Vrijdag 30 oktober. Omdat ik het nog niet zo heel fijn vind om lang alleen te zijn (er kan immers van alles gebeuren nu ik nog zo wankel ben) en de man het het niet fijn vindt om mij zo lang alleen te laten (hij was vandaag meer dan 150 km van huis) komt er bij zulke gelegenheden iemand op me passen. De ene keer is dat mijn oude vader, soms is het mijn zoon maar dit keer kwam mijn kleinzoon met zijn moeder (onze oudste) op mij passen. Was met dat even gezellig! Hij is anderhalf en leert langzaam aan wat praten. Zo noemt hij mij net als zijn Zuidafrikaanse neefje ouma. De ZA vorm van oma. We vinden het allemaal wel grappig. Hij heeft veel interesse in mijn grote littekens en bijbehorende pleisters. Roept ook steeds terwijl hij op de wonden wijst: ouma au au. En ja dat doet het zeker.
Het fijne van het bezoek van zo'n klein mannetje is dat het veel afleiding geeft. En dat het even niet om mij draait. Als je zo lang in je eentje thuiszit begin je jezelf soms wel eens zielig te vinden :-) Hij gaat gewoon zijn eigen gang. Eet een appeltje, gooit de speelgoedmand leeg en knuffelt als Hij daar zin in heeft. En dat is graag en veel. Dat hij nu niet op schoot kan bij ouma geeft niks. Hij kan heel goed op de stoel klimmen en komt gezellig op de leuning zitten. Het enige nadeel is dat deze oppas ver weg woont en vroeg naar bed gaat. Na het avondeten vertrokken ze alweer. Veel te snel want het was zó gezellig. Gelukkig had zijn mama een grote stapel tijdschriften voor me meegenomen. Daar kon ik wel weer even mee vooruit. Jippie! :-)
Gezellig is dat altijd. Kleine kinderen zijn altijd leuk!!
BeantwoordenVerwijderen