Trap..

Woensdag 11 oktober. Twee keer per week komt N de fysiotherapeut naar hier om te zien hoe het met me gaat. Hij kijkt of de oefeningen die hij mij leerde goed uitgevoerd worden. Hij is daar buitengewoon pietluttig in maar legt me steeds uit dat zomaar wat doen in dit geval geen optie is. Ik moet echt zijn instructies volgen. Omdat dit voor hem de eerste keer is dat hij een patiënt heeft met twee nieuwe knieën (tegelijk) heeft hij regelmatig overleg met zijn collega's in het ziekenhuis die daar meer ervaring mee hebben. Volgens hen maar ik goede vorderingen ook al voel ik dat zelf niet zo. Ik merk wel dat het beter gaat maar aan de andere kant heb ik gevoel dat er iets niet goed is. Ik kan er de vinger niet opleggen. Zijn het de medicijnen die niet helemaal meer passen? Zijn het de oefeningen die net iets te zwaar voelen en waarvan ik het gevoel heb dat ik er niet goed van herstel? Ben ik zelf te fanatiek met oefenen? Ik weet het niet maar het past niet helemaal van binnen. Net of er een stukje mist tussen mijn lichaam en mijn geest. 

In de praktijk zijn alle oefeningen die ik leer er op gericht dat ik straks weer gewoon kan functioneren. Allereerst het traplopen want hoe fijn zal het zijn als ik straks weer in mijn eigen bed kan slapen? Ik verlang daar heel erg naar. Met een bed van de thuiszorg ben ik voor nu goed geholpen maar straks mag dat bed met liefde weer naar een volgende patiënt. Ik lig in de hal naast de trap en heb dus al vaak naar boven gekeken en me afgevraagd hoe lang het nog zou duren voor ik boven zou zijn. En ja, als je dat al zo vaak gedacht hebt....Ik haalde diep adem en besloot de eerste vier treden te proberen. Dat was geen goed idee! Oh wat deed dat nog veel pijn zeg! Maar nu wist ik in ieder geval hoe ik er voor stond :-)

Wel kan ik de wasmachine en de droger weer vullen en aanzetten en zelfs vouw ik de was weer op. Ik doe daar wel zo'n beetje de hele dag over maar toch.... het lukt. Ook ruimde ik de vaatwasser leeg en zette ik alles terug in de kast. Ik doe overal ontzettend lang over en het gaat nog heel erg moeizaam maar ook als iets heel erg langzaam gaat, krijg je veel voor elkaar. Behalve mijn wandelingen buiten en de oefeningen en het uitrusten daarna gebeurt er hier niet veel. De dagen duren heel erg lang voor mijn gevoel. Misschien moet ik maar eerlijk bekennen dat ik zou willen dat het allemaal wat sneller gaat. Beter en meer mijn best doen kan ik niet afdwingen het heeft gewoon tijd nodig.