Hofdag...

11 november. Ik was al vroeg wakker vanmorgen en nog zenuwachtiger dan gisteren. We maakten onszelf klaar om te gaan maar niet voordat we een laatste kop koffie dronken. Het lukte me niet om te ontbijten, daar was ik te misselijk voor. Ach ja. We gingen mooi op tijd weg. Onderweg was het rustig. Toch vond ik het hartstikke eng want ik was al zo lang niet meer op de snelweg geweest. Vooral bij knooppunt Ridderkerk waar twee wegen bij elkaar komen vond ik het best spannend. Ook dat ik weer zo ver weg kon kijken was een bijzondere ervaring. Om een lang verhaal kort te maken..... ik werd er doodmoe van. Gelukkig reden we het laatste stuk door de polder van mijn jeugd. Koeien en een overdaad aan groen maken me rustig en zo ook dit keer. Relaxed kwamen we in het dorp aan. We konden voor de deur parkeren. Pa zag ons aankomen en stond ons al op te wachten met het serveerkarretje van het huis. Alle spullen kon er in 1 keer op :-)

Terwijl wij naar binnen liepen kwam er meteen iemand van het restaurant naar ons toe met koffie en lekkere koek. Zo eerst maar even een 'bakkie' zei ze. Jullie hebben al zo'n lange rit achter de rug. En meteen er achter aan tegen mij: ik heb een hogere stoel voor je neergezet achter de kraam. Dat is makkelijker opstaan. Hoe lief is dat? Ik werd er warm van. De kraam was in een mum van tijd opgebouwd. Pa schreef ondertussen de 'prijskaartjes' zodat we niet net als vorig jaar de hele tijd zouden moeten schreeuwen. Ik voelde me toen net een marktkoopvrouw/viswijf ;-) Pa heeft niet alleen een talent voor hoofdrekenen maar kan ook veel mooier schrijven dan ik. Bovendien kon hij zo even rustig zitten ;-)

Het werd een superleuke dag. Echt! Op de bovenste foto leg ik pa uit wat er allemaal te koop is. Ik lijk daar soort van zwanger maar dat komt omdat de jurk een A lijn is. Ik heb hem zelf genaaid van een niet al te duur katoentje en de stof is niet al te soepel. Tel daarbij op dat ik ook een beetje scheef stond en voilà. Nog steeds aardig wat kilo's te zwaar. Dat is wat ik dus wil zeggen, hahaha. Maar hier lijkt het wel erger. Het was de hele tijd druk aan de kraam. Naast mij stond een mevrouw met lekkere jammetjes en aan de andere kant een mevrouw met sokken en panties en zo. Ter hoogte van mijn kraam liep het steeds vast. Dat was echt en alleen de schuld van mijn vader.
-
Het was een feestje om er te zijn. Om iedereen te spreken en de hoeveelheid knuffels en kussen die ik gehad heb en ook uitdeelde zijn niet meer te tellen. Het voelde fijn maar ik was ook blij toen het voorbij was. Had ik de markt dan wel moeten doen? Lichamelijk zeg ik hartgrondig NEE. Maar voor de spirit de gezelligheid en de hartverwarmende reacties zeg ik net zo hartgrondig Ja. Dit was echt weer een dag om lang aan terug te denken. En ja, ma werd gemist. Gelukkig waren er veel herinneringen aan haar en die deelden we van harte.