CD met voor en na foto's van de knieën bekeek. Ik had ze meegekregen van het ziekenhuis. Ook hij zag het enorme verschil en kon wat dingen duiden. Zoals het feit dat mijn linkerbeen duidelijk achterblijft bij het rechterbeen. Aan de hand van de foto's kon hij het trainingsschema wat aanpassen. Dus andere oefeningen en in een andere volgorde. In mijn vorig blogje vertelde ik over mensen die het verschil maken. De therapeut is er ook zo een. Een ongelooflijk groot aantal oefeningen heeft die man tot zijn beschikking. Het is echt maatwerk bij hem. En ook hij is weer een bescheiden mens. Zo bijzonder.
De man brengt en haalt me naar de therapie. Ik kan nog niet zelf rijden. De dokter en de therapeut vinden dat ook nog geen goed idee en dat ben ik met ze eens. Hoewel ik het wel weer heel graag zou willen :-) Bij terugkomst bij de auto zag ik dat hij (man) een dutje aan het doen was. Wat wreed om hem wakker te maken maar ja het was even niet anders. Zelf heb ik moeite om overdag in slaap te vallen. Hij kan het op elke plek en op ieder moment. En waar ik altijd lang moet bijkomen als ik overdag slaap is hij gewoon weer fit na een hazenslaapje. Heerlijk is dat! Ik zou het ook willen kunnen want ik zie dat hij er enorm veel baat bij heeft.
Bij thuiskomst ging hij nog even aan het werk en ik op de bank met een haakwerk. Daarna vertrok hij naar rotary en zag hij de therapeut weer die daar ook lid is ;-) Na afloop bracht hij een van de vrouwelijke leden mee voor een koffie. Ik kreeg mooie bloemen van haar en we kletsten gezellig wat. Voor ik het wist was het tien uur en tijd om naar bedje veren te gaan. Zo noemde mijn lieve vriendin Basje haar bed altijd. Bedje veren heeft iets liefs vinden jullie niet? Ach, lieve Basje is ook al een paar jaar niet meer onder ons. Ik denk nog zo vaak aan haar. Ze was zo een wijze vrouw.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten