Thuis en dan...

Woensdag 27 september. Een dag die ik niet snel zal vergeten. Na de euforie van het thuiskomen de dag er voor viel deze dag ronduit tegen en kan ik eigenlijk wel zeggen dat ik vrijwel de hele dag gehuild heb. Ach ja. De ene dag ben je nog een 'prinsesje' en word je vertroeteld door deskundige zusters en doktoren. Je hoeft maar op de bel te drukken en ze staan voor je klaar. Niets is raar of gek en ze helpen je graag. Je krijgt je natje en droogje. Je pillen krijg je precies op tijd en als je pijn hebt mag je extra pilletjes. De fysiotherapeut komt twee keer per dag met je oefenen. Het ontbreekt je aan niets. En dat dagenlang. En dan ga je naar huis en wordt alles anders...

Er staat een bed en de man heeft dat bed opgemaakt. Nou is het een geweldige vent, maar geen nurse by nature zal ik maar zeggen :-) Er lag een tweepersoons onderlaken op de gladde matras van het bed.
En hij had een kussen van een van de logeerbedden gepakt. Gelukkig lag er wel mijn eigen dekbed waar ik lekker onder kon kruipen. Het was allemaal even wennen. Ook weer aan het nieuwe bed op zich. Die eerste nacht thuis was ik vaak wakker. Of laat ik zeggen: ik sliep vrijwel niet en was blij dat het dag was. Thuis zijn en niet kunnen wat je wilt is lastig. Alles moeten vragen is nog lastiger. Het was even wennen allemaal. Omdat we allebei nog nooit in deze situatie gezeten hadden, hadden we best wat woorden maar al snel veranderde dat. Blijven communiceren scheelt heel veel. Toch was ik die eerste dag al 5 uur alleen thuis en dat vond ik best spannend. Gelukkig ging alles goed. Maar toch...was ik blij dat de dag voorbij was.