Zondag 15 oktober. Het is per dag een gokje om te zien hoe het proces van genezing en revalidatie verloopt. Er is geen peil op te trekken. Soms denk ik dat het, naar omstandigheden, best wel goed gaat maar dan ineens is er een periode dat het juist achteruit lijkt te gaan. De laatste dagen gaat het niet goed. Ik ben misselijk, heb darmproblemen, en durf bijna niks te eten want het komt er met dezelfde gang weer uit. Zijn het de medicijnen vraag ik me al even af? Ik slik alleen nog oxycodon 6x per dag en 4x2 paracetamol per dag. In de avond een prik tegen trombose. En ja, wat doe je dan als de dokter niet wil komen? Dan ga je vast zelf zoeken op internet. Het lijkt er op dat de oxycodon wel eens de boosdoener zou kunnen zijn. Laat ik die alvast maar eens wat minder in gaan nemen. Rustig afbouwen van 6 naar 0. Ik heb nog genoeg voor twee weken maar ik denk dat ik die niet vol ga maken. De trombose spuitjes zijn bijna op. Op vier weken kan ik stoppen. De paracetamol lijkt het onschuldigst en die hou ik nog even aan. Ik probeer zoveel mogelijk te lopen en te oefenen maar het valt me allemaal erg zwaar. Mede omdat ik niet kan eten. En misselijk wordt van elk luchtje wat zich maar aandient. Als ik slaap is dat heel kort en heel diep. Ik droom dan van de meest rare dingen. Dat er mieren over mijn bed lopen of kakkerlakken. Dat ik op een plein sta en niet weet waar ik naartoe moet. Dat ik bij de zee ben en het hoog water wordt en ik geen kant op kan. Dat soort dingen. Heel naar allemaal. Ik word ook steeds in paniek wakker.
In de middag kwamen oude vrienden van ons. Zo oud, dat het lijkt of ze er altijd geweest zijn. Bij hen kan ik mezelf zijn en daarom is het fijn dat ze komen. Het geeft wat afleiding van het hele gebeuren. Ik ben veel te veel met mezelf bezig en kan niet ontsnappen aan mijn eigen gedachten. Ook al ben je omringd door mensen die van je houden, het is toch een eenzaam proces want alleen jij voelt hoe je je voelt. Het bezoek is geen succes! Ik vind het echt heel erg maar zoals ik zei.... echte vrienden vinden dat geen probleem. En ondanks dat ze lang moesten rijden om mij te zien, gaan ze na een half uur al weer weg. Ik ben meteen weer in bed gaan liggen. Alleen als ik heel stil en zonder te bewegen plat op mijn rug lig gaat het een beetje. Op een gammel bed van de thuiszorg is dat geen pretje.
Ik probeer toch steeds wat te eten. Al is het maar een droge cracker of wat slappe thee. De kramp ik mijn linkerbeen is niet te houden. Steeds weer komt die op de meest rare momenten. Nee, het is een dag om snel te vergeten. Geen vrolijk verhaal voor jullie om te lezen, sorry! Maar zoals ik al eerder zei: ik ga me hier niet mooier voordoen dan ik ben. Niemand is er bij gebaat als ik hier een mooi verhaal hou wat niet waar is. Het is een proces van vallen en opstaan. Het gaat een jaar duren voor ik de oude ben. Ik ben drie weken op weg en kan al weer zoveel Wel. Daar hou ik me aan vast. Dit is vervelend maar het gaat voorbij. Morgen bel ik het ziekenhuis om te overleggen over de medicijnen. Het komt goed, zeg ik steeds tegen mezelf. Het komt goed....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten