Maandag 13 november. Revalideren is een eenzaam proces. Je moet het echt helemaal zelf doen. Elke dag moet je na het wakker worden jezelf motiveren om je bed uit te komen, de oefeningen te doen en de pijn, die er nog steeds is, te lijf te gaan. Dat laatste is soms frustrerend want ook al wordt de pijn langzaamaan minder, hij is er nog steeds. De ene dag meer dan de andere maar toch. Ik slik zo min mogelijk pijnstillers maar soms ontkom ik er niet aan. Revalideren is eenzaam dat is nu eenmaal zo. Maar het maakt het wel fijner en beter te dragen als er zo af en toe eens iemand op visite komt. En dan heb ik het niet over de gelegenheidsvisite maar over mensen die ik echt graag zie komen.
Zoals de visite van vandaag. Ooit zat ze bij mij op brei/haakles en nadat ik daar noodgedwongen mee stopte is ze 'blijven hangen' zoals ze dat zelf noemt. Ze woont in Vlaardingen en bracht zelfgebakken ijzerkoekjes mee. Die zijn toch zo lekker :-). We kletsten gezellig want we hadden elkaar al weer een poosje niet gezien. Om half vier wat het tijd om naar de therapeut te gaan. We waren nog lang niet uitgekletst en beloofden elkaar snel weer te zien. We houden allebei van het snuffelen in kringloopwinkels. Misschien kunnen we die bezigheid op termijn weer eens oppakken :-)
De kaartjes die ik hier laat zien vond ik trouwens ook bij de kringloop, maar dat terzijde. Bij de therapie wordt het nu af en toe iets gemakkelijker. Sommige spieren zijn sterker aan het worden en daar heb ik dus wat steun aan. Evenwicht blijft een 'dingetje' Ik moet me bijvoorbeeld niet te snel om willen draaien want dan val ik geheid om. Ik word nog gehaald en gebracht door mijn particulier chauffeur en ook al doet hij dat met liefde, ik heb gevoel dat ik best veel tijd van hem wegneem. Niet alleen het chauffeurswerk maar ik kan ook nog niet alle dingen in huis. Stofzuigen bijvoorbeeld. Ramen lappen lukt ook niet door de trap. De onderste kastjes in de keuken ook niet vanwege het feit dat ik niet goed door de knieën kan. En zo zijn er nog wel meer dingen te noemen. Boodschappen doen bijvoorbeeld.
Toch, als ik achterom kijk, zie ik al zoveel verbetering. En laat ik daar dan dankbaar voor zijn. In de avond belde pa nog om te vragen hoe ik de rest van het weekend doorgekomen was. Hij had zoveel leuke reacties gekregen van de mensen in de Hof dat ik er helemaal warm van werd. Het is toch zo fijn om deze man als vader te hebben. Als er iemand reden tot klagen heeft is hij het wel. Hij heeft zoveel narigheid in zijn leven meegemaakt. Maar nee... altijd optimistisch en vol levenslust. Ikzelf wil nog wel eens in de moppermodus schieten deze weken, maar dan hoef ik maar even aan hem te denken en dan gaat het moment van mopperen vanzelf voorbij. Echt een voorbeeld voor velen.
-
En zo kabbelen de dagen een beetje voort. Na de eerste heftige weken ben ik in een wat rustiger vaarwater gekomen. Ik kan wat op adem komen en dat is fijn. Dagdag!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten