Donderdag 12 oktober. Vandaag is het precies drie weken geleden dat ik geopereerd werd. Drie weken alweer (!) Aan de ene kant lijkt het heel lang geleden en tegelijkertijd voelt het als gisteren. In mijn vorig bericht mopperde ik wat en dat is als je het goed beschouwt helemaal niet reëel. Want wat mag je nou eigenlijk verwachten na zo'n korte tijd. Misschien ben ik ongeduldig en ben ik een beetje klaar met de pijn. Daar deal ik nu al zoveel jaren mee dat ik stiekem het gevoel heb dat ik er recht op heb dat het wat minder wordt en dat slaat natuurlijk nergens op. Ik heb helemaal niks te willen. Het gaat zoals het gaat. En als in het ziekenhuis door diverse verstandige mensen gezegd is dat ik er een jaar voor uit moet trekken, kan het niet zo zijn dat het na drie weken over moet zijn. Dit soort dingen heeft tijd nodig.
Ik ken best veel mensen met een nieuwe knie maar dat is er steeds maar een. Of eerst een en later de andere knie. Vaak zijn ze ook een stukje ouder dan ik en dat geeft me het gevoel dat ik nergens kan 'inhaken' of kan meten hoever ik ben in het proces. Tijdens de kleine wandelingen die ik maak zie ik niet veel mensen en om eerlijk te zijn, de meeste mensen om mij heen gaan ook weer over tot de orde van de dag. De gemiddelde mens is tegenwoordig hartstikke druk met van alles en nog wat. Zeker hier in het stukje Nederland waar ik woon. Ik beklaag me daar niet over maar het voelt wel alleen. Daar komt dan bij dat ik veel te veel tijd heb om na te denken en daar ook niet echt aan kan ontsnappen natuurlijk. Nee, het is een lastige fase nu. Gelukkig kwam er vanmiddag bezoek. Mijn oude vader van 83 stapte weer in de auto en kwam naar hier. Met een zak verse walnoten. Ik ben daar toch zo dol op. Het heeft iets gezellig dat noten kraken. Heerlijk! Ook bracht hij een stuk kaas mee van de beste boeren kaasmakers en een fles bessensap van mijn tante. Oh en ook nog een pot heerlijke pruimenjam van een van de vriendinnen van mama die ik nog altijd tante noem. Wat een verwennerij. Pa schoof gezellig in de fijne stoel naast het bed.
Hij is een goede verhalen verteller en heeft veel interesses. Echt, ik ben dol op die man. Om half zes bakte hij een biefstukje en aten we dat op een boterham. Dat deden we vroeger toen ik nog thuis woonde ook wel eens. Alleen hij en ik vonden dat lekker en de rest van het gezin griezelde daarvan. We keken samen naar het zes uur journaal en daarna was het weer tijd voor hem om te vertrekken. En ja, ook hij belt altijd even als hij weer thuis is :-) Net nadat ik hem uitgezwaaid had belde de huisarts. Niet de heer op leeftijd maar de jonge vrouw. Ze was weer terug van vakantie en wilde eens weten hoe het met me was. O ja en ze wilde ook langskomen en daarvoor een afspraak maken. Hoera! Vrijdag rond het middaguur gaat het dan eindelijk gebeuren. IJs en weder dienende. Ondertussen kwam de man ook weer thuis. Hij zag er moe uit en had weer eens uren in de file gezeten. In de eerste week dat ik thuis was heeft hij veel voor mij gezorgd maar alle toen uitgestelde afspraken moeten een keer ingehaald worden en daar is hij nu mee bezig. Gelukkig kan ik al wel weer koffie zetten en via het 'tafeltje" van de rollator mee naar de kamer nemen. Dat is fijn.
De avonden zijn nog lastig om vol te maken. Ik wil niet te vroeg naar bed omdat ik dan in de nacht teveel wakker lig. Te lang opblijven lukt niet omdat ik niet goed kan zitten. Ik heb nog steeds last van de hamstrings. Het best lukt het nog als ik in de vroege avond even een dutje doe. Maar door het bezoek van Pa was ik daar niet aan toegekomen. Man man, iedere situatie heeft zijn eigen probleem. Zucht steun kreun :-)))
Geen opmerkingen:
Een reactie posten